Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 8 februari 2016

Theaterrecensie: De pindakaasprins, Holland Baroque, Philharmonie Haarlem, 7 februari 2016


Fraaie beelden zinken weg in een clichématig verhaal

Kosten noch moeite zijn gespaard om een mooie familievoorstelling op de planken te brengen. De samenwerking tussen Oorkaan, Holland Baroque en Orkater moeten garant staan voor de kwaliteit. De sfeer in de zaal en op het podium in opperbest bij de première in de Philharmonie. De jonge orkestleden lopen rond in blauwe poncho’s en hebben een blauw parapluutje op hun hoofd. De regen wordt verbeeld door dikke druppels op een scherm aan de achterwand. Tussen de orkestleden staan banken, planten, schemerplanten, die voor nog meer sfeer zorgen. Daar zijn ook de drie spelers te ontwaren die, samen met de orkestleden, een uur lang de sterren van de hemel proberen te spelen.

Esmeraldadina, Valentijntino en Jaak zijn kinderen uit een gezin waar ruzie tussen de ouders heerst. De onophoudelijke regen heeft daar mee te maken. Die maakt dat ze niet eens meer buiten kunnen spelen. Ze besluiten de raad te gaan inwinnen van een man die weet hoe de regen gemaakt wordt, maar komen nooit bij hem terecht. Ze verdwijnen in een oerwoud met sprookjesachtige elementen rond een heks met een huisje van snoep en een draak die natuurlijk verslaan moet worden, waarin vooral allerlei clichés heersen, de muzikale inzet en de sfeervolle animaties ten spijt.

De hand van regisseur Ria Marks is duidelijk te zien in de expressie die de spelers in hun spel leggen. Alle drie hebben ze hun eigen karaktertje: Esmeraldadina verdwijnt graag in haar tablet, de stoere Jaak wil elke uitdaging aangaan die op zijn pad komt en Valentijntino speelt de rol van de grote verzoener, ook tussen zijn oudere zus en jongere broer die elkaar snel in de haren zitten. Marks zorgt ervoor dat de teksten die de spelers uitspreken, waarbij zij zichzelf in de derde persoon beschouwen, nooit saai worden. Met veel flair springen ze in het rond en proberen ze met simpele handelingen een dynamiek op te roepen die echter door de barokke muziek en het slappe verhaal nauwelijks tot de verbeelding gaat spreken.

Af en toe lijkt er wat pit in de voorstelling te komen, namelijk als de orkestleden zich met het spel gaan bemoeien. Dit is bijvoorbeeld het geval als de kinderen willen gaan staken. De actie van de orkestleden met de instrumenten in de lucht zet kracht bij aan de intentie van de kinderen. Ook de twee vrouwelijke orkestleden, een gitariste en een violiste die samen de rol van heks met een Duits accent op zich nemen en Jaak proberen te troosten, doen in de verte denken aan iets wat de oppervlakte overstijgt maar over het algemeen overheerst, anders dan het projectiescherm wil doen geloven, de fantasieloosheid.

Zoals gezegd doen ook de spelers hun best om de vonk te doen overslaan. Dat blijkt bijvoorbeeld in een grappige huilscène van Jaak als hij in het bos zijn broer en zus kwijt is, een daarop volgende scène met Valentijntino die hij in een put vindt en die hij er op allerlei muzikale verleidingen uit probeert te halen, maar al gauw zitten we weer bij een prins die Esmaraldadina wakker moet kussen en dat was niet eens de pindakaasprins die ergens in het verhaal ondergemoffeld werd.

Het is bij dit alles de vraag wat kinderen van de voorstelling hebben opgestoken. Wellicht zijn ze geïmponeerd geraakt door alle kleur en beweging op het toneel maar anderzijds worden ze zwaar tekort gedaan met zo’n verhaal zonder kraak of smaak. Ook de inspanningen van iedereen die meewerkte worden door de tekst van Freek Vielen van mindere waarde dan mogelijk was geweest. De protserige namen van de kinderen zeiden het eigenlijk al. Wie zichzelf daarmee te buiten gaat, moet wel hard vallen.

Hier een filmpje van Holland Baroque over de voorstelling op vimeo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten