Losgeslagen tiener zet Engels kustplaatje op stelten
Wish you were here
is natuurlijk op de eerste plaats een hommage van Pink Floyd aan hun overleden
zanger en voorman Syd Barrett die na zeven jaar in moeilijke omstandigheden de
band verliet, maar duidt daarnaast ook op het verlangen van een Britse tiener
naar haar overleden moeder. De 16 jarige Lynda Mansell is door het verlies op drift
geraakt en zet het stadje aan de Engelse zuidkust in de jaren na de Tweede
Wereldoorlog op stelten.
De film begint en eindigt swingend en ook daartussen is
bruist het van leven, al is dat geen onverdeeld genoegen voor Lynda. Het gezin
met een starre vader en een weinig uitgesproken, vlag zwaaiend zusje, die
verder geen rol speelt in de film, biedt haar weinig veiligheid en steun. Af en
toe zien we heel subtiel een flashback naar het verleden van het elfjarige
meisje dat haar moeder verliest, hetgeen een smartelijke ervaring is. De onrust
van Lynda blijkt uit de vele baantjes die ze begint maar niet kan volhouden. Om
te beginnen werkt ze in een kappersschool waar ze het haar van een jonge vrouw
veel te lang onder de droogkap houdt. Lynda houdt van schunnige taal en
gedraagt zich graag exhibitionistisch. Fraai is de scène waarin ze, vrolijk
fietsend over de boulevard, een leeftijdsgenootje verleidt om samen met haar
naar de film te gaan. Als hij zijn arm om haar heen legt, krijgt ze het te
kwaad. Ze huilt van ontroering.
Haar oom heeft haar inmiddels een baantje gezorgd bij de
busmaatschappij, maar Lynda is meer geïnteresseerd in de mannen, die ervan
genieten als ze haar mooie benen laat zien, hetgeen haar alweer op ontslag komt
te staan. Een psychiater probeert haar gedrag in te dammen door haar alle
schuttingwoorden te laten opzeggen, om te beginnen met een A, maar als hij bij
de C is weet Lynda opeens niets, net als bij de F. Het duidt op een grote
schaamte, maar verder kan de man er ook niets van maken. Een dansavondje met
Dave, die haar al aansprak toen ze bij de busmaatschappij aankwam, leidt tot
een eerste seksuele ervaring. Dave heeft voor de gelegenheid al een condoom
aangetrokken in het leegstaande huis van zijn oma en stapt daarmee, als Lynda
het wachten al zat is, in een knalgele pyjama en een sigaret in een pijpje uit
de badkamer, maar de seks is voorbij voor ze het weet. Als de oom de volgende
dag aanbelt, kruipt Lynda snel onder bed, alwaar het hondje van de oom het
gebruikte condoom vindt en in zijn bek meeneemt.
Inmiddels wordt ze in de gaten gehouden door Eric, een geile
busconducteur, die niet eens van haar houdt. evenmin als van zichzelf. Ze moet
weinig van hem hebben, scheldt hem uit, roept hem haar favoriete scheldwoord Up your bum, maar laat zich toch nemen, nadat
ze als verkoopster in een fish and chips kraam gezien heeft dat Dave een ander
vriendinnetje heeft. Fraai is de scène waarin ze met hem in de schuur betrapt
wordt door een bobby. Haar vader is boos, staat op zijn waardigheid en verbiedt
zijn dochter seksueel contact, waarop ze een kamer neemt boven de bioscoop,
hetgeen ook niet echt een uitkomst voor haar is. Ze gaat toch maar weer naar
huis en wordt getroost door de vriendin van vader. Als serveerster in een
keurig grand café krijgt ze het eerst aan de stok met Eric en vervolgens met
haar vader, die haar haar sletachtige gedrag verwijt. Lynda staat er boven, ook
letterlijk, vooral als ze al ontslag gekregen heeft, maar inmiddels is ze
zwanger van Eric en aarzelt ze over een abortus. De oplossing die ze tenslotte
vindt tekent haar bravoure.
De sfeer van de jaren vijftig is fraai getroffen, de
liedjes, waaronder de titelsong Lost in a
dream zijn heerlijk om te horen en het debuut van Emily Lloyd vraagt om
meer, veel meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten