Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 24 november 2015

Eritrea stars (2015), documentaire van John Appel


Getraumatiseerde voetballers ongewis over toekomst

Het voetbalelftal van Eritrea dook in 2012 onder in Oeganda na een toernooi aldaar. Door bemiddeling van de vluchtelingenorganisatie UNHCR kregen ze een uitnodiging om naar Nederland te komen. Ze vonden onderdak in Gorinchem en werden ingelijfd bij de plaatselijke voetbalclub. John Appel laat zien wat de problemen zijn die zich daarna in de negen maanden dat ze in Nederland zijn, voordoen.

Appel begint met beelden uit Eritrea die doen denken aan het militaire vertoon tijdens heroïsche vieringen in Moskou of Peking. Eritrea wordt ook wel het Noord Korea van Afrika genoemd. Men kan niet onder de dienstplicht uit die onzeker is wat de tijdsduur betreft, de bevolking is arm en rechten heeft men niet. Vandaar dat de Eritreëers op het ogenblik de grootste groep vluchtelingen in Nederland zijn, op de Syriërs na. De gevluchte journalist Habtom Yohannes vertelt hoe moeilijk het is om te vluchten en de vele gevaren die daarmee samenhangen. Blijven is echter geen optie. De spelers van het nationale elftal zagen hun kans schoon tijdens een toernooi in Oeganda.

Appel volgt twee spelers uit het team in het bijzonder: Yohannes kende Gorichem helemaal niet. Het was koud en het regende bij aankomst. Hermon had gehoord dat homo’s hier met elkaar konden trouwen en kon dat nauwelijks bevatten. Onder leiding van trainer Robertino Lotto en bijgestaan door wijkagent Sjaak Pelikaan spelen de jongens vriendschappelijke partijtjes tegen andere clubs. Hun optreden trekt veel publiek. Ook scouts. Lotto wil de groep bij elkaar houden en droomt al van het winnen van de Africa Cup.   

Tussen de trainingen door krijgen de spelers Nederlandse les van een mevrouw die heel goed articuleert. Over hun verleden willen ze weinig kwijt. Yohannes belt eens per maand met zijn moeder en houdt het oppervlakkig. Habtom vertelt dat dat de jongens doodsbang zijn om de verkeerde dingen te zeggen over het regime, dat een lange arm heeft en represaillemaatregelen kan nemen. Door ingenieuze martelmethoden heerst er een cultuur van angst bij mensen uit Eritrea, die niet zo gemakkelijk te doorbreken is. Men kan daar elk moment worden opgeroepen om dienst te doen en deel te nemen in de oorlog tegen Ehtiopië tegen een uiterst karige betaling, straffen bij fouten en ongewisheid over de tijd dat de dienst duurt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het land leegloopt.

Er ontstaat frictie als blijkt dat de jongens een eigen huis beloofd is en dat niet waargemaakt wordt. Daarnaast besluit Hermon bij Kozakken Boys te gaan spelen waar hij een contract krijgt. Lotto gooit de vraag in de groep wat men in de toekomst wil. Hoewel hij ervan uit gaat dat de jongens bij elkaar willen blijven, is de uitkomst anders. Sjaak vindt dat niet verstandig, Lotto heeft er geen woorden voor maar zijn gezicht spreekt boekdelen. Hij barst nog net niet in huilen uit. Habtom vertelt dat er ook wantrouwen tussen de jongens heerst. De lange arm van het militaire regime houdt iedereen in de houdgreep. De cohesie is met andere woorden niet groot.

De jongens gaan kijken bij Hermon. De scout ziet zijn talent maar had hem liever eerder onder ogen gehad. Nu is het afwachten. Vervolgens beleven we een tumultueuze bijeenkomst met Alex Groen van Vluchtelingenwerk Nederland. Er blijkt veel meer onvrede te leven dan men voor mogelijk hield. Groen vertelt dat de gemeente eigen woningen beloofd heeft binnen twee jaar en dat er pas negen maanden om zijn. Hij weet ook niet goed hoe het gaat als de jongens straks binnen de participatiewet vallen. De taaldocente praat met de jongens over hun toekomst. Alles is ongewis.

Het is de verdienste van Appel dat hij laat zien hoe moeilijk het integratieproces verloopt. Van twee kanten wordt slecht gecommuniceerd. De jongens is dat vanwege hun traumatische verleden niet kwalijk te nemen. Het is jammer dat er nooit een communicatiedeskundige ingeschakeld is om de behoeften op elkaar af te stemmen. Zoals een van de jongens zei, zijn ze geen kinderen meer die doen wat hun wordt opgedragen. 

Hier meer informatie op de site van Idfa met daarop enkele stills.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten