Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 20 november 2015

Het uiterste middel (2015), documentaire van Kees Vlaanderen


Humane opvang staat voorop bij de uitzetting van asielzoekers

Kees Vlaanderen bouwt aan een imposant oeuve over de problemen die nieuwkomers in ons land ondervinden. Het uiterste middel dat voluit gevolgd wordt door de woorden vreemdelingen in bewaring, is een mooi vervolg op de documentaire Het is uw land (2014), waarin hij asielzoekers volgde die in Ter Apel wachtten op uitzetting. Het uiterste middel is gefilmd in het detentiecentrum in Rotterdam, waar men zit opgesloten in afwachting van uitzetting. Het ministerie van Veiligheid en Justitie gaf toestemming om binnen de muren van het centrum te filmen. Het resultaat is een beeld van menselijkheid, een troost in deze dagen waarin asielzoekers vaak als een bedreiging worden gezien, al had de uitleg bij de beelden soms wel wat duidelijker gemogen.

Vlaanderen filmt een dag uit het leven van een ongewenste asielzoeker. Die begint met een kijkje van de bewaker in de cel. Om kwart over acht is het tijd om op te staan. Een nieuweling kan kiezen tussen een bodyscan of een visitatie. De sfeer is vriendelijk. De nieuweling krijgt een kop koffie of thee aangeboden, voordat hij naar zijn cel wordt gebracht en daar de nodige uitleg krijgt over de gang van zaken en de werking van een en ander. Door de intercom kan hij altijd contact zoeken met de bewaking. Een Somaliër eet in de gang en zegt dat hij zich in het detentiecentrum beter voelt dan op straat. In het teamgesprek onder leiding van het vaderlijke afdelingshoofd Hans van der Weiden wordt gepraat over dreigingen van gedetineerden met zelfmoord.

Een ambtenaar van DT&V, de dienst die de terugkeer en het vertrek regelt, praat met Ali over diens uitzetting naar Angola. De man heeft een paar jaar onschuldig in de gevangenis gezeten en kan volgens zijn advocaat een schadevergoeding krijgen, waarmee hij in Angola geholpen zou zijn. Ali vertelt over een geesteszieke jonge broer die daar vastgeketend leeft. De ambtenaar regelt een telefoontje met zijn familie, die niet te spreken is over de toestand aldaar. Men blijft vanwege de ziekte van de gehandicapte broer. Voorlopige conclusie is dat men wacht op nader bericht van de advocaat over de schadevergoeding.
Van der Weiden polst de man over diens spoedige vertrek. Het IOM, dat ook al in Het is uw land van de partij was, bespreekt met Ali de verdere gang van zaken. Hij krijgt in ieder geval tweehonderd euro aan reisgeld mee. Met een busje van de dienst wordt hij opgehaald, maar of hij naar Angola gaat is niet duidelijk. 

Een inwoner van de Dominicaanse Republiek vertelt tegen een Congolees dat zijn visum, afgegeven door de Spaanse ambassade, hier niet geldig is en dat het hier veel moeilijker is om aan de juiste documenten te komen dan bijvoorbeeld in Canada. Hij vindt het niet erg om uitgezet te worden. 

Van der Weiden praat met de Afrikaan Kwame die al bijna vijfentwintig jaar illegaal in Nederland is. Maatschappelijk werker Frans zet het gesprek met hem voort. Kwame vertelt over de PTSS klachten die hij heeft vanwege de oorlog in Sierra Leone en het seksueel misbruik dat hem op een schip van een blanke zakenman overkwam. Frans legt uit dat niet hij maar de IND over een verblijfsvergunning gaat. De DT&V heeft geregeld dat hij een visum kan krijgen voor Ghana. Hoewel Kwame weinig trek heeft om daar naar toe te gaan, besluit men te wachten op de toestemming van Ghana om hem toe te laten. Kwame krijgt bezoek van een vrouw in een kort jurkje, die mogelijk zijn dochter is. Hij zegt dat er goed voor hem wordt gezorgd en vindt dat ze de volgende keer een broek aan moet doen. Ook Kwame pakt en neemt dankbaar afscheid van het personeel.  

Twee Afrikanen praten in de recreatieruimte over hun vervlogen dromen en spreken elkaar moed in. De een is al dertig jaar weg uit Afrika en spreekt zelfs de taal niet meer. Hij heeft hier twee kinderen. Hij vertelt de ander over zijn strategie om net als Nelson Mandela, te blijven focussen op een goed einde.

In de aftiteling lezen we dat in het afgelopen jaar 2700 personen in Rotterdam gedetineerd waren, dat 850 van hen werden uitgezet naar het land van herkomst en dat 900 personen na de periode van achttien maanden, die nog eens verlengd kan worden, op straat werden gezet.

Hier de trailer van Het uiterste middel, hier een interview met Hans van der Weiden, hier mijn bespreking van Het is uw land.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten