Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 29 februari 2016

Theaterrecensie: Lelijk 1dje, Theater Sonnevanck, Toneelschuur, 28 februari 2016


Speelse voorstelling over een vreemde vogel op zoek naar haar plek in de wereld

Het kan dus wel. Na een aantal mindere voorstellingen op kindertheatergebied, toonde Theater Sonnevanck dat het nog steeds mogelijk is om boeiend theater te maken, zowel geschikt voor kinderen als voor volwassenen. De combinatie van spel, zang, muziek en tekst in Lelijk 1dje - een vrije bewerking is van het sprookje van Hans Andersen, bedacht en geregisseerd door Annechien Koerselman - leidde tot een vijf kwartier durend sterk en creatief optreden dat tenminste ergens over ging.

Aanvankelijk zag het daar niet zo naar uit in het decor van een terras omgeven door bakken met riet, verwijzend naar de eendenfamilie waarin het lelijke eendje geboren werd. De moeder (Saartje van Camp) komt op in het halfdonker en legt zich op de bank, broer Raaf (Freek den Hartogh) loopt met een houten beestje aan een touwtje over het podium, zijn zusje Antje is meteen heel druk en symboliseert daarmee het zwaantje dat in een verkeerd nest geboren is. Algauw echter komt de gang erin, niet toevallig gelijk met het liedje waarin Antje wordt aangeraden in de juiste pas te lopen, daarbij ondersteund door de cello van Van Camp en de elektrische gitaar van Den Hartogh.

Antje kan zich echter niet aanpassen, raakt de door haar broer uitgelokte ruzies zat en is ook niet te paaien met het stickervel van haar moeder als beloning voor goed gedrag. Het leidt ertoe dat ze er zelf de pas in zet om te zien waar ze uit zal komen. Er volgt een zoektocht in de beste verhaaltraditie naar een plek waar ze zich thuis voelt, al moet ze eerst natuurlijk heel wat teleurstellingen overwinnen. In de arbeidswereld van de kippen met een Rotterdams accent wordt ze niet gedoogd, in de amusementswereld van de zanglijsters wordt ze weggestemd, bij de grijze duiven, die zoveel mogelijk onzichtbaar willen blijven, is ze ook niet op haar plek. Antje slaat zich dapper door de wereld heen, zelfs al weet ze soms niet welke kant ze uit moet en biedt de schatkaart in haar rugtas ook geen uitkomst. Gelukkig komt ze tenslotte een vogel tegen zoals zij, met wie ze zich wel kan verstaan, hetgeen een explosie aan spelvreugde teweeg brengt.

De zoektocht van Antje naar haar plaats in de wereld wordt fraai omlijst door zang en muziek op allerlei instrumenten. Den Hartogh maakt zelfs contact met het publiek over de keygitaar uit de jaren tachtig en blaast ook met de blower, die hij als kip gebruikt om orde in de chaos te scheppen, de zaal in. De banken op het terras worden op allerlei wijze gebruikt, bijvoorbeeld door Antje om een veilig nestje te bouwen in een vijandige wereld. Vooral de houten schutting aan de achterzijde van het terras wordt veelvuldig gebruikt voor projecties, om te beginnen door Antje die daar een film op afspeelt met een door haar getekende en al gauw bewegende krokodillenstaart.  

De liedjes zijn leuk tot het slotlied aan toe, waarin het publiek wordt opgeroepen mee te zingen. Daarbij zijn er ook taalgrapjes die alleen voor volwassenen te begrijpen zijn zoals de uitroep van Antje om niet met de deur in huis te vallen, waarmee ze opkomt. Het was alleen jammer dat er aan het eind wat onduidelijkheid zit in de tekst van Marijke Schermer over de uitkomst van de zoektocht van Antje. Voor kinderen moet het verwarrend zijn of ze nu een zwaan is, iemand is dat ze altijd al was of iemand die zelf wel uitmaakt wie ze is. Dat neemt niet weg dat daarmee wel allerlei clichés omzeild werden en de geur van vrijheid met veel elan overgebracht werd.

Hier de site van Theater Sonnevanck met daarop een aantal voorstellingsfoto’s van Lelijk 1dje.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten