Bevlogen muziekbegeleidster slaat brug tussen jonge en oude
generatie
De sympathieke begeleidster Billie Jordan uit Christchurch woont sinds de aardbeving in Waiheke
Island voor de kust van Nieuw Zeeland en besluit om met een groep van dertig oudere
eilanders in de leeftijd van 66 tot 94 jaar, aan het werk te gaan voor de
Wereldkampioenschappen Hip Hop 2013 in Las Vegas. De naam Hip Hop-eration verwijst spottend naar heupoperaties. Bryn Evans
filmt Jordan gedurende de repetities en laat de deelnemers vertellen over hun
vaak bewogen levens.
Jordan deed eerder een flashmob met de mensen en weet dat er
meer in zit. Ze belt met de organisatie van de WK Hip Hop in Las Vegas en hoort
dat ze een video moet opsturen. Jordan gaat hard aan de slag hoewel ze zelf ook
niet veel meer van hip hop weet. Het is voor haar een manier om te verbinden en
om het leven van oudere mensen te veraangenamen. Ze legt ook een verbinding met
jonge hip hoppers en slaat daarmee een brug tussen de oude en de jonge
generatie.
Kara Nelson heeft last van artritis maar speelt desondanks
op de piano. Ze vertelt dat ze uit Groot Brittannië kwam en meteen verliefd
werd op het eiland toen ze hier arriveerde. Ze trouwde met een man die vroeger
dicht bij haar in de buurt woonde. Ze trouwden pas laat en leefden van de
visvangst. Toen haar man overleed in 2004, wilde ze niet stil gaan zitten.
Eileen Evans heeft moeite met het ritme van de muziek en ze
wil nog wel een solo doen. Ze heeft vroeger opera gedaan. Ze was negentwintig
toen ze haar man leerde kennen, die haar niet zag, terwijl ze toch aandacht
genoeg kreeg van andere mannen. Ze vertelt over haar jeugd in de schuilkelder
in Engeland en het zingen om haar angst eronder te houden. Jordan lacht zich
slap als ze de yoga achtige bewegingen van Evans ziet, maar dat is goed bedoeld
van deze liefdevolle begeleidster.
Terri neemt een pil om haar hartslag naar beneden te
krijgen. Ze mist haar borsten, die geamputeerd werden voordat ze een kind
kreeg. Ze ontbeerde steun en moest op eigen kracht verder.
Maynie Thompson van 94 jaar is de lieveling van Jordan, die
haar harde teennagels knipt. Ze doet haar aan haar eigen oma denken, bij wie
het altijd zo heerlijk rustig was. Maynie raadpleegde vroeger de bijbel om te
weten of ze met een jongen naar bed moest gaan en besloot dat dit maar moest
gebeuren. Haar man verliet haar en haar vijf kinderen, maar dat maakte wel dat
ze haar eigen leven kon leiden en zich kon inzetten voor de wereldvrede. Ze
vertelt dat ze eens vrijerig werd van marihuana maar dat die haar helaas werd
aangeboden door een homoseksueel. Ze weet niet of ze van de dokter mee mag naar
Las Vegas.
Winnie Mitchell vertelt dat Maynie is de Verenigde Staten
acties organiseerde tegen de oorlog en dat Kara dit in Groot Brittanië deed.
Zelf ging ze naar dit eiland om deel te nemen aan vredesmanifestaties.
Na een goede voorstelling met kleurige beenwarmers op het
nummer Life is for the living tijdens
een landelijke wedstrijd, probeert Jordan geld bij een te krijgen voor de reis
naar Las Vegas. Omdat ze geen sponsor vindt besluit men de reis zelf te betalen. De rolstoelers gaan niet mee.
Maynie krijgt zowaar toestemming van de dokter om de reis te ondernemen.
Kara leert eerst nog schieten in Las Vegas. De leden zijn
niet erg zenuwachtig voor het optreden. In de bus werkt Jordan hun wilde haren bij.
Een mens is nooit oud om te leren, zo blijkt ook wel uit de activiteiten die de
groepsleden nog steeds ondernemen.
Waiheke Island kwam eerder in beeld in The rainbow warriors of Waiheke Island van Suzanne Raes, die daarin
een portret schetst van de bemanning van
de Rainbow Warrior, het schip van Greenpeace waarmee men tegen de walvisvaart
protesteerde en acties ondernam tegen kernproeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten