Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 13 februari 2016

Red Army (2014), documentaire van Gabe Polsky


Getalenteerd Russisch ijshockeyer in de mangel van politiek regime

De documentaire Red Army vertelt het woelige levensverhaal van de getalenteerde Russische ijshockeyer Slava Fetisov die grote successen vierde als aanvoerder van het nationale team, gemangeld werd in de Koude Oorlog en tenslotte minister van Sport werd onder Poetin.

Gabe Polsky, die uit Californië komt zoals Fetisov ons aan het eind van de documentaire laat weten, stelt vragen aan Fetisov die echter aan de telefoon zit en gebaart dat Polsky even geduld moet hebben. Allereerst wil Polsky weten hoe het leven in de Sovjet Unie was.
We zien archiefbeelden waarbij Fetisov vertelt dat hij in 1958 geboren werd in een land dat nog in puin lag door de oorlog, waarin men het niet breed had, zijn ouders in een Stalinflat woonden, maar hij gelukkig was met zijn hobby ijshockey, dat in groot aanzien stond in de Sovjet Unie omdat het land daarmee zijn kracht kon tonen. Fetisov hoopte tot de Rode Legerschool te worden toegelaten, hetgeen op zijn tiende ook lukte. Hij maakte kennis met de beminnelijke Tarasov die coach was van het nationale team, maar ook oog had voor de jeugd. Tarasov had veel psychologisch inzicht en liet zijn spelers trainen met schakers als Karpov en ballerina’s om hen creatief te ontwikkelen. Sport was voor hem een kunstvorm. Op zijn zestiende speelde Fetisov in Canada de sterren van de hemel. Angst dat hij daar zou blijven hoefde men niet te hebben, want zo was hij niet.

Polsky vraagt over zijn verhouding met coach Tlchonov, die zelf niet geïnterviewd wilde worden.
Tarasov werd uit zijn functie ontheven toen hij zijn team van het ijs haalde nadat een doelpunt was afgekeurd terwijl Breznjev op de tribune zat. De driftige Tichonov, een protegé van Breznjev kwam voor hem in de plaats. Misschien was het daarom dat de finale van de Olympische Spelen in Lake Placid tegen de Amerikanen verloren ging. De wedstrijd had al een sterke politieke lading omdat de Sovjet Unie vlak daarvoor Afghanistan was binnengevallen. Tichonov verjongde het team en liet de spelers keihard trainen. Een vijftal waaronder Fetisov en Kasatonov maakte de kern van het team uit en hadden een hechte band met elkaar, waardoor ze tijdens de Olympische Spelen in 1984 Sarajevo goud haalden. Treurig was dat de tien jaar jongere broer van Fetisov in 1985 overleed tijdens een auto ongeluk waarbij Fetisov de bestuurder was. Een persoonlijk leven had Fetisov niet want het team verbleef elf maanden per jaar in een trainingskamp. Zijn vrouw Lada was het daar helemaal niet mee eens en de spelers zelf zonnen er zelfs op om de WK te verliezen om zo van Tichonov af te komen. Voor het zo ver was werd Fetisov echter uit het team gezet. Het was de tijd van perestrojka, van statgnerende economische ontwikkeling en vervliedende idealen.

De Koude Oorlog kreeg nog een staartje voor Fetisov toen die ging spelen in de Amerkaanse ijshockey league, de NHL. Hij werd door zijn land verkocht, dat het geld goed kon gebruiken. Na goud op de Olympische Spelen in 1988 zou men hem helemaal laten gaan, al vertraagde Tichonov dat weer. Fetisov verliet het team, werd genegeerd en op een politiebureau in Kiev zelfs in elkaar geslagen. Daarna ging hij terug naar Tarasov om te trainen. Zijn maten waren solidair, op Kasatonov na. Nadat de jonge Mogilny overliep naar de Verenigde Staten, besefte het regime dat tegenhouden geen optie was maar dat er wel onderhandeld kon worden over geld. Ook Fetisov kreeg daar mee te maken, maar ging nooit akkoord met de voorwaarden. Het bracht hem op het matje bij minister van Defensie Jasov die zelfs met verbanning naar Siberië dreigde, maar hem uiteindelijk toch liet gaan, volgens Fetisov omdat men zelf in die tijd niet goed wist hoe men diende te handelen. In New Jersey maakte Fetisov net als andere Russen een moeilijke tijd door omdat communisten niet geliefd waren. De spelstijl was hard en weinig creatief. Dat Kasatonov bij hem in het team maakte het er niet beter op. De twee zitten stuurs in de dugout. Na de overgang naar Detroit speelde Fetisvo samen met zijn oude maten weer als vanouds. In 1997 wonnen ze een belangrijke beker en gingen daarmee zelfs naar Rusland, maar de kapitalistische trekjes daar stonden Fetisov tegen. Hij keerde terug toen Poetin hem vroeg om als minister van Sport een nieuwe infrastructuur voor het ijshockey op te zetten. Ook Kasatonov was daarbij. Inmiddels zijn ze weer de beste vrienden. Fetisov wil vooral de jeugd teamgeest bijbrengen.    

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten