Boeiend inkijkje in de problemen van Engelse pubermeisjes
met autisme
Documentaire maker Nick Poyntz nam een kijkje in een
kostschool voor meisjes die lijden aan een stoornis in het autismespectrum. Hoewel
deze afwijking veel vaker onder jongens vastgesteld wordt komt zij ook bij
meisjes voor. Er wordt gezegd dat zij hun stoornis beter kunnen verbergen, maar
daar zijn ook grenzen aan, zo blijkt uit de drie portretten die Poyntz maakte in
Limpsfield Grange, Surrey, de enige openbare kostschool in Engeland voor
autistische meisjes van elf tot zestien jaar. De meisjes blijven over het
algemeen door de week op school en gaan in het weekend naar huis. Het regime is
streng maar liefdevol. Hoewel er geen remedie voor de aandoening is, kan men
wel strategieën aanleren die het leven aangenamer maken.
De elfjarige Abigail is een zeer teruggetrokken meisje met
bizar, dierlijk gedrag. We horen dat meisjes vaak gepest zijn, lang in een
isolement zaten en daardoor een laag zelfbeeld hebben, zodat ze op de school
moeten zoeken naar de beste manier om hulp te bieden en te kijken welke
onderhandelingstactiek het beste werkt.
Katie is vijftien jaar oud en lijdt aan Asperger. Ze weet
van zichzelf dat ze grof uit de hoek kan komen en is geobsedeerd door jongens.
Facebook blokkeerde daardoor haar account. Haar ouders zijn verontrust over de
vele foto’s van haar vriendje Ben op haar iPad. Het liefst danst ze met hem op
hard muziek. Hij is net zo oud en lijdt behalve aan adhd ook aan autisme.
Beth van veertien zit tegen haar zin op de school. Ze
ondernam eerder een zelfmoordpoging. Ze hoorde op haar achtste voor het eerst
over autisme, na een bezoek aan de dokter vanwege haar onmogelijke gedrag,
waarbij ze zelfs haar jongere zus Gracie wilde vermoorden. Ze wil het liefst terug
naar haar moeder en zet daarom de boel op het internaat op stelten.
Automutilatie is haar niet vreemd.
Na drie maanden zwijgt Abigail nog steeds. We horen dat haar
moeder aan borstkanker lijdt en dat Abigail controle over haar leven zoekt. Ze
wil in het weekend liever niet naar huis. Haar moeder zegt dat ze de ongepaste
uitingen van haar dochter over haar ziekte aanvaardt en dat ze onvoorwaardelijk
van haar houdt.
Katie uit haar angst, bijvoorbeeld voor honden, door het
maken van drukke bewegingen met haar armen en benen. Ze is overstuur omdat haar
vriendje Ben met haar klasgenote Charlotte gaat, terwijl hij beloofd had bij
haar te blijven. Een gesprek op school over dit soort gevoelens moet enige rust
brengen. Ze aast op een andere vriend, Alex, die echter liever contact met zijn
vrienden heeft en daarom legt ze het aan met diens jongere broer van dertien,
die ook aan autisme lijdt. Tijdens de examens verstoort ze de sfeer door haar
onrust.
De moeder van Beth vertelt over de drain die Beth na de
geboorte in haar hoofd kreeg om overtollig vocht af te voeren. Haar gedrag werd
in de loop van de jaren niet beter, hetgeen leidde tot de diagnose Asperger en
PDA, de Pathological Demand Avoidance Syndrome, een andere vorm van autisme. Haar
moeder zegt dat een simpele vraag al angst bij Beth kan opwekken. Inmiddels kan
ze het weer goed vinden met Gracie. Op school is ze echter zeer angstig met
gevaar voor verwondingen zodat men een omgeving schept die zonder eisen en
stress is. Hoewel Beth weigert naar de lessen te gaan, wordt haar positieve
gedrag beloond. Een medewerkster noemt haar een paard dat ingetoomd moet
worden.
Abigail sluit vriendschap met Lowrie die net zo oud als
zijzelf is. Vroeger hadden ze allebei een ingebeelde vriend, die nog steeds wel
eens opduikt. Het gevaar van een vriendin voor Abigail is dat zij haar stem
wordt. Abigail woont nog steeds geen lessen bij en schrijft samen met de
leiding een brief aan haar moeder die geopereerd is, waarin ze haar
ongerustheid uit.
Omdat de eerdere aanpak van Abigail niet werkt laat men
haar, op advies van de moeder, allerlei boodschapjes doen.
Beth boekt na de examens vooruitgang. Ze wil haar gedrag
verbeteren. Abigail heeft nog een lange weg te gaan. Kate doet stage in een
verzorgingstehuis en informeert een bewoonster over haar nieuwe vriendje. Haar
ouders denken dat ze nooit zelfstandig kan wonen, maar houden wel zielsveel van
haar.
Hier
een stukje waarin de schoolmeisjes zich introduceren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten