Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 3 februari 2016

Point and shoot (2014), documentaire van Marshall Curry


Man met dwangstoornis in de dubbelrol van filmer en strijder

De documentaire Point and shoot vertelt het verbazingwekkende verhaal van Matt van Dyke, een verlegen, 29 jarige man met een dwangstoornis uit Baltimore, Maryland. Als hij eenmaal klaar is met studeren, besluit hij in 2006 een spoedcursus volwassenheid te gaan doen. De reis door de Arabische landen die hij daartoe onderneemt brengt hem naar de burgeroorlog in Libië, waar hij filmer van de strijd en zelf ook een bekend vrijheidsstrijder wordt, met alle nadelige kanten die daar ook aan vast zitten.

In het begin van de documentaire toont Matt zijn kogelvrije vest uit de burgeroorlog en de helm met camera die hij eerder op zijn motorreis droeg. Filmen was een passie voor deze jongeman die als kind al een avontuurlijke aanleg had. Misschien was het juist zijn beschermde opvoeding die maakte dat hij na zijn Middle East studies besloot om te gaan kijken hoe de wereld er in het echt uit zag.

De Australische avonturier Alby Mangels, die door de woeste wereld trok en zijn activiteiten zelf filmde, was zijn grote voorbeeld. Matt kocht een motor en liet die naar Europa verschepen. Zijn vriendin Lauren, die onderwijzeres is, vond het goed dat Matt actie ondernam. Het zou de ontwikkeling van de jongeman die vroeger alleen maar videogames deed, goed doen.     

Het is fantastisch om de reis van Matt door het Rifgebergte via de helmcamera te volgen. Zijn dwangstoornis, die maakt dat hij steeds bang is dat hij iemand heeft aangereden, maakt de tocht tot een spannende ervaring. Als hij daar door de telefoon met Lauren over praat en zij hem een schijterd noemt, besluit hij door te zetten. Hij rijdt 55.000 kilometer door de Arabische landen, werkt in Bagdad als embedded journalist voor de Amerikanen, hetgeen een goede leerschool voor de latere strijd in Libië blijkt te zijn.

In Afghanistan ontmoet hij Nuri, een hippie uit Libië en later bezoekt hij hem in Tripoli, hetgeen voelt als thuiskomen. Het is dan ook niet vreemd dat Matt die eind 2010 terugkeerde naar de Verenigde Staten, zich, tot ergernis van Lauren, aan het begin van de Arabische lente aansluit bij de Libische rebellen. Via Cairo rijdt hij met de auto naar Benghazi dat in handen is van de rebellen. Onafscheidelijk is de videocamera die hij, net als eerder zijn helmcamera, gebruikt om zijn activiteiten te filmen.

Deelname aan de strijd brengt hem in de cel, waar hij het vijf maanden lang te kwaad heeft, ook door zijn dwangstoornis. Hij begint te hallucineren, hetgeen door Curry fraai in beeld is gebracht met animaties. Als hij eenmaal vrijkomt bij een gevangenenruil keert hij niet terug naar de Verenigde Staten, zoals Lauren graag wil, maar verklaart zich solidair met de rebellen die dan door de luchtsteun van de Navo aan de winnende hand zijn. Matt neemt samen met Nuri deel aan de strijd in Sirte, de woonplaats van Khadafi en het laatste bolwerk van de dictator. Hij belt af en toe via een sateliettelefoon met Lauren en realiseert hoe compleet anders hun levens zijn.  

Het einde van de film is het meest aangrijpend: als Matt wordt gevraagd een vijandelijke scherpschutter te doden, geeft hij zijn camera aan een collega en zet zich aan zijn taak. Hij slaagt echter niet in zijn opdracht en dat maakt hem verward. De vraag van Curry of zijn stoomcursus geslaagd is, hoeft niet eens meer beantwoord te worden. Het zou interessant zijn te weten hoe het met Matt in de Verenigde Staten verder gaat, maar misschien horen we dat nog eens.    

Point and shoot doet denken aan de documentaire First to fall van Rachel Beth Anderson uit hetzelfde jaar waarin twee Canadese jongemannen met een Libische achtergrond zich eveneens in de vrijheidsstrijd mengen en alle twee ook de nodige klappen krijgen.
  
Hier de trailer van Point and shoot, hier mijn bespreking van First to fall. In Mad dog, zie hier, schetst Christopher Olgiati een fascinerend portret van de dictator himself.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten