Boeiend spel rond macht en affectie
Paradies: Hoffnung
is het derde deel van de paradijstrilogie van Ulrich Seidl, gebaseerd op de
begrippen geloof, liefde en hoop. In het tweede deel volgen we de moeder van
Melanie op vakantie in Kenia, in het laatste deel zien we wat Melanie in
dezelfde tijd beleeft in het kamp voor jeugdigen met overgewicht. De film is
een plaatje om naar te kijken met beeldige scènes van de disciplinering van de
zestien meisjes en jongens, maar gaat daar ook bovenuit door de hunkering van Melanie
naar intiem contact dat haar door haar gescheiden moeder niet geboden.
In het begin van de film zien we dat de moeder haar
wegbrengt naar het zomerkamp. De kleine auto trekt met moeite de bergwegen op.
Het gebouw waar het kamp gehouden wordt maakt een kille indruk. De moeder is
snel weer weg. Een keer in de week mogen de meisjes naar huis bellen. Het is
opmerkelijk dat Melanie tegen haar moeder zegt dat het allemaal goed gaat, maar
tegen haar vader klaagt dat ze door haar moeder weggezet is.
Fraai zijn zoals gezegd de beelden van de gymleraar die
vanaf het begin de discipline er in hamert. Met zijn onvermijdelijke fluitje
zet hij de meiden en jongens aan lichaamsoefening in de gymzaal, ook wel de
martelkamer genoemd. In ganzenpas gaat de groep naar de eetzaal. Als het te
lang onrustig blijft op de slaapzaal moeten de pupillen voor straf in de gang
de armen zijwaarts heffen. Deze praktijken zijn niet erg bijzonder maar wel
mooi om te zien, vooral voor mensen die zelf op een internaat hebben gezeten.
Melanie heeft wel een levendig contact met haar kamergenoten,
drie andere bakvissen met wie ze twee stapelbedden deelt. Ze vraagt met een
ander meisje over de eerste keer en kan zich niet voorstellen dat het prettig
is om een jongen te pijpen. Melanie heeft al gauw een vertrouwelijk contact met
de veertig jaar oudere dokter die het gewicht en de borstomvang van de meisjes
en jongens meet. Ze gaat elke dag naar hem toe vanwege buikrampen en mag dan
ook met de stethoscoop naar zijn hart luisteren. Ze wil ook weten hoe de
privéomstandigheden van de dokter zijn, maar die laat daarover niets los.
Iedere dag verschijnt hij in zijn sportwagen en iedere avond rijdt hij daarin
weer weg.
Het contact tussen de dokter en Melanie verdiept zich maar
anders dan de kijker denkt verliest de dokter zijn zelfbeheersing niet. Als ze
naast hem komt zitten tijdens een film over goede voeding en haar hoofd op haar
schouder legt, gaat hij een plaats verder op zitten. Als ze tijdens een
boswandeling pauzeren en zij hem weglokt naar een open plek staat hij alleen
toe dat ze haar armen om hem heen slaat. De voor haar doen nogal kille houding
van de dokter leidt er toe dat Melanie met een vriendin eens flink uit haar dak
gaat. Ze ontsnappen op een avond uit het gebouw en lopen naar het dorp. Melanie
danst met veel drank op in een plaatselijke café en laat met zich sollen door
een paar jongens. De dokter haalt haar op terwijl ze in comateuze toestand is
en onderweg naar het kamp zet hij de auto stil en wikt. Voor de kijker is het de
vraag of de dokter zich nog steeds kan inhouden.
Het is vooral sterk van Seidl hoe hij de belevenissen
doseert en alle tijd neemt om het nogal eenvoudige verhaal op de kijker over te
brengen. Zintuiglijke gewaarwordingen spelen een grote rol. Het is mooi dat
Seidl alles toont en weinig uitlegt. Hierdoor houdt hij een enorme spanning
vast.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten