Confronterende verhalen van Marokkaans Nederlandse
vrouwen over de liefde
Lex Bohlmeijer van De
Correspondent praatte in december 2015, vlak na de rellen in Geldermalsen
tegen een asielzoekerscentrum met Raja Felgate (Amsterdam, 1975) over haar boek
I love Mo, dat de ondertitel Het Marokkaanse mannenalfabet van Ali tot
Zaki draagt en dat verhalen betreft van Marokkaans - Nederlandse vrouwen
over hun relaties met Marokkaans - Nederlandse mannen. Die zijn over het
algemeen niet best vanwege de enorme culturele verschillen. Terwijl de vrouwen
van haar leeftijd zich sterk ontwikkeld hebben en positief in het leven staan,
zijn de mannen stil blijven staan.
Felgata, die journalistiek heeft gestudeerd en samen met
haar man de Kleurrijke Top 100 uitgeeft,
doet mantelzorg voor een ongetrouwde, zieke vriendin van haar moeder die in de
zestig is en verder niemand heeft. Felgata vindt het naar dat de zorg niet bij
haar aansluit en dat ze weinig begrip ontmoet. Ze komt net bij haar vandaan en
heeft de vrouw beloofd dat ze haar na het gesprek soep zal brengen. De rellen
in Geldermalsen hebben haar bang gemaakt. Ze heeft nooit eerder zelf de kloof
tussen allochtoon en autochtoon ervaren en probeert als journaliste een
bijdrage te leveren aan een betere maatschappij. Van huis uit heeft ze geen
affiniteit voor het slachtofferschap meegekregen. De vrouwen van haar generatie
hebben hard gestudeerd om iets te bereiken in de maatschappij.
Bohlmeijer schakelt over naar I love Mo. Hij heeft zich verbaasd over de humor en de
schaamteloosheid waarmee de vrouwen in haar boek over hun relaties praatten,
terwijl ze toch uit een schaamtecultuur komen.
Felgata zegt dat ze heel direct is met haar vriendinnen en
dat haar onverbloemde schrijfstijl daar ook aan bijdragen heeft. Er schuilt
schoonheid in de ruwheid waarmee ze de ervaringen van de vrouwen beschrijft. De
liefde en de zoektocht naar de juiste man is ook shockerend. Er zit humor in de
pijn waarmee dat gepaard gaat. Een vrouw heeft, anders dan een man, maar een
beperkte houdbaarheidsdatum om een echtgenoot te vinden en dat bemoeilijkt het
proces. In het boek wil ze de Marokkaans - Nederlandse man een spiegel
voorhouden. Die dient zijn macho houding ten opzichte van de vrouw op te geven.
Bohlmeijer ziet in de relatieconflicten een kloof tussen het
ideaal en werkelijkheid.
Felgata zegt dat de echtscheidingscijfers onder Marokkanen
in Nederland hoog zijn vanwege het ideaalbeeld dat vrouwen ingeprent krijgen en
dat vaak na enkele jaren al aan gruzelementen gaat. Ze vindt het belangrijk dat
hierover openheid komt zodat volgende generaties op een andere manier met hun
seksualiteit kunnen omgaan.
Bohlmeijer noemt de vrouwen in het boek scherp ontwikkeld,
maar niet als het over hun relatie gaat.
Volgens Felgata heeft de blinde vlek te maken met de
ideologie die ze met de paplepel ingegoten hebben gekregen.
Bohlmeijer vraagt of haar generatie geen steun kan vinden
bij Nederlandse feministen die eerder met het bijltje hakten, maar Felgata
vindt dat de islam een ander emancipatieproces vereist dat nog wel enkele
generaties kan vergen. Ze wijst erop dat men anders moet omgaan met de Koran en
dat er in het begin ook andere interpretatiemogelijkheden waren die weggewerkt
zijn. Ze leest een fragment voor over een meisje dat door een islamgeleerde
seksueel afhankelijk wordt gemaakt en zegt dat er veel van dit soort meisjes
zijn die misbruikt zijn en daarover schuldgevoelens hebben. Ze zou er op film
of televisiegebied iets mee willen doen en kan dit ook omdat ze producer is.
Bohlmeijer spreekt over een foto van haar bruiloft in het
boek.
Felgata wilde positief eindigen. Ze is inmiddels vijf jaar
tot tevredenheid getrouwd na een eerdere hartstochtelijke relatie met een jongen
die, net als veel van zijn leeftijdsgenoten, drugs ging gebruiken.
Geconfronteerd met diens ellende koos ze voor haar carrière als nieuwslezeres
bij AT 5. De jongen zit nog steeds in de shit, zegt ze.
Het is de vraag hoe dit soort mannen uit hun machopatroon
komen. Daarbij speelt net zo goed een culturele factor. Integreren is een
moeilijk proces. Het is de vraag of I love Mo
de allochtone man daarbij helpt. Hij zal wellicht meer gebaat zijn bij de Kleurrijke Top 100.
Hier
de trailer op de site bladna.nl,
waarop ook informatie over de Kleurrijke Top 100.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten