De onschatbare waarde van muziek voor Alzheimer patiënten
De documentaire Alive
inside werpt een bijzonder licht op de waarde van muziek voor Alzheimer
patiënten. Dan Cohen, een sociaal werker die eerder zijn brood in de
computerindustrie verdiende, zet zich in om mensen in een verpleeghuis tot
leven te wekken door hen hun eigen muziek weer te laten horen. Een vrouw van
negentig jaar oud die alles zo’n beetje vergeten is, begint over voorvallen uit
haar jeugd nadat ze Oh when the saints van
Louis Armstrong beluisterd heeft.
Documentairemaker Michael Rossato-Bennett hoorde van Cohen
en besloot hem een dag een filmen maar bleef uiteindelijk drie jaar lang zijn
activiteiten volgen. Het is fascinerend Cohen bezig te zien. Boegbeeld van zijn
succes is de 94 jarige zwarte Henry, die al tien jaar aan Alzheimer lijdt en
halfdood in zijn stoel hangt, maar totaal opleeft nadat Cohen heeft uitgevonden
welke muziek in zijn jeugd belangrijk was.
Tussendoor vertelt Olivier Sacks dat de emotie en muziek bij
elkaar horen. De hersengedeelten waarin de muziek wordt opgeslagen blijven het
langst onaangetast door Alzheimer. De muziek legt een verbinding met vroeger en
geeft de identiteit terug.
Ieder mens is gevoelig voor muziek omdat het aansluit op de
eigen hartslag, die het eerste geluid is dat een embryo te horen krijgt.
Musicus Bobby McFerrin laat een volle zaal op een eenvoudige maar ingenieuze
manier de spontane kracht van muziek ervaren. Een vrijwilliger speelt zelf
muziek voor een bewoner en vertelt over de helende werking ervan na een trauma.
Hij heeft dat ervaren met vrouwen in Afrika die verkracht waren en door muziek
de pijn konden ervaren en loslaten. Voorwaarde is wel dat men zich openstelt en
een dialoog met de patiënt wil aangaan.
Cohen ziet dat de verwarring en de strijd die de patiënten
moeten voeren om toegang tot de werkelijkheid te krijgen voorbij is als ze
muziek horen. Ze kunnen zich daaraan overgeven en komen uit hun ingekeerde
houding. De schizofrene Denise loopt achter een rollator en weet niets van elektronica,
maar Cohen vertelt haar dat de iPod een soort jukebox is. Als ze eenmaal de
koptelefoon op haar hoofd heeft, begint ze zelfs te dansen. Later in de
documentaire stelt Rossato-Bennett de vraag naar de betekenis van de fase van
de ouderdom. Dit naar aanleiding van het feit dat Denise uitgezaaide kanker
heeft.
Een geriater vertelt hoe machtig de pillenindustrie is, die
alleen erop gericht is om mensen kalm te houden maar niets doet voor hun ziel.
Voor een klein bedrag zou iedereen een iPod kunnen krijgen met eigen muziek
maar daar is geen geld voor. De organisatie van het verpleeghuis is afgeleid
van het medisch model. Men stopt mensen vol met medicijnen en daardoor verliest
men de onafhankelijkheid en de waardigheid. Patiënt Tom zoekt steeds naar de
uitgang, omdat hij zich niet thuis voelt en naar zijn eigen familie wil. Inmiddels
komt er in de Verenigde Staten ook een beweging op gang die voor verandering
pleit. De grijze golf komt eraan en babyboomers willen op een andere manier
opgevangen worden.
Cohen wil dat iedere Alzheimer patiënt de beschikking krijgt
over een iPod met eigen muziek. Daardoor kan ook de gang naar een verpleeghuis
uitgesteld worden zoals de expressieve Marylou en het stel Norman en Nell laat
zien. Het valt niet mee om geld los te krijgen. Cohen plaatst een filmpje van
Henry op YouTube dat zeer veel bekeken wordt en veel reacties losmaakt. Er
komen jonge mensen naar het verpleeghuis om patiënten naar hun favoriete muziek
te vragen en aldus een ingang voor contact te krijgen. Daardoor komt er ook een
schenking binnen die Cohen weer een tijdje vooruit helpt.
Hier de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten