Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 7 februari 2016

The kids are OK (2015), documentaire van Ton Wolswijk


Militaire actie om adoptiekinderen naar Nederland over te brengen

Het is inmiddels zes jaar geleden dat Haïti getroffen werd door een verwoestende aardbeving, die de hoofdstad Port au Prince met de grond gelijk maakte. Ton Wolswijk maakte een jaar geleden een documentaire over de actie om honderd adoptiekinderen naar Nederland te vervoeren. Hoewel de actie ook op kritiek stuitte, zijn de beelden ontroerend.

Wolswijk laat eerst een aantal moeders aan het woord die korter of langer op een pleegkind wachtten. Miranda wachtte al jaren op Fanelson, Petra op de vijftien maanden oude Jessica, Jolanda zelfs op een drietal kinderen, die ze al eerder bezocht had, maar die vanwege een verandering van de adoptieprocedure nog niet weg mochten.  Je  

Macky Schouten Hupkes van de Adoptie Stichting vertelt over de gang van zaken in de dagen na de aardbeving. De paniek die ze voelde over het lot van de adoptiekinderen in de weeshuizen de geruststelling van de Nederlandse consul dat ze allemaal nog leefden, ook de twee Nederlandse ouderparen die daar op dat moment op bezoek waren. Laurens en Yonne, die twee meisjes toegewezen hadden gekregen, keerden met een leeg gevoel terug naar Nederland omdat ze de meisjes niet meteen mochten meenemen, maar voor onbepaalde tijd in de wacht werden gezet. 

Omdat de toestand in de kindertehuizen vanwege plunderingen en vertrek van verzorgsters verslechterde, bedacht Hupkes het plan om een vliegtuig te huren en de kinderen op te halen. Ze kreeg een garantieverklaring van een verzekeringsmaatschappij, vond begrip bij Buitenlandse Zaken, maar kreeg van Justitie te horen dat men binnen de bestaande wetten en regelgeving wilde blijven. 

Omdat niet voor alle kinderen de procedure al was afgerond, kwam Hirsch Ballin eraan te pas om de laatste formaliteiten glad te strijken. Hij regelde via de consul een en ander met de regering in Haïti, die mondeling en later ook schriftelijk toestemming gaf voor de actie.

Hupkes vertelt dat het vliegtuig met aan boord de nodige hulpverleners eerst naar Curacao vloog en daar wachtte tot alle kinderen door mariniers en hulporganisatie USAR uit de vier verschillende weeshuizen waren opgehaald. In het basiskamp op de luchthaven verzorgden de mariniers de kleintjes voordat het vliegtuig arriveerde. Stoere soldaten waren bezig met het geven van flesjes en het verschonen van poepluiers.

Inmiddels hadden de ouders die de kinderen toegewezen kregen, de tijd om de komst voor te bereiden. Yvonne kocht kleding, Miranda droeg haar werk over omdat ze drie maanden verlof nam, Laurens, die zowel blij was over de komst maar ook verdrietig over de ramp, volgde op internet het vliegtuig op zijn weg naar Port au Prince.   

De sfeer was grimmig op de luchthaven die door de Amerikanen was overgenomen. Om te voorkomen dat inwoners zouden vluchten moesten alle hulpverleners aan boord blijven. De kinderen wist niet wat hun overkwam toen ze van de ene in de andere armen overgingen. Hupkes hoorde het mooiste huilconcert van haar leven.

Na de aankomst in Eindhoven nam Petra haar dochtertje in de armen en was een tijdlang sprakeloos. Laurens beleefde het begin van zijn gezin als een van de mooiste dagen van zijn leven. Hupkes was blij dat alle kinderen, waarvan sommigen eerst vanwege uitdroging nog naar het ziekenhuis moesten,  het tenslotte overleefden.   

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten