Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 11 november 2015

Pieter Hilhorst over De belofte, Buitenhof, 8 november 2015


De leus van partij naar beweging drukt vooral onmacht uit

Pieter Hilhorst werd in 2012 als wethouder naar Amsterdam gehaald toen Lodewijk Asscher een taak kreeg in het kabinet Rutte. Hilhorst stond aan de zijlijn van de politiek en werd meteen in het diepe gegooid. De belofte gaat over zijn verdrinking na de nederlaag tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in 2014. Good old Paul Witteman stelt hem daarover enkele kritische vragen.

Witteman vraagt of Hilhorst zich had voorgenomen om publiekelijk door het stof te gaan.
Hilhorst vertelt over de presentatie van zijn boek in De Balie, vorige week. Zijn medepresentator vond dat hij, om overtuigend over te komen, echt moest laten zien wat er aan de hand was geweest.

Witteman gaat daar op door, op de keuze om de Werdegang zelf op zich te nemen en niet anderen daarvan de schuld te geven.
Hilhorst geeft toe dat dit niet vanzelf gaat. Er was natuurlijk sprake van verongelijktheid en teleurstelling maar dat is niet de strekking van het boek. Hij wil juist oproepen tot verandering. De PvdA moet volgens hem bondgenoten zoeken buiten de politiek en zich niet blindstaren op Den Haag. Het aansluiten bij mHet aatschappelijke organisaties moet de toekomst van de sociaaldemocratie nieuw leven inblazen. Zelf heeft hij veel last gehad van de negatieve beeld van de PvdA in de publieke opinie. Hij vertelt dat hij ooit in het programma Pauw & Witteman wilde praten over Amsterdam maar lastig gevallen werd over het onderwerp strafbaarheidsstelling van illegalen. De doelen van de journalistiek stroken niet altijd met die van de politiek. De coalitie met de VVD heeft de PvdA geen goed gedaan, maar in die tijd realiseerde hij zich dat nog niet zo. Toen hij als wethouder begon stond de PvdA er nog goed voor. Hij schreef een column waarin hij de uitruil van zaken een aannemelijke manier vond om politiek te bedrijven, maar had in Amsterdam moeite om besluiten uit te leggen die slecht vielen. Politiek vraagt om een goede timing, maar die heeft hij verkeerd ingeschat, wellicht omdat het pluche lekker zat. Hilhorst is ervan overtuigd dat de sociaal democratie niet ten dode is opgeschreven maar dan moet men meer aansluiting zoeken bij maatschappelijke bewegingen, van onder op dus in plaats van van bovenaf, zoals de SP doet al .

Witteman vraagt of dit wel past in de klassieke opvatting van de partij, die zich vooral met de staat gelieerd heeft.
Hilhorst onderscheidt naast de stroming die het collectivisme bepleit ook een stroming die uitgaat van zelforganisatie. De PvdA heeft teveel het collectivisme aangehangen, waardoor de burger passief is geworden en instellingen hun eigen rol zijn gaan spelen tegen de belangen van de eigen achterban in, zoals de woningcorporaties die tegenover de huurders kwamen te staan. De solidariteit kwam daarmee op losse schroeven te staan. Hij bewondert Asscher die dat spel meespeelt maar het tegelijk kan veranderen. Politiek is immers de kunst om waar te maken wat onmogelijk lijkt. Zelf heeft hij het politieke handwerk overschat.

Witteman komt nog terug op de (dis-)kwalificatie van burgemeester Van der Laan die Hilhorst bij het afscheid een lieve jongen noemde. Hij vraagt of Hilhorst daarover nog met de burgemeester gesproken heeft.Hil
Hilhorst antwoordt dat hij dit niet gedaan heeft, dat hij een lieve jongen is, maar daardoor nog niet ongeschikt.

Inmiddels zet Hilhorst zich in voor de schuldhulpverlening. De politiek is passé. Die vraagt te veel machtsdenken. Tegelijk vindt hij wel dat macht een onderdeel is van de politiek. Hij denkt die macht te kunnen verwerven door aan te sluiten bij maatschappelijke bewegingen. Dat is een verhaal dat ook voorzitter Hans Spekman, die nog eens opteert voor een nieuwe termijn, vorige week al vertelde. Het lijkt erop dat de ondergang van de PvdA hiermee gemaskeerd wordt. In plaats zich te verschuilen, zou de PvdA duidelijke standpunten moeten innemen. Dat daarbij koppen rollen is onvermijdelijk. Er is genoeg idealisme onder de jongeren om de teugels over te nemen. iHilhorst  

     




Geen opmerkingen:

Een reactie posten