Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 4 februari 2016

Filmrecensie: The invader (2011), Nicolas Provost


Sterk en subtiel drama over de verhouding tussen haves and havenots.

In zijn eerste lange speelfilm The invader toont de Belgische kunstenaar en filmregisseur Nicolas Provost een indringend beeld van de zwarte Amadou, die aan de Belgische kust aanspoelt en die met veel moeite een bestaan in ons midden probeert op te bouwen. De voortdurende tegenslagen geven hem geen uitweg dan te vluchten in zijn fantasie.

De openingsscène is van bijbelse allure, door de gedragen muziek die er achter klinkt, maar ook wel vanwege de beelden op het Belgische naaktstrand, waar een groep Afrikanen, geholpen door naakte badgasten, het strand probeert te bereiken. Een rijzige vrouw met kort blond haar staat op en loopt op de zwarte man toe die zojuist een andere man uit de branding heeft gered.  Amadou en de vrouw staan tegenover elkaar als twee figuren uit totaal verschillende werelden en symboliseren het verschil tussen samen en alleen, bezorgd en ongenaakbaar, natuur en cultuur lijkt het wel.

De volgende sequentie van beelden geeft aan dat de man door nauwe gangen moet om een leefbaar bestaan te vinden in Brussel, een lange weg door een smal kanaal om opnieuw geboren te worden lijkt het wel. We vinden hem terug met een drilboor, zich afmattend voor een louche bedrijfsleider, die hem en andere illegalen in een busje vervoerd van en naar hun slaapplaats in een nog niet afgewerkt wooncomplex. Amadou bekommert zich om de zieke Sioka, wellicht zijn vriend die hij eerder uit  de branding haalde en krijgt slechts de hoon van de koppelbaas over zich heen als hij zijn bezorgdheid uitspreekt.

Een politie-inval op de werkplek doet Amadou op straat belanden. Hij vindt een paar netjes haardhout en probeert die op kruispunten aan automobilisten te verkopen om een geld te komen voor zijn zieke vriend, maar als hij eenmaal met pijnstillers terug komt is zijn vriend verdwenen. Reden voor Amadou om de koppelbaas Omar te polsen die met zijn Aziatische maitresse elders in het gebouw ophoudt. Omar kan het in zijn luxe niet laten de zwarte nog meer te vernederen. Woest als hij is vernielt Amadou de auto van Omar en vlucht weg.

Als hij de volgende dag het busje ziet wegrijden, neemt hij zijn kans waar. Hij steekt zich in nieuwe kleren die in dozen in het gebouw liggen en gaat naar Omar die juist een onderhoud heeft met een opdrachtgeefster, die van Omar af wil. Amadou besluit deze knappe vrouw, Agnès de Yaele geheten, te volgen. Hij komt terecht in een hotel waar Charles, de man van Agnès een lezing houdt over nanotechnologie. Hij praat even met haar bij de uitgang, prijst haar schoonheid en stelt zich aan haar zakenpartner Kris voor als Obama.

Na een telefoontje aan het thuisfront gaat hij opnieuw op zoek naar Agnès, die zijn hoop is in een onzeker bestaan. Met een list roept hij Kris weg van een etentje met Agnès en neemt zelf diens plaats in. Agnès is onder de indruk van de durf van de grote neger, neemt hem mee naar haar loft en laat zich door hem voor de spiegelramen nemen, een teken dat het haar vooral om lust te doen is. Amadou hoort dat ze in vastgoed en kunst handelt, haalt een uitnodiging voor een vernissage uit haar tas en neemt de sleutels van het appartement weg.   

Hij keert later terug naar de loft en kijkt uit over de troosteloze stad met veel kantoorgebouwen. Agnès blijft onbereikbaar. Als hij de bedrijfsleider in de stad ziet, besluit hij tot wraak.
 
Amadou, een mooie rol van Issaka Sawadogo, komt meteen heel sympathiek over. Fraai zijn de beelden van diens geluidloze uitroepen als hij na het conflict met Omar machteloos op straat  op gaat. De seks tussen de sterke neger en de frèle  blanke vrouw, knap gespeeld door Stefania Rocca,  is bijna archetypisch. De spanning op het eind als Amadou met de gestolen uitnodiging de vernissage bezoekt, is groot. Een krachtig en subtiel drama over de verhouding tussen haves en havenots kortom.    

Hier de openingsscène op vimeo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten