Jonge vrouw leert haar eigen ruimte innemen
Uit diep blauw is
een perfecte lunchpauzevoorstelling. Beperkt van omvang en thematiek, maar
daardoor des te grappiger en aangrijpender. Het is een voordeel dat de
toeschouwer vanuit de Toneelschuur niet meteen weer aan het werk moet, want de
kwaliteit daarvan zou te leiden hebben van de indrukken die men heeft opgedaan.
Alleen al de openingsscène waarin de krolse Eva (Keja
Klaasje Kwestro, een naam om niet snel te vergeten) in de huiskamer van de
villa van haar ouders op haar minnaar wacht en in de tussentijd, op haar rug
gelegen op een lage ladekast, een vermakelijk spel speelt met haar naaldhakken,
die ze Victor en Carolina heeft gedoopt, is een lust voor het oog. Haar
acrobatische kunsten worden voortgezet met het oppakken van de rinkelende
telefoon vanaf op de witte leren relaxfauteuil via haar voet. Er volgt een heerlijke
conversatie met haar geliefde, een getrouwde zakenman die nog in het verkeer
zit, maar niet wachten kan om in haar te happen.
Spelbreker in die dierlijke fantasie vormt de twintigjarige Sharif
(Saman Amini), een voormalig vriendje dat door de ouders van Eva als pleegkind in
het gezin werd opgenomen. Eva herkent hem eerst niet en schrikt zich dood als
een onbekende door de grote ramen vanuit de tuin (fraai decorontwerp) naar haar
kijkt, terwijl ze zichzelf al vast in de stemming voor Robbert brengt. Als deze
51 jarige patser (Michiel Nooter) eenmaal bij de villa gearriveerd is, maant ze
hem om te gaan kijken wie daar rondhing, al zegt hij erbij dat ze zenuwachtiger
zou moeten zijn over hetgeen hij zo dadelijk met haar gaat uitvoeren.
Zoals te verwachten is duikt Sharif op in de huiskamer. Hij oogt
als een moslimterrorist, maar heeft geen slechte bedoelingen met zijn Robin
Hood-achtige ambities. Hij haalt herinneringen op aan vroeger, verontschuldigt
zich voor de bomexplosie die hij veroorzaakte waardoor Eva in het ziekenhuis
belandde, hetgeen een einde betekende aan hun relatie. De binnenkomst van
Robbert na een douche is zeer vermakelijk. Eva is naar de keuken om de
champagne in te schenken en Robbert staat al een tijdje te bellen met een
collega over een truttige vrouw op zijn werk, voordat hij doorheeft dat Sharif
zich in de kamer bevindt.
Er volgt een krachtmeting tussen de twee mannen die door Eva
fraai gesymboliseerd wordt door het vasthouden van de twee glazen met champagne
in haar wijd uiteen gespreide armen. Wie van de twee heeft haar voorkeur? De
dromerige idealist die geen houtje heeft op te bijten of de harde zakenman, die
haar financieel in de watten ligt? Ze is niet meer de jongste en haar leven
vraagt als het ware om een vastere vorm dan luchtfietserij, maar een bestaan
als Barbie is het andere uiterste.
Uit diep blauw
heeft vaart, de dialogen zijn sterk en de zijdelingse beschouwingen, zoals van
de macho achtige Robbert grappig. Het spel overtuigt. De herhaalde tempering
van het licht alleen al toont de afwisseling tussen verstand en gevoel. De voorstelling
onder regie van Daria Bukvic en geschreven door Maaike Bergstra loopt mooi rond met een grote schaar die Eva op het eind in haar handen houdt,
terwijl ze diezelfde dag nog naar de kapper is geweest om haar haren in ieder
geval niet korter te laten knippen omdat Robbert daar niet van houdt. Ze wil
graag dat Robbert alsnog de schaar in haar blonde lokken - en daarmee tegelijk in
zijn seksistische denkbeelden over haar - zet, maar als hij dat, zoals valt te
verwachten is, verdomt, neemt ze zelf deze taak ter hand. De omslag van het
afhankelijke kreunende meisje tot de vrouw die zelf haar ruimte inneemt, kan
niet groter zijn. Het nummer Gold van
Spandau Ballet dat in het begin ook al te horen was, sluit hier perfect bij
aan. You’re indestructable, indeed, Eve!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten