Cynisme over de toekomst zet geen zoden aan de dijk
In het tweede deel van het drieluik Goede bedoelingen, geschreven door Joeri Vos, verplaatsen we ons
naar Dubai, waar we in het huidige jaar 2015 een heftige afterparty meemaken
van een gemeleerd gezelschap, waaronder een malafide geldhandelaar, een
medewerkster van de CIA en twee jonge medewerkers van Shell, die als frisse
jonge goden hun licht over de wereld laten schijnen. De onfrisse praktijken in
het duister van de nacht, die zelfs tot de huidige oorlogen in Oekraïne en
Syrië leiden, doen de frisheid van de jonge goden echter ernstig teniet.
Tegelijk wordt een docudrama met de daarbij horende suspense muziek vertoond
waarin de hoofdrolspelers negen jaar later in 2024 terugkijken op de
gebeurtenissen. Van tevoren lezen we op het scherm dat de documentaire een
reconstructie is op basis van de getuigenissen van betrokkenen en dat een en
ander gedramatiseerd kan zijn.
De voorstelling onder regie van Eric de Vroedt begint met de
getuigenissen van de belangrijkste personen, te weten Ben van Beurden en
Nathaniel Meijer, beiden werkzaam voor Shell. Ze leggen met nauwelijks verhuld
cynisme uit hoe de zakenwereld in elkaar zit. Ook escortdame Elina uit Oekraïne,
Carmen van de CIA en Ole van de Europese Centrale Bank laten van zich horen. Elina
komt uit Oekraïne, studeerde in West Europa maar moest na de moord op haar
vader, die haar financieel ondersteunde, op een andere manier aan geld komen.
Carmen had in de gaten dat er van alles niet deugde, maar liet de feestgangers
begaan om verder onderzoek te kunnen doen. De getuigenissen worden onderbroken
door beelden van het steeds ruiger wordende feest, dat zich afspeelt in het
appartement van de louche geldhandelaar Boot. De heftigheid ervan wordt
opgewekt door het flitslicht waarin te zien is dat er steeds meer kleren rondvliegen.
Allerlei persoonlijke incidenten, waaronder ook de ontdekking van het lijk van
de moeder uit De onrendabelen in de
wooncontainer op de Maas een terrein van Shell in Rotterdam, maken de toestand kritiek.
De chaos aan beelden en getuigenissen zakt tenslotte weg. Boot
zit in zijn jacuzzi, overziet het slagveld op zijn kamer en verzucht dat ze allen
dood zullen gaan. Zelf doet hij alvast een poging daartoe, maar komt proestend
weer boven water. De anderen, voor zover niet in comateuze toestand, hebben
geen idee meer wat er gebeurd is. De afgehakte hand in een doos op de
salontafel is daar een macaber voorbeeld van. Van Beurden doolt naakt rond en
probeert met aapachtig macho gedrag zichzelf een houding in te blazen en de
homoseksuele Ole is nerveus over de afloop van de crisis en geeft af op de
jonge goden, die hij vergelijkt met een volkje van teflon waar alles van af
glijdt. De incidenten hebben zoveel impact op de wereld dat de koers van Shell
gekelderd is en dat buiten een woedende menigte moslims hen op staat te
wachten. Meijer weet tenslotte zijn ouders te bellen, krijgt eerst zijn moeder
aan de lijn, vervolgens ook zijn vader, die meer bezorgd is over de koersen dan
over het lot van zijn zoon.
Hoewel de uitspattingen jetset van de financiële wereld op
een wrede manier in beeld gebracht worden en ook nog eens met veel cynisme
becommentarieerd worden, vraag ik me af of het onderwerp wel zo geschikt is om
op het podium te brengen. Cynisme over de toekomst zet weinig zoden aan de
dijk. Acties tegen multinationals, zich verrijkende bankiers en andere witte boorden
criminelen kunnen mijns inziens beter in de werkelijkheid gevoerd worden. Ik
moet denken aan Marjan Minnesma die deze maand met gelijkgestemden naar Parijs
loopt om aandacht te vragen voor de klimaatverandering. In een eerder interview
stelde ze de voortgaande fossiele exploitatie van Shell aan de kaak. Haar actie
verdient brede steun om de energiereus tot een duurzame politiek te bewegen en
dat is wat anders dan de obligate praatjes die de jonge goden van Shell in het
rond strooien. Wellicht helpt de voorstelling mee om dit te bewerkstellingen.
Dan heeft alle inspanning van Oostpool tenminste nog zin gehad en wordt het
leven, anders dan wat Ole in zijn slotwoord opmerkte, toch nog een droom.
Foto: Krista van der Niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten