Doofblinde dichter wijst op ons vermogen om in het leven te
vertrouwen
Planet of Snail
vertelt het ontroerende verhaal van Young- Chan, een jonge Zuid-Koreaanse
dichter, die al vroeg in zijn leven zijn gezichts - en gehoorvermogen
kwijtraakte en zwaar gehandicapt door het leven gaat. Gelukkig heeft hij veel
steun van Soon Ho, een lieve vrouw die een lichamelijke handicap heeft waardoor
ze tot zijn middel reikt en de afwas doet op een krukje voor het aanrecht. De
twee die in het verstedelijkte gebeid waar ze wonen sterk met elkaar verbonden
zijn, leren in de documentaire om ook los van elkaar te functioneren.
Seung-Jung Yi filmt in het begin in het appartement van het
stel, dat communiceert met het vingeralfabet, bijvoorbeeld als Soon uitlegt
welke gerechten er tijdens de maaltijd op tafel staan. Young- Chan doet
lichaamsoefeningen, typt op een braille apparaat, de braille regel genoemd en
houdt zich bezig met het boetseren van een schaapje. Omdat het einde van het
jaar nadert, dacht ik dat hij een kerstgroep maakte, maar dat bleek bij nader
inzien toch niet zo. De pissende man die zijn plas in een pispot deponeert,
past daar slecht in. Fraai is de scène waarin het stel de lamp van de
plafonnière in de slaapkamer vervangt. Eerst neemt Young- Chan zijn vrouw op
zijn rug, maar die is niet zo handig, waarop Young- Chan zelf, staande op het
wiebelige bed, net met zijn vingers bij de klemmen kan, die de ringvormige buis
vasthouden. Soon gaat naar de winkel om een nieuwe buis te kopen, waarop Young-
Chan die weer aanbrengt in de lamp. A je to, buurman!
Er komen ook anderen over de vloer, lotgenoten, die bij hen
eten, schrijfoefeningen doen en met elkaar praten over trouwen en eenzaamheid.
Vriend Heungsin vertelt dat hij Young-
Chan aan Soon koppelde toen zij samen in een inrichting zaten. Young- Chan
begrijpt de jaloezie van zijn vriend, maar raadt hem aan niet voor de
eenzaamheid te vluchten. Verschillende keren werpt de camera een blik naar
buiten waar het sneeuwt. De groep gaat sleeën met autobanden vanaf een heuvel
in de buurt.
Young- Chan en Soon gaan met de trein naar een
theaterworkshop die handelt over de zoektocht naar de menselijke ziel. Young-
Chan vertelt over het wegvallen van zijn gezichts- en gehoorvermogen dat hem in
een dikke mist dompelde. Hij voelt zich nog steeds als een astronaut die
helemaal alleen in de ruimte is. Eenmaal thuis schrijft Young- Chan een essay
voor een schrijfwedstrijd over zijn leven met Soon. Helaas valt hij niet in de
prijzen, maar Soon is meer teleurgesteld dan hijzelf. Later doen ze ook toneel
met hun eigen groep, waarbij Young- Chan de teksten schrijft en Soon
regisseert.
Young- Chan houdt van bladeren, de regen en van het omhelzen
van bomen. Daarbij sluit hij ook Soon in. Ze bezoeken Heugsin die in het ziekenhuis
ligt na een lelijke val en Young- Chan wil lekker eten voor hem kopen om de
pijn enigszins te stillen. Hij wil ook wel meer alleen rondlopen en oefent
daarom met een blindenstok. Soon heeft het er moeilijk mee dat Young- Chan voor
het eerst door een busje wordt opgehaald. Ze vertelt Young- Chan bij terugkeer
dat het kil was in huis zonder hem. Ze mist de bloemen en de bergen op het
platteland.
De documentaire verloopt in een stille sfeer en langzaam als
de slak, die voor Young- Chan ook symbool staat voor diens leven en zet daarmee
aan het denken over onze relatie met de wereld. Gaan mensen die over alle
zintuigen beschikken niet veel te gemakzuchtig voorbij aan de wonderen die het
leven ons schenkt? Volgens Young- Chan kan men in de stilte het vertrouwen in
het leven op het spoor komen. Hij kan het weten.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten