Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 5 februari 2016

Girls with autism (2015), documentary van Nick Poyntz


Boeiend inkijkje in de problemen van Engelse pubermeisjes met autisme

Documentaire maker Nick Poyntz nam een kijkje in een kostschool voor meisjes die lijden aan een stoornis in het autismespectrum. Hoewel deze afwijking veel vaker onder jongens vastgesteld wordt komt zij ook bij meisjes voor. Er wordt gezegd dat zij hun stoornis beter kunnen verbergen, maar daar zijn ook grenzen aan, zo blijkt uit de drie portretten die Poyntz maakte in Limpsfield Grange, Surrey, de enige openbare kostschool in Engeland voor autistische meisjes van elf tot zestien jaar. De meisjes blijven over het algemeen door de week op school en gaan in het weekend naar huis. Het regime is streng maar liefdevol. Hoewel er geen remedie voor de aandoening is, kan men wel strategieën aanleren die het leven aangenamer maken.

De elfjarige Abigail is een zeer teruggetrokken meisje met bizar, dierlijk gedrag. We horen dat meisjes vaak gepest zijn, lang in een isolement zaten en daardoor een laag zelfbeeld hebben, zodat ze op de school moeten zoeken naar de beste manier om hulp te bieden en te kijken welke onderhandelingstactiek het beste werkt.

Katie is vijftien jaar oud en lijdt aan Asperger. Ze weet van zichzelf dat ze grof uit de hoek kan komen en is geobsedeerd door jongens. Facebook blokkeerde daardoor haar account. Haar ouders zijn verontrust over de vele foto’s van haar vriendje Ben op haar iPad. Het liefst danst ze met hem op hard muziek. Hij is net zo oud en lijdt behalve aan adhd ook aan autisme.

Beth van veertien zit tegen haar zin op de school. Ze ondernam eerder een zelfmoordpoging. Ze hoorde op haar achtste voor het eerst over autisme, na een bezoek aan de dokter vanwege haar onmogelijke gedrag, waarbij ze zelfs haar jongere zus Gracie wilde vermoorden. Ze wil het liefst terug naar haar moeder en zet daarom de boel op het internaat op stelten. Automutilatie is haar niet vreemd.

Na drie maanden zwijgt Abigail nog steeds. We horen dat haar moeder aan borstkanker lijdt en dat Abigail controle over haar leven zoekt. Ze wil in het weekend liever niet naar huis. Haar moeder zegt dat ze de ongepaste uitingen van haar dochter over haar ziekte aanvaardt en dat ze onvoorwaardelijk van haar houdt.

Katie uit haar angst, bijvoorbeeld voor honden, door het maken van drukke bewegingen met haar armen en benen. Ze is overstuur omdat haar vriendje Ben met haar klasgenote Charlotte gaat, terwijl hij beloofd had bij haar te blijven. Een gesprek op school over dit soort gevoelens moet enige rust brengen. Ze aast op een andere vriend, Alex, die echter liever contact met zijn vrienden heeft en daarom legt ze het aan met diens jongere broer van dertien, die ook aan autisme lijdt. Tijdens de examens verstoort ze de sfeer door haar onrust.

De moeder van Beth vertelt over de drain die Beth na de geboorte in haar hoofd kreeg om overtollig vocht af te voeren. Haar gedrag werd in de loop van de jaren niet beter, hetgeen leidde tot de diagnose Asperger en PDA, de Pathological Demand Avoidance Syndrome, een andere vorm van autisme. Haar moeder zegt dat een simpele vraag al angst bij Beth kan opwekken. Inmiddels kan ze het weer goed vinden met Gracie. Op school is ze echter zeer angstig met gevaar voor verwondingen zodat men een omgeving schept die zonder eisen en stress is. Hoewel Beth weigert naar de lessen te gaan, wordt haar positieve gedrag beloond. Een medewerkster noemt haar een paard dat ingetoomd moet worden.

Abigail sluit vriendschap met Lowrie die net zo oud als zijzelf is. Vroeger hadden ze allebei een ingebeelde vriend, die nog steeds wel eens opduikt. Het gevaar van een vriendin voor Abigail is dat zij haar stem wordt. Abigail woont nog steeds geen lessen bij en schrijft samen met de leiding een brief aan haar moeder die geopereerd is, waarin ze haar ongerustheid uit.
Omdat de eerdere aanpak van Abigail niet werkt laat men haar, op advies van de moeder, allerlei boodschapjes doen.

Beth boekt na de examens vooruitgang. Ze wil haar gedrag verbeteren. Abigail heeft nog een lange weg te gaan. Kate doet stage in een verzorgingstehuis en informeert een bewoonster over haar nieuwe vriendje. Haar ouders denken dat ze nooit zelfstandig kan wonen, maar houden wel zielsveel van haar.  

Hier een stukje waarin de schoolmeisjes zich introduceren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten