Volksverzet georganiseerd op meerdere fronten
Dit decennium, dat in ik mijn blog belicht, kende een roerig
begin. In Arabië en in het Westen schoten de protestbewegingen tegen de
toenemende sociale ongelijkheid als paddenstoelen uit de grond. Regisseur Nirit
Peled maakt in Na de revolutie de
balans op en vraagt zich of wat er van al dat protest is overgebleven.
Peled begint in Tunesië waar eind 2010 de Arabische lente
begon. De dood van een jonge groenteman door zelfverbranding vormde de lont in
het kruidvat. De sociale media waren een belangrijk medium om het vuur te
verspreiden. Politietroepen probeerden de onrust te doven. Blogger Lina Ben
Mhenni (32) vertelt dat zij en andere bloggers de bevolking op de hoogte hield
van wat er werkelijk plaats vond in haar land. Het volksverzet leidde tot de
val van dictator Ben Ali en golfde verder door naar Egypte, Libië en andere
landen, maar de verdere ontwikkelingen verlopen stroef door uiteenlopende
ideeën over de toekomst. Inmiddels, zo zegt Mhenni, is haar sociale medium
gemeengoed geworden. Zelfs IS maakt gebruik van video om de eigen ideeën kracht
bij te zetten. Omdat de meeste doelen niet gehaald zijn en er een
verslechtering van de toestand heeft plaatsgevonden, vluchten veel mensen naar
Europa of gaan ze in vechten in Syrie. Zelf wordt ze regelmatig bedreigd en
krijgt ze beveiliging door de politie. Desondanks reist ze de wereld rond om
informatie over de revolutie in haar land uit te dragen. Hoopvol vindt ze de
burgerbeweging die onder jongeren leeft.
Een van die jongeren is Ons Ben Abdelkarim (26) die in
Parijs woonde maar na de revolutie naar haar land terugkeerde om de democratie
verder vorm te geven. Daartoe volgt ze de gebeurtenissen in het parlement heel
kritisch. Ze vindt dat je midden in het systeem moet zitten om het te kunnen
veranderen, al is de speelruimte door de recente terroristische aanslagen
verkleind.
De jonge vrouwelijke parlementariër Stav Shaffir (30) is een
voorbeeld van iemand die in Israël langs de weg van de instituties verandering
probeert te bereiken. In de zomer van 2011 deed ze mee met demonstraties tegen
de dure huisvesting en werd gearresteerd door de politie. Dit zette haar aan
het denken over de organisatie van het verzet. Als dat niet stevig in elkaar
zit, wordt men gemakkelijk uiteen geslagen. Ze stapte in het parlement en is
daar, zo te zien, zeer strijdbaar om te zorgen dat corruptie geen kans krijgt.
Carmen Elmakiyes probeert het anders. Ze behoort tot een
Marokkaanse minderheid die in Jerusalem gediscrimineerd wordt. Haar ouders zijn
hun woning niet zeker. De dure woontorens rukken op en vernielen de sloppenwijk
waarin Carmen woont. Ze zegt dat het gebruik van de sociale media niet genoeg
is om het verzet te organiseren en dat ze ook de straat op gaat en met mensen
praat over de uitzettingen.
In Barcelona had men ook te maken met huisuitzettingen. In
2011 waren er massale protesten tegen de rol van de banken hierin. De huidige
burgemeester Ada Colau (41) is uit dit protest omhoog gekomen, al moest de
elite even slikken. Ze probeert de gang van zaken te veranderen, roept banken
op om hun beleid te veranderen, steunt de hulp aan vluchtelingen en ze wil meer
huurwoningen. Tegelijk wordt ze kritisch gevolgd door de activisten die er
zelfs niet voor terugdeinzen om het stadhuis te bezetten.
Hier
meer op de site van Tegenlicht. Vanavond de meet-up in Pakhuis de Zwijger ,die
ongetwijfeld ook zal gaan over de te kiezen strategie die ons uit deze complexe
situatie moet halen. Wanneer de nood het hoogst is, moet de redding nabij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten