Speelse voorstelling over een vreemde vogel op zoek naar haar
plek in de wereld
Het kan dus wel. Na een aantal mindere voorstellingen op
kindertheatergebied, toonde Theater Sonnevanck dat het nog steeds mogelijk is
om boeiend theater te maken, zowel geschikt voor kinderen als voor volwassenen.
De combinatie van spel, zang, muziek en tekst in Lelijk 1dje - een vrije bewerking is van het sprookje van Hans
Andersen, bedacht en geregisseerd door Annechien Koerselman - leidde tot een vijf
kwartier durend sterk en creatief optreden dat tenminste ergens over ging.
Aanvankelijk zag het daar niet zo naar uit in het decor van
een terras omgeven door bakken met riet, verwijzend naar de eendenfamilie
waarin het lelijke eendje geboren werd. De moeder (Saartje van Camp) komt op in
het halfdonker en legt zich op de bank, broer Raaf (Freek den Hartogh) loopt
met een houten beestje aan een touwtje over het podium, zijn zusje Antje is
meteen heel druk en symboliseert daarmee het zwaantje dat in een verkeerd nest
geboren is. Algauw echter komt de gang erin, niet toevallig gelijk met het
liedje waarin Antje wordt aangeraden in de juiste pas te lopen, daarbij
ondersteund door de cello van Van Camp en de elektrische gitaar van Den
Hartogh.
Antje kan zich echter niet aanpassen, raakt de door haar
broer uitgelokte ruzies zat en is ook niet te paaien met het stickervel van
haar moeder als beloning voor goed gedrag. Het leidt ertoe dat ze er zelf de
pas in zet om te zien waar ze uit zal komen. Er volgt een zoektocht in de beste
verhaaltraditie naar een plek waar ze zich thuis voelt, al moet ze eerst
natuurlijk heel wat teleurstellingen overwinnen. In de arbeidswereld van de kippen
met een Rotterdams accent wordt ze niet gedoogd, in de amusementswereld van de
zanglijsters wordt ze weggestemd, bij de grijze duiven, die zoveel mogelijk
onzichtbaar willen blijven, is ze ook niet op haar plek. Antje slaat zich
dapper door de wereld heen, zelfs al weet ze soms niet welke kant ze uit moet
en biedt de schatkaart in haar rugtas ook geen uitkomst. Gelukkig komt ze tenslotte
een vogel tegen zoals zij, met wie ze zich wel kan verstaan, hetgeen een explosie
aan spelvreugde teweeg brengt.
De zoektocht van Antje naar haar plaats in de wereld wordt
fraai omlijst door zang en muziek op allerlei instrumenten. Den Hartogh maakt
zelfs contact met het publiek over de keygitaar uit de jaren tachtig en blaast
ook met de blower, die hij als kip gebruikt om orde in de chaos te scheppen, de
zaal in. De banken op het terras worden op allerlei wijze gebruikt, bijvoorbeeld
door Antje om een veilig nestje te bouwen in een vijandige wereld. Vooral de houten
schutting aan de achterzijde van het terras wordt veelvuldig gebruikt voor
projecties, om te beginnen door Antje die daar een film op afspeelt met een
door haar getekende en al gauw bewegende krokodillenstaart.
De liedjes zijn leuk tot het slotlied aan toe, waarin het
publiek wordt opgeroepen mee te zingen. Daarbij zijn er ook taalgrapjes die
alleen voor volwassenen te begrijpen zijn zoals de uitroep van Antje om niet
met de deur in huis te vallen, waarmee ze opkomt. Het was alleen jammer dat er
aan het eind wat onduidelijkheid zit in de tekst van Marijke Schermer over de
uitkomst van de zoektocht van Antje. Voor kinderen moet het verwarrend zijn of
ze nu een zwaan is, iemand is dat ze altijd al was of iemand die zelf wel
uitmaakt wie ze is. Dat neemt niet weg dat daarmee wel allerlei clichés omzeild
werden en de geur van vrijheid met veel elan overgebracht werd.
Hier
de site van Theater Sonnevanck met daarop een aantal voorstellingsfoto’s van Lelijk 1dje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten