Wankelen aan de rand van de samenleving
Hulpverlener en student Rick Kluskens probeerde samen met
Diederick Helder, die werkzaam is in de zorg voor verstandelijk gehandicapten,
een afstudeerproject van de grond te krijgen over de hulpverlening aan kinderen
met een licht verstandelijke handicap en daarbij gedragsproblemen. Zij deden
dit via crowdfunding en slaagden hierin, zoals de hieronder genoemde site laat
zien en konden anderhalf jaar lang groepsleidster Lisanne (zie foto) volgen in haar
dagelijkse omgang met deze doelgroep in een woongroep van Sirius in een gewone
nieuwbouwwijk, waarin ze op basis van vrijwilligheid worden opgevangen.
Lisanne is vijfentwintig jaar en doet dit werk inmiddels drie
jaar. In het begin van de documentaire, stapt ze op een ochtend het goed geoutilleerde woonhuis
binnen waar ze meteen door een meisje overvallen wordt met de vraag waarom ze
niet iedereen gewekt heeft. Heel gevat antwoordt ze dat het meisje toch al
wakker is, maar dat schept geen band. In stilte zitten ze aan de ontbijttafel,
met daarbij Johnny die ook al weinig zegt.
Johnny (rechts op de foto) is een autistische jongen van twintig die heel graag
huisje boompje beestje wil maar daar niet aan toe is. Lisanne zegt dat hij
daartoe meer sociale vaardigheden moet leren, maar hij raakt snel gedeprimeerd.
Er ontstaat een conflict over een bestuurbaar autootje met een benzinemotor dat
hij graag in het huis wil hebben. Hij praat erover met de leiding die zijn plan
afkeurt waarop Johnny boos wegloopt. Lisanne belt zijn moeder die zegt dat hij
nog niet zo’n autootje heeft, wel twee electrische. In een volgend shot zien we
hem daarmee op straat spelen. Later horen we dat het goed met hem gaat. Hij
doet een stage als monteur in een garage, die heel tevreden met hem is.
Praktisch gezien is er in ieder geval perspectief.
Andrew (links op de foto) van negentien is iemand die graag gamet en boos wordt
als hij hierin belemmerd wordt, bijvoorbeeld omdat hij moet eten. Als hij ook
nog eens een grote mond tegen Lisanne heeft, moet hij naar zijn kamer. Men
zoekt naar een goede dagbesteding voor hem. Lisanne gaat naar hem toe met
belangrijke post maar hij is daar niet in geïnteresseerd. Zijn postvak zit ook
helemaal vol met ongeopende post. Als het zo doorgaat komt hij straks bij het
Leger des Heils terecht, want zijn ouders kunnen ook weinig voor hem doen. Zelf
polst hij Lisanne op een dag over zijn mogelijkheden. Lisanne denkt dat hij in
groep met verstandelijk gehandicapten beter tot zijn recht komt, maar dat
blijkt niet zo te zijn. Lisette belt hem, hoort over conflicten en zegt dat hij
snel eens langs moet komen om bij te praten. Een ander van de leiding noemt hem
na dit gesprek een moeilijke maar schattige jongen.
De negentienjarige Meron (te midden van de jongens) houdt van muziek, ontbreekt het
niet aan vrienden maar is op zoek naar een plek waar ze begeleid zelfstandig
kan wonen. In school of dagbesteding heeft ze geen zin. Als ze een reünie van
haar vorige school heeft, zegt ze dat ze een opleiding doet, om niet te hoeven
bekennen dat ze achter loopt. Ze wil daarop wel weer een diploma gaan halen. Op
het eind verhuist ze naar een zelfstandige woonruimte. Lisanne denkt dat ze het
nog wel moeilijk zou krijgen zonder de groep en zelf zegt ze ook dat ze de groep
zal missen.
Met dank aan Lisanne die zo vriendelijk is geweest ons een
blik op haar werk te gunnen. Haar manier van optreden is heel consequent met
hart voor de zaak.
In de aftiteling lezen we dat er in Nederland 74.000
personen zijn met een lichte verstandelijke beperking en 2.2 miljoen
zwakbegaafden met een laag lager IQ. Van de 1.4 miljoen personen met problemen
op het gebied van sociale redzaamheid komt een aantal in de eerstgenoemde categorie
terecht als de hulp onvoldoende is. Een aantekening hierbij is dat de cijfers
een slag om de arm zijn omdat velen onzichtbaar onder het maaiveld blijven. De
andere kant van dit verhaal, dat verder niet genoemd wordt, is dat de
maatschappij de ruimte voor jongeren die moeilijk meekomen zwaar beperkt heeft,
hetgeen natuurlijk zijn weerslag heeft op dit soort hulpverlening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten