Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 26 februari 2016

Filmrecensie: Matterhorn (2013), Diederik Ebbinge


Groots samenspel tussen Kas en Van ’t Hof

Matterhorn is een prachtig portret van een dwangmatige weduwenaar uit een christelijk dorp die een verhouding begint met iemand die aan komt lopen. Dit is voor de verandering niet in seksuele maar algemeen menselijke zin bedoeld. De film lijkt helemaal toegesneden op de gekte van René van ’t Hof, maar Ton Kas speelt fantastisch met hem samen.

Het motto van de film is ontleend aan J.S. Bach en luidt: ‘Het is niet moeilijk. Men hoeft slechts de juiste toetsen op het juiste moment te raken.’ De muziek van dezelfde Bach legt een bijzondere schoonheid over Matterhorn. Het Erbarme dich dat aan het begin en aan het eind te horen is, is hartverscheurend, maar ook andere aria’s en pianostukken passen fraai in het beeld van het Zeeuws aandoende landschap.   

Matterhorn begint ook met Bach. Weduwenaar Fred is een groot liefhebber van zijn werk en luistert naar het Erbarme dich totdat hij wordt gestoord door stemmen buiten. Zijn steile buurman (Porgy Franssen) is in gesprek met een zwerverachtige man die om benzine vraagt. Fred is hels wan de man heeft hem een dag eerder ook al benzine gevraagd. Hij wil wel eens weten waar diens auto is en als die niet blijkt te bestaan laat Fred de man zijn straatje schoonmaken als genoegdoening.

Het is meteen al fantastisch hoe Van ’t Hof zijn rol inkleedt, namelijk door niets te zeggen en de vermoorde onschuld te spelen. Later horen we dat hij Theo heet en niets kan zeggen vanwege een zwaar ongeluk dat hij gehad heeft met hersensletsel ten gevolg, waardoor hij thuis niet meer te houden is en steeds wegloopt.

Maar voor het zover is, zien we een boeiende ontwikkeling tussen de zwaar christelijke, getraumatiseerde en dwangmatige Fred en de Stan Laurel achtige Theo, die na de tuinwerkzaamheid blijft eten en slapen, kortom zijn intrek neemt bij Fred. Theo zit tegenover Fred aan tafel, onverstoorbaar zijn aardappelen prakkend met ook nog een spraakgebrek. Fraai is bijvoorbeeld de scène waarbij Fred hem een groot glas jenever inschenkt dat niet wordt gezien door Theo. Als Fred hem erop wijst, neemt hij een slok en zet het glas vervolgens bij Fred neer. Ook grappig is dat Fred Theo leert voetballen, zelfs op zondag hetgeen tegen de zin van de buurman is, waarmee een bijzonder trekje van Fred naar voren komt. Hij is minder zwaar christelijk als het lijkt en dat komt de film ten goede, zoals uit het vervolg blijkt.

Tijdens het doen van de boodschappen doet dierenvriend Theo een geitje na hetgeen door andere winkelende mensen met veel vriendelijkheid wordt begroet. Een vader vraagt hen zelfs voor een kinderpartijtje, hetgeen Fred op een idee brengt. Heel grappig zijn de kinderliedjes die hij instudeert terwijl Theo de dierengeluiden maakt. Nog kostelijker is het dat Theo zich in een jurk hijst van Trudy, de tijdens een vakantie naar
de Matterhorn verongelukte vrouw van Fred. Dit kan natuurlijk niet goed aflopen. Eerst krijgt Fred al een waarschuwing van de dominee (Helmert Woudenberg) en zijn buurman die ouderling is, maar als later zijn huis beklad wordt en Fred met Theo naar het gemeentehuis gaat om hem op zijn adres in te laten schrijven komt de aap uit de man en blijkt Theo getrouwd.   

Een zwak moment in de film is de reactie van Saskia, de vrouw van Theo, op de komst van Fred en haar man. Het is raar dat ze zo koel reageert. Voor het zelfde geld had het scenario wat aangepast kunnen worden, maar liever zo’n kleine zwakte in een verder heel sterke film dan andersom.

Deze eerste lange speelfilm van acteur Ebbinge, die overigens nog voortgaat met nieuwe ontwikkelingen rond Trudy en de zoon van Fred, doet denken aan Van Warmerdam, want ook hij laat een vlieg zoemen tijdens het avondeten en ook bij hem komt de jenever dan op tafel, maar is net wat serieuzer van toon en daarom ontroerender dan de meer absurdistische voortbrengsels van zijn voorganger.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten