Popzanger op zoek naar magie
Nick Cave (Warracknabeal, 1957) is
twintig duizend dagen op aarde en besluit dat dit de dag wordt om een boekje
open te doen over zijn leven. Dat doet hij onder andere in samenspraak met
leden van zijn band en met psychiater Darian Leader. Iain Forsyth & Jane
Pollard volgen de in Australië geboren zanger een dag lang terwijl hij met de
auto rondrijdt in de buurt van zijn woonplaats Brighton.
De dag begint met de wekker die om
zeven uur afloopt. Nick staat op en zijn vrouw Suzie blijft liggen. Een groot
deel van de dag brengt Nick door mijn schrijven van nummers waarin altijd een
contrast aanwezig moet zijn.
Tijdens een onderhoud met psychoanalyticus
Darian Leader vertelt Nick dat hij op zijn vijftiende wel eens bij een mooi
meisje bleef slapen die hem samen met een vriendin in vrouwenkleren stak, tot
zijn vader daar een stokje voor stak omdat hij vond dat Nick een man moest
worden. Deze vader die leraar Engels was, las hem voor uit Lolita van Nabokov en bracht hem daarmee de liefde voor de
schrijfkunst bij. Voor zijn plotselinge dood zag hij enkele concerten van zijn
zoon. You are like an angel, zei hij over het laatste concert, toen Nick
negentien jaar oud was. Leader vraagt of zijn vader de stille getuige op de
achtergrond is. Dat brengt Nick op zijn geweldige jeugd in Australië. Zijn
teksten zijn een hervertelling van zijn herinneringen daaraan en daarom is hij
erg bang zijn geheugen kwijt te raken. In zijn teksten en liederen kan hij de
vervoering oproepen, die hij ook ervoer in de kerk als in de drugs. In het
optreden is hij minder een buitenstaander. Dat ervaart hij als iets
gemeenschappelijks. Op het podium is hij zich de transformerende kracht gewaar,
waardoor hij een ander kan worden.
Op de terugweg in de auto praat hij
daarover door met acteur Ray Winstone. Nick had al vroeg in zijn leven het
gevoel dat hij zich in iemand anders moest veranderen omdat hij niet tevreden
over zichzelf was. Op het podium komt hij in een andere dimensie, al kan hij
behoorlijk uit zijn doen raken als hij ziet dat iemand op de voorste rij zit te
gapen.
Hij luncht bij bandlid Warren en praat
met hem over een optreden met Nina Simone, die doodsbang was voor haar optreden
maar zich ook transformeerde en het publiek aan haar voeten kreeg. Warren heeft
nog de kauwgom bewaart die ze in haar mond had bij haar opkomst en die ze op de
vleugel plakte. Volgens Nick is het van belang de eigen beperkingen te kennen.
Daardoor is de samenwerking met anderen hem zoveel waard.
Na de lunch heeft hij voormalig bandlid
Blixa Bargeld in de auto. Hij praat met hem over hetgeen een nummer goed maakt.
Dat is het moment dat het nog niet getemd is, dat er nog iets aan te ontdekken
valt, dat het nog niet helemaal helder is. Door een verhaal van je leven te
maken lost het niet op in het niets.
Vervolgens gaat Nick naar mensen die
zich met zijn archief bezig houden. Hij bekijkt foto’s van vroeger die een
heleboel herinneringen meebrengen, ook aan de tijd met The Boys Next Door die
overgingen in The Birthday Party. In de Weather Diaries hield hij het weer in
Brighton bij en schreef daarin ook over zijn angst voor de tweeling die in 2000
op komst was. Samen met landgenote Kylie Minogue maakte hij het nummer Where the wild roses
grow dat in
de Top of the Pops doordrong. Later zit zij ook bij hem achterin de auto en
vertelt hoe elektriserend zij zijn optredens vond. Ondanks de vijf wassen
beelden die van haar gemaakt zijn, is ze toch bang vergeten te worden.
Op het eind zien we nog een begin van
een optreden waarin die elektriciteit inderdaad door de ruimte gonst. De magie
neemt het over. Cave is waar hij zijn wil.
Hier
de trailer, hier
een live versie van Where the wild roses
grow, opgevoerd in Londen met Kylie Minogue tijdens het maken van de
documentaire, hier
het nummer Into my arms na het
overlijden van de zoon van Nick Cave in 2015, hier
een gesprek van Wim Brands met Darian Leader over depressiviteit. .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten