Militaire actie om adoptiekinderen naar Nederland over te
brengen
Het is inmiddels zes jaar geleden dat Haïti getroffen werd
door een verwoestende aardbeving, die de hoofdstad Port au Prince met de grond
gelijk maakte. Ton Wolswijk maakte een jaar geleden een documentaire over de
actie om honderd adoptiekinderen naar Nederland te vervoeren. Hoewel de actie
ook op kritiek stuitte, zijn de beelden ontroerend.
Wolswijk laat eerst een aantal moeders aan het woord die
korter of langer op een pleegkind wachtten. Miranda wachtte al jaren op
Fanelson, Petra op de vijftien maanden oude Jessica, Jolanda zelfs op een
drietal kinderen, die ze al eerder bezocht had, maar die vanwege een
verandering van de adoptieprocedure nog niet weg mochten.
Macky Schouten Hupkes van de Adoptie Stichting vertelt over
de gang van zaken in de dagen na de aardbeving. De paniek die ze voelde over het
lot van de adoptiekinderen in de weeshuizen de geruststelling van de Nederlandse
consul dat ze allemaal nog leefden, ook de twee Nederlandse ouderparen die daar
op dat moment op bezoek waren. Laurens en Yonne, die twee meisjes toegewezen
hadden gekregen, keerden met een leeg gevoel terug naar Nederland omdat ze de
meisjes niet meteen mochten meenemen, maar voor onbepaalde tijd in de wacht
werden gezet.
Omdat de toestand in de kindertehuizen vanwege plunderingen
en vertrek van verzorgsters verslechterde, bedacht Hupkes het plan om een
vliegtuig te huren en de kinderen op te halen. Ze kreeg een garantieverklaring
van een verzekeringsmaatschappij, vond begrip bij Buitenlandse Zaken, maar
kreeg van Justitie te horen dat men binnen de bestaande wetten en regelgeving
wilde blijven.
Omdat niet voor alle kinderen de procedure al was afgerond,
kwam Hirsch Ballin eraan te pas om de laatste formaliteiten glad te strijken.
Hij regelde via de consul een en ander met de regering in Haïti, die mondeling
en later ook schriftelijk toestemming gaf voor de actie.
Hupkes vertelt dat het vliegtuig met aan boord de nodige
hulpverleners eerst naar Curacao vloog en daar wachtte tot alle kinderen door
mariniers en hulporganisatie USAR uit de vier verschillende weeshuizen waren
opgehaald. In het basiskamp op de luchthaven verzorgden de mariniers de kleintjes
voordat het vliegtuig arriveerde. Stoere soldaten waren bezig met het geven van
flesjes en het verschonen van poepluiers.
Inmiddels hadden de ouders die de kinderen toegewezen
kregen, de tijd om de komst voor te bereiden. Yvonne kocht kleding, Miranda
droeg haar werk over omdat ze drie maanden verlof nam, Laurens, die zowel blij
was over de komst maar ook verdrietig over de ramp, volgde op internet het
vliegtuig op zijn weg naar Port au Prince.
De sfeer was grimmig op de luchthaven die door de Amerikanen
was overgenomen. Om te voorkomen dat inwoners zouden vluchten moesten alle
hulpverleners aan boord blijven. De kinderen wist niet wat hun overkwam toen ze
van de ene in de andere armen overgingen. Hupkes hoorde het mooiste huilconcert
van haar leven.
Na de aankomst in Eindhoven nam Petra haar dochtertje in de
armen en was een tijdlang sprakeloos. Laurens beleefde het begin van zijn gezin
als een van de mooiste dagen van zijn leven. Hupkes was blij dat alle kinderen,
waarvan sommigen eerst vanwege uitdroging nog naar het ziekenhuis moesten, het tenslotte overleefden.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten