Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 7 februari 2016

Theaterrecensie: Beckett Boulevard, De koe, Toneelschuur, 6 januari 2016


Hoe echt is echt?

Het kan niet missen. Opnieuw buigt De koe zich over het probleem van schijn en wezen. Ze zijn met het onderwerp vergroeid en komen er in Beckett Boulevard opnieuw mee aan en wel op een directe, maar meteen ook, door hun aard, versluierende wijze, die met veel fijnzinnige humor naar voren gebracht wordt. Peter van den Eede, Natali Broods en Willem de Wolf belichten het onderwerp echtheid van diverse kanten die sterke raakvlakken met elkaar hebben. Peter reflecteert met zichzelf aan het begin met een spiegel en wordt op het eind sterk met zijn spiegel geconfronteerd. Zelfs de grond waarop ze staan wordt gevormd door een glasplaat.

De acteurs zijn dermate goed op elkaar ingespeeld dat ze daarmee de draak spelen. Ze draaien de werkelijkheid steeds een kwartslag om en komen dan uiteindelijk weer uit bij het begin, maar wel verrijkt door de bijna twee uur durende confrontaties die ze met elkaar zijn aangegaan. Ze prikken door lagen, dalen en stijgen gelijk men dat in een parkeergarage doet, waar men kan verdwijnen in duistere gangenstelsel. De gelaagdheid is ook af te zien van het grijs gestreepte doek dat achter hen hangt en waarop ook filmpjes geprojecteerd worden.

Beckett Boulevard is zeer veelzijdig, te beginnen met een hoorspelachtig interview waarin Natali vertelt over een vakantie in Duitsland waar ze een lift kreeg van een man die wel een avontuurtje met haar wilde beginnen terwijl zij meer geïnteresseerd was in het boek dat ze aan het lezen was, al kan ze zich niet meer herinneren welk boek dat was. Het brengt haar tot het onderwerp van de voorstelling, het midden, dat het politieke midden kan zijn, maar net zo goed elk ander midden. Begrippen maken bij De koe deel uit van een taalspel.

Dat laatste wordt heel fraai weergegeven in de scène die een samenspraak behelst over het kwijt raken van de weg in een parkeergarage. Meteen stuiten we hier op de titel van de voorstelling. Samuel Beckett wordt enkel vernoemd in de Boulevard waaraan een tentoonstellingsruimte gelegen is die ze bezocht hebben, voordat ze in de garage het spoor bijster raakten. Dat komt ook omdat ze een moeilijk gesprek voerden over het wiskundige midden, een thema waar ze toch al helemaal geen verstand van hadden.

Hoofdmoot van de voorstelling bestaat uit een scène in een restaurant waarin Willem en Natali hun verhouding nog eens onder de loep nemen en Natali haar politieke ambities aankondigt, terwijl Peter zich op de achtergrond als ober opstelt. Het vormt een boeiend uitgangspunt om allerlei posities ten opzichte van spel en werkelijkheid met elkaar door te nemen. Heel amusant is een filmpje waarin het drietal in de televisiestudio ondervraagd wordt door Jan Hautekiet. De presentator prikt nogal gemakkelijk door hun bedoelingen heen. Peter en Willem kunnen niet tot de kern komen, terwijl Natali het begrip identiteit opwerpt als onderwerp van de voorstelling.

Dat laatste begrip brengt Peter tot een fraaie uiteenzetting over het verschil tussen oberen en acteren, tussen echte onechtheid of gespeelde onechtheid. Een slecht acteur is in zijn visie een goede ober. Hij verleidt zelfs Willem om na te denken over het feit of hij zich zelf zou herkennen als hij zichzelf op straat zou tegenkomen. H Heel Niets staat vast. Zelfs zouden we Natali straks nog in de politiek kunnen verwachten. Voor Peter dan het liefst met haar mooie lange haren en haar wijsheidstanden.

De toon blijft heerlijk low profile, de intelligentie is groot. Willem werpt een blik vooruit naar een nieuwe tekst, waar niets op aan te merken valt en het gezelschap duikt ook in het verleden. Het was alleen jammer dat er soms van verschillende kanten te veel tegelijk getoond werd, waardoor de kijker het spoor bijster raakte, zoals tijdens de projectie van een cowboyfilm met daaronder een tekst, terwijl Peter op het toneel tevergeefs het piepschuim probeert op te zuigen dat uit de doos komt waar Willem een ingepakte stoel uithaalt. Ongetwijfeld dienen we dit ook als symbolisch op te vatten. Niets zijn we zonder onze verpakking.

Hier meer informatie op de site van De koe.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten