Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 2 februari 2016

Nick Cave – 20.000 days on earth (2014), documentaire van Iain Forsyth & Jane Pollard


Popzanger op zoek naar magie

Nick Cave (Warracknabeal, 1957) is twintig duizend dagen op aarde en besluit dat dit de dag wordt om een boekje open te doen over zijn leven. Dat doet hij onder andere in samenspraak met leden van zijn band en met psychiater Darian Leader. Iain Forsyth & Jane Pollard volgen de in Australië geboren zanger een dag lang terwijl hij met de auto rondrijdt in de buurt van zijn woonplaats Brighton.

De dag begint met de wekker die om zeven uur afloopt. Nick staat op en zijn vrouw Suzie blijft liggen. Een groot deel van de dag brengt Nick door mijn schrijven van nummers waarin altijd een contrast aanwezig moet zijn.

Tijdens een onderhoud met psychoanalyticus Darian Leader vertelt Nick dat hij op zijn vijftiende wel eens bij een mooi meisje bleef slapen die hem samen met een vriendin in vrouwenkleren stak, tot zijn vader daar een stokje voor stak omdat hij vond dat Nick een man moest worden. Deze vader die leraar Engels was, las hem voor uit Lolita van Nabokov en bracht hem daarmee de liefde voor de schrijfkunst bij. Voor zijn plotselinge dood zag hij enkele concerten van zijn zoon. You are like an angel, zei hij over het laatste concert, toen Nick negentien jaar oud was. Leader vraagt of zijn vader de stille getuige op de achtergrond is. Dat brengt Nick op zijn geweldige jeugd in Australië. Zijn teksten zijn een hervertelling van zijn herinneringen daaraan en daarom is hij erg bang zijn geheugen kwijt te raken. In zijn teksten en liederen kan hij de vervoering oproepen, die hij ook ervoer in de kerk als in de drugs. In het optreden is hij minder een buitenstaander. Dat ervaart hij als iets gemeenschappelijks. Op het podium is hij zich de transformerende kracht gewaar, waardoor hij een ander kan worden.

Op de terugweg in de auto praat hij daarover door met acteur Ray Winstone. Nick had al vroeg in zijn leven het gevoel dat hij zich in iemand anders moest veranderen omdat hij niet tevreden over zichzelf was. Op het podium komt hij in een andere dimensie, al kan hij behoorlijk uit zijn doen raken als hij ziet dat iemand op de voorste rij zit te gapen.

Hij luncht bij bandlid Warren en praat met hem over een optreden met Nina Simone, die doodsbang was voor haar optreden maar zich ook transformeerde en het publiek aan haar voeten kreeg. Warren heeft nog de kauwgom bewaart die ze in haar mond had bij haar opkomst en die ze op de vleugel plakte. Volgens Nick is het van belang de eigen beperkingen te kennen. Daardoor is de samenwerking met anderen hem zoveel waard.

Na de lunch heeft hij voormalig bandlid Blixa Bargeld in de auto. Hij praat met hem over hetgeen een nummer goed maakt. Dat is het moment dat het nog niet getemd is, dat er nog iets aan te ontdekken valt, dat het nog niet helemaal helder is. Door een verhaal van je leven te maken lost het niet op in het niets.

Vervolgens gaat Nick naar mensen die zich met zijn archief bezig houden. Hij bekijkt foto’s van vroeger die een heleboel herinneringen meebrengen, ook aan de tijd met The Boys Next Door die overgingen in The Birthday Party. In de Weather Diaries hield hij het weer in Brighton bij en schreef daarin ook over zijn angst voor de tweeling die in 2000 op komst was. Samen met landgenote Kylie Minogue maakte hij het nummer Where the wild roses grow dat in de Top of the Pops doordrong. Later zit zij ook bij hem achterin de auto en vertelt hoe elektriserend zij zijn optredens vond. Ondanks de vijf wassen beelden die van haar gemaakt zijn, is ze toch bang vergeten te worden.

Op het eind zien we nog een begin van een optreden waarin die elektriciteit inderdaad door de ruimte gonst. De magie neemt het over. Cave is waar hij zijn wil.

Hier de trailer, hier een live versie van Where the wild roses grow, opgevoerd in Londen met Kylie Minogue tijdens het maken van de documentaire, hier het nummer Into my arms na het overlijden van de zoon van Nick Cave in 2015, hier een gesprek van Wim Brands met Darian Leader over depressiviteit. .

Geen opmerkingen:

Een reactie posten