Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 25 november 2015

Theaterrecensie: Uit diep blauw, Bellevue producties, Toneelschuur, 24 november 2015


Jonge vrouw leert haar eigen ruimte innemen

Uit diep blauw is een perfecte lunchpauzevoorstelling. Beperkt van omvang en thematiek, maar daardoor des te grappiger en aangrijpender. Het is een voordeel dat de toeschouwer vanuit de Toneelschuur niet meteen weer aan het werk moet, want de kwaliteit daarvan zou te leiden hebben van de indrukken die men heeft opgedaan.

Alleen al de openingsscène waarin de krolse Eva (Keja Klaasje Kwestro, een naam om niet snel te vergeten) in de huiskamer van de villa van haar ouders op haar minnaar wacht en in de tussentijd, op haar rug gelegen op een lage ladekast, een vermakelijk spel speelt met haar naaldhakken, die ze Victor en Carolina heeft gedoopt, is een lust voor het oog. Haar acrobatische kunsten worden voortgezet met het oppakken van de rinkelende telefoon vanaf op de witte leren relaxfauteuil via haar voet. Er volgt een heerlijke conversatie met haar geliefde, een getrouwde zakenman die nog in het verkeer zit, maar niet wachten kan om in haar te happen.  

Spelbreker in die dierlijke fantasie vormt de twintigjarige Sharif (Saman Amini), een voormalig vriendje dat door de ouders van Eva als pleegkind in het gezin werd opgenomen. Eva herkent hem eerst niet en schrikt zich dood als een onbekende door de grote ramen vanuit de tuin (fraai decorontwerp) naar haar kijkt, terwijl ze zichzelf al vast in de stemming voor Robbert brengt. Als deze 51 jarige patser (Michiel Nooter) eenmaal bij de villa gearriveerd is, maant ze hem om te gaan kijken wie daar rondhing, al zegt hij erbij dat ze zenuwachtiger zou moeten zijn over hetgeen hij zo dadelijk met haar gaat uitvoeren.

Zoals te verwachten is duikt Sharif op in de huiskamer. Hij oogt als een moslimterrorist, maar heeft geen slechte bedoelingen met zijn Robin Hood-achtige ambities. Hij haalt herinneringen op aan vroeger, verontschuldigt zich voor de bomexplosie die hij veroorzaakte waardoor Eva in het ziekenhuis belandde, hetgeen een einde betekende aan hun relatie. De binnenkomst van Robbert na een douche is zeer vermakelijk. Eva is naar de keuken om de champagne in te schenken en Robbert staat al een tijdje te bellen met een collega over een truttige vrouw op zijn werk, voordat hij doorheeft dat Sharif zich in de kamer bevindt.

Er volgt een krachtmeting tussen de twee mannen die door Eva fraai gesymboliseerd wordt door het vasthouden van de twee glazen met champagne in haar wijd uiteen gespreide armen. Wie van de twee heeft haar voorkeur? De dromerige idealist die geen houtje heeft op te bijten of de harde zakenman, die haar financieel in de watten ligt? Ze is niet meer de jongste en haar leven vraagt als het ware om een vastere vorm dan luchtfietserij, maar een bestaan als Barbie is het andere uiterste.

Uit diep blauw heeft vaart, de dialogen zijn sterk en de zijdelingse beschouwingen, zoals van de macho achtige Robbert grappig. Het spel overtuigt. De herhaalde tempering van het licht alleen al toont de afwisseling tussen verstand en gevoel. De voorstelling onder regie van Daria Bukvic en geschreven door Maaike Bergstra loopt mooi rond met een grote schaar die Eva op het eind in haar handen houdt, terwijl ze diezelfde dag nog naar de kapper is geweest om haar haren in ieder geval niet korter te laten knippen omdat Robbert daar niet van houdt. Ze wil graag dat Robbert alsnog de schaar in haar blonde lokken - en daarmee tegelijk in zijn seksistische denkbeelden over haar - zet, maar als hij dat, zoals valt te verwachten is, verdomt, neemt ze zelf deze taak ter hand. De omslag van het afhankelijke kreunende meisje tot de vrouw die zelf haar ruimte inneemt, kan niet groter zijn. Het nummer Gold van Spandau Ballet dat in het begin ook al te horen was, sluit hier perfect bij aan. You’re indestructable, indeed, Eve!   

Hier de teaser, hier het nummer Gold.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten