Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 27 november 2015

Planet of Snail (2011), documentaire van Seung-Jung Yi


Doofblinde dichter wijst op ons vermogen om in het leven te vertrouwen

Planet of Snail vertelt het ontroerende verhaal van Young- Chan, een jonge Zuid-Koreaanse dichter, die al vroeg in zijn leven zijn gezichts - en gehoorvermogen kwijtraakte en zwaar gehandicapt door het leven gaat. Gelukkig heeft hij veel steun van Soon Ho, een lieve vrouw die een lichamelijke handicap heeft waardoor ze tot zijn middel reikt en de afwas doet op een krukje voor het aanrecht. De twee die in het verstedelijkte gebeid waar ze wonen sterk met elkaar verbonden zijn, leren in de documentaire om ook los van elkaar te functioneren.

Seung-Jung Yi filmt in het begin in het appartement van het stel, dat communiceert met het vingeralfabet, bijvoorbeeld als Soon uitlegt welke gerechten er tijdens de maaltijd op tafel staan. Young- Chan doet lichaamsoefeningen, typt op een braille apparaat, de braille regel genoemd en houdt zich bezig met het boetseren van een schaapje. Omdat het einde van het jaar nadert, dacht ik dat hij een kerstgroep maakte, maar dat bleek bij nader inzien toch niet zo. De pissende man die zijn plas in een pispot deponeert, past daar slecht in. Fraai is de scène waarin het stel de lamp van de plafonnière in de slaapkamer vervangt. Eerst neemt Young- Chan zijn vrouw op zijn rug, maar die is niet zo handig, waarop Young- Chan zelf, staande op het wiebelige bed, net met zijn vingers bij de klemmen kan, die de ringvormige buis vasthouden. Soon gaat naar de winkel om een nieuwe buis te kopen, waarop Young- Chan die weer aanbrengt in de lamp. A je to, buurman!

Er komen ook anderen over de vloer, lotgenoten, die bij hen eten, schrijfoefeningen doen en met elkaar praten over trouwen en eenzaamheid. Vriend Heungsin vertelt dat hij e HYoung- Chan aan Soon koppelde toen zij samen in een inrichting zaten. Young- Chan begrijpt de jaloezie van zijn vriend, maar raadt hem aan niet voor de eenzaamheid te vluchten. Verschillende keren werpt de camera een blik naar buiten waar het sneeuwt. De groep gaat sleeën met autobanden vanaf een heuvel in de buurt.

Young- Chan en Soon gaan met de trein naar een theaterworkshop die handelt over de zoektocht naar de menselijke ziel. Young- Chan vertelt over het wegvallen van zijn gezichts- en gehoorvermogen dat hem in een dikke mist dompelde. Hij voelt zich nog steeds als een astronaut die helemaal alleen in de ruimte is. Eenmaal thuis schrijft Young- Chan een essay voor een schrijfwedstrijd over zijn leven met Soon. Helaas valt hij niet in de prijzen, maar Soon is meer teleurgesteld dan hijzelf. Later doen ze ook toneel met hun eigen groep, waarbij Young- Chan de teksten schrijft en Soon regisseert.

Young- Chan houdt van bladeren, de regen en van het omhelzen van bomen. Daarbij sluit hij ook Soon in. Ze bezoeken Heugsin die in het ziekenhuis ligt na een lelijke val en Young- Chan wil lekker eten voor hem kopen om de pijn enigszins te stillen. Hij wil ook wel meer alleen rondlopen en oefent daarom met een blindenstok. Soon heeft het er moeilijk mee dat Young- Chan voor het eerst door een busje wordt opgehaald. Ze vertelt Young- Chan bij terugkeer dat het kil was in huis zonder hem. Ze mist de bloemen en de bergen op het platteland. 

De documentaire verloopt in een stille sfeer en langzaam als de slak, die voor Young- Chan ook symbool staat voor diens leven en zet daarmee aan het denken over onze relatie met de wereld. Gaan mensen die over alle zintuigen beschikken niet veel te gemakzuchtig voorbij aan de wonderen die het leven ons schenkt? Volgens Young- Chan kan men in de stilte het vertrouwen in het leven op het spoor komen. Hij kan het weten.  

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten