Filmrecensie: Pillow talk (1959), Michael Gordon

Slaapkamerproblemen vergen een ingewikkelde oplossing

In Pillow talk spelen de bedroomproblemen een grote rol, maar erg diep gaan die niet. Ze zijn net zo oppervlakkig als het spel van Doris Day in de rol van Jan Morrow. Boeiend zijn de verwikkelingen rond de persoonsverwisselingen, die haar tegenspeler Rock Hudson ondergaat, maar ook die werden heel wat frisser in de verf gezet in de film Charade, die vier jaar later uitkwam. Eigenlijk is alleen het scenario zeer de moeite waard.

Uitgangspunt van Pillow talk is het feit dat Jan Morrow en componist Brad Allen een telefoonlijn met elkaar delen, een omstandigheid die mij onbekend was, maar wellicht in de Verenigde Staten van die dagen, met een grote belbehoefte onder de bevolking, aan de orde van de dag was. Omdat Jan, die interieurontwerpster is en thuis werkt, zelden kan bellen vanwege het feit dat Brad de hele dag met zijn vriendinnen aan de lijn hangt, gaat ze naar de telefoonmaatschappij om te klagen. Die stuurt een mannetje in de zin van een vrouwelijke medewerkster naar Brad, die natuurlijk door de playboy wordt ingepalmd, waardoor Jan nog steeds niet geholpen is. Ze krijgt een sneer van Brad, die denkt dat ze ongelukkig is als alleenstaande vrouw en daarom spreekt over bedroomproblems, en stelt een beurtrol in. Het ene half uur is voor de een, het andere half uur voor de ander. Huishoudster Alma die graag naar de conversaties van Brad luistert, denkt dat hij wel eens gelijk kan hebben met die onvervulde behoefte van haar werkgeefster. Zelf heeft ze die in ieder geval wel, getuige haar drankprobleem.

Complicerende factor in de moeilijke verhouding tussen Jan en Brad vormt de oudere miljonair Jonathan Forbes die een klant van Jan is en, na drie mislukte huwelijken, heel graag met haar zou trouwen. Zij ziet echter helemaal niets in hem. De interesse van Brad in Jan wordt gewekt, als Forbes, die ook de opdrachtgever van hem is, vertelt over zijn verliefdheid. De beschrijving van de vrouw die problemen heeft met een man over het gebruik van de telefoon, maakt hem nieuwsgierig naar haar, maar in een afspraakje heeft Jan geen zin. Brad ontmoet haar toevallig als ze met een lastpak in een restaurant zit. Hij bevrijdt haar van de man en brengt haar naar huis, maar doet zich daarbij voor als Rex Stetson uit Texas. Jan is meteen verkikkerd op de charmante man die net als zij ook alleengaand is.

Het is grappig dat niet uitgesproken gedachten als een voice-over hoorbaar worden gemaakt. Daardoor weet de toeschouwer hoe graag Jan een relatie met de Texaan zou willen. Niet veel later blijkt dat ook uit de beelden waarin Jan gelukzalig in bed ligt na een telefoontje van Red over een nieuwe afspraak.

Het spelletje dat vervolgens gespeeld wordt, houdt in dat Brad af en toe inbreekt in de relatie om de band tussen hem en Jan hechter te smeden. Rex zou een bedrieger zijn die er alleen op uit was om haar het bed in te krijgen, hetgeen Rex op zijn beurt weer weet te ontkrachten. Forbes speelt in die intrige een belangrijke rol omdat hij beide hoofdrolspelers kent. Vermakelijk is een scène waarbij Rex de wachtkamer van een verloskundepraktijk in schiet om aan de aandacht van Forbes te ontkomen. De receptioniste is van slag als ze hoort dat hij geholpen wil worden. Ze rent naar de dokter die zeer geïnteresseerd is in een man die blijkbaar ook kinderen kan krijgen, maar dan is Rex alweer gevlogen. Het is grappig dat deze scène een vervolg krijgt en zelfs op het eind nog eens een punt achter de film zet. Een ander draadje, dat van Alma, wordt ook aardig afgewerkt. Dat kan niet gezegd worden van het gekunstelde einde van de film waarin Brad aan Jan de opdracht geeft zijn flat onder handen te nemen en haar dan later als bruid over zijn nieuwe drempel draagt.  

Hier mijn bespreking van Charade, hier de trailer van Pillow talk.