Tuinieren heeft een goede invloed op vrouwelijke gevangenen
De tuin der wonderen, zoals de documentaire in het Nederlands heet,
heeft betrekking op de moestuin van de Italiaanse vrouwengevangenis op het
eiand Giudecca in de buurt van Venetië. Gevangenen kunnen daar ongestoord aan
het werk om bij te komen van het deprimerende gevangenisleven. Sociaal werkster
Vania vertelt over de biologische manier van tuinieren, waardoor ze niets van
buiten nodig hebben, maar tegelijk is er de mogelijkheid van contact op de
markt waar ze hun groenten verkopen. Er wordt niet verteld hoe gevangenen
geselecteerd worden, maar de geportretteerden vrouwen vormen een hechte groep,
zo blijkt uit de mooie beelden van Anush Hamzehian.
Ze begint met een scène waarin men
een kar met plantjes naar buiten rijdt. De blonde vrouw die de kar in de tuin
neerzet, zegt dat ze eindelijk weer kan ademhalen. Ze heet Fluvia, is in 1997
in het gevang getrouwd, maar werd door haar man als zijn bezit beschouwd
waardoor de relatie geen gelukkig vervolg kende. Ze vertelt dat hij haar sloeg
en dat anderen gewoon wegliepen als ze hoorden dat hij haar man was. Met haar
achttiende zat ze al in de gevangenis. Ze is blij dat Hamzehian zich in hen
verdiept, want verder krijgen ze weinig aandacht van de buitenwereld.
De zwarte Nigeriaanse Edith zingt
liederen, die sterk doen denken aan Tracy Chapman. Ze werd op haar veertiende
door haar moeder buiten de deur gezet nadat ze twee jaar lang door haar
stiefvader werd verkracht. Haar moeder koos uit eigen behoudzucht liever voor
de man dan voor haar dochter. Ze heeft inmiddels zelf een dochter van twaalf
die ze al zes jaar niet gezien heeft. Ze wordt door anderen gemakkelijk
gekwetst en voelt zich buiten in de tuin dan ook beter. Ze klimt in een
kersenboom en heeft uitzicht op zee. Een vliegboot ziet ze aan voor een walvis.
Ze ruikt de vrijheid. Ze houdt daarom ook zo van de regen die alle zorgen weg
wast. Als ze vrij komt gaat ze haar papieren in orde maken en terug naar haar
dochter.
Maria werkt het liefst om akelige
gedachten geen kans te geven. Spoedig nadert de verlofdag waarop ze haar vier
kinderen te zien krijgt, waaronder de jongste Cristina die vier wordt.
Elda dacht altijd dat men in de
gevangenis een luizenleventje had maar kwam daar van terug. Ze voelde zich
vernederd toen ze zich voor een jonge bewaakster helemaal moest uitkleden. Ze
is inmiddels 47 jaar, zit vast vanwege internationale handel in drugs en vraagt
zich af hoe ze het al vijf jaar heeft volgehouden. Eenmaal vrij wil ze graag
Maria ontmoeten in de badplaats Rimini.
Teresa geeft de katten te eten en plukt rozen voor haar
dochter Anna van vijftien, die op bezoek komt. Het liefst ziet ze haar buiten
de gevangenis op de markt maar daar wordt een stokje voor gestoken. Soms komt
alles weer naar boven, vooral het lot van haar kinderen en haar schuldgevoelens
daarover. Na haar straf wil ze een nieuw leven beginnen en dicht bij haar
kinderen blijven.
Begeleidster Vania vertelt dat ze zich de gevangenis
voorstelt als een galei met slaven. Ze vindt dat de gevangenis alles afneemt
van de gevangenen, zelfs hun eigen ik, omdat ze overal toestemming voor moeten
vragen. Ze meent dat de opsluiting geen enkele zin heeft. Men wordt er niet
beter van.
Tenslotte rijdt Hamzehian met de camera langs de tuin met
daarin de vrouwen.
Hier
de trailer van de documentaire die ook bekend is onder de naam Garden of wonders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten