Vermiste tiener wordt slachtoffer van identiteitsfraude
De Britse documentairemaker Bart Layton vertelt in de lange
documentaire The imposter het bizarre
verhaal dat volgde na de verdwijning in de zomer van 1994 van de dertienjarige
Nicholas Barclay uit zijn woonplaats San Antonio in Texas. De jongen werd ruim
drie jaar na zijn verdwijning het slachtoffer van identiteitsfraude die door de
familie van de jongen heel lang niet werd opgemerkt. De moeder van Nicholas en zijn
zus Carey Gibson vertellen, gespeeld door actrices, hun deel van de
gereconstrueerde geschiedenis. De montage is knap, zo blijkt al uit
terugspoelen na de eerste informatie in oktober 1997. Daarin horen we dat de
moeder niet thuis was op het moment dat ze het ingesproken bericht kreeg van
een politieman en dat zus Carey zeer geschokt was toen ze hoorde dat haar
broertje in een weeshuis in Limares, Spanje was gevonden. Dat hij behoorlijk
getraumatiseerd was, nam ze voor lief. Ze nam het eerste de beste vliegtuig
naar hem toe.
Dat was tegen de verwachting van de 23 jarige Fransman Frédéric
Bourdin die de identiteitsfraude had voorbereid toen hij in een politiecel zat.
Hij belde met de Amerikaanse dienst in Arlington, die over vermiste kinderen
gaat en vertelde, onder het voorwendsel dat hij een politieman was, over de
vondst van de jongen die door seksmaniakken misbruikt was en vroeg meteen om
gegevens om de match te kunnen bewijzen. Omdat Nicholas op de toegestuurde foto
blond was, blondeerde Bourdin zijn haren en hield zijn gezicht zoveel mogelijk bedekt
tijdens de ontmoeting met Carey op 14 oktober in Limares. Hoewel hij op dat
moment al vreesde betrapt te worden en uitgespeeld te zijn, geloofde Carey
meteen dat Bourdin haar broertje was. Ze praatte ze bij over de herinneringen,
die hij door hersenspoeling niet meer paraat zou hebben, hetgeen Bourdin
natuurlijk heel goed kon gebruiken. Over zijn motief zegt Bourdin dat hij nooit
liefde had gehad en iemand anders wilde zijn.
De moeder ging op 18 oktober naar de luchthaven om haar
dochter en zoon op te halen en had ondanks zijn afwerende houding evenmin
wantrouwen. De jongen had nog last van de mishandelingen, dacht ze. Ze vertelt tegen
Layton dat Nicholas vroeger al geen gemakkelijke jongen was, dat hij heel erg
zijn eigen gang ging en al eerder eens was weggelopen omdat hij het niet eens
was met de gang van zaken in het gezin. Zijn oudere broer Jason kwam even in de
ouderlijk huis langs, maar vertrok alweer snel. Bourdin die nooit verwacht had dat
hij op het platteland terecht zou komen, liet zich rondrijden door de man van
Carey die net als zijn vrouw zijn herinneringen ophaalde, al vreesde hij ook
steeds dat Nicholas zelf op elk moment weer zou kunnen verschijnen.
Het verhaal gaat verder met de dienst van de vermiste
kinderen in Arlington. Medewerkster Nancy Fischer sprak op 4 november met de ontvoerde
jongen om de daders te kunnen pakken. Ze vond dat hij er niet als een
zestienjarige uitzag, maar meende dat de familie het wel bij het rechte eind
zou hebben. Inmiddels was het verhaal doorgedrongen tot de media.
Privédetective Charlie Parker kreeg van een televisieprogrammamaker de opdracht
de jongen voor een interview op te sporen. Bourdin zelf was daar niet tegen,
omdat het zijn nieuwe identiteit zou versterken. Parker ontdekte dat de ogen en
oren van Bourdin anders waren dn op foto’s van Nicholas en vreesde met een
spion te maken te hebben, maar wist Fisher daar niet van te overtuigen. Omdat
haar eigen onderzoek vast liep schakelde ze een psychiater in die op grond van
de taal en de lichaamstaal meteen vaststelde dat hij met een dubbelganger te
maken had. Nadat zijn positie onhoudbaar was gebleken, werd Bourdin gearresteerd
en belandde hij in de cel. Het bleek dat hij eerder identiteitsfraude had
gepleegd en gezocht werd door Interpol.
Vervolgens concentreert Layton zich op de vraag of de
familie wellicht iets verborgen wilde houden door Bourdin als zoon te
accepteren. Parker gaat zelfs met een spade in de tuin van broer Jason, die
zich inmiddels met een overdosis van het leven had beroofd, om te zoeken naar
het lijk van Nicholas, maar kan dat niet vinden. Tijdens de aftiteling lezen we
dat Bourdin na zes jaar cel in 2003 naar Frankrijk verhuisde en daar inmiddels
getrouwd is en drie kinderen heeft, terwijl Nicholas nog altijd vermist is.
Dit verhaal lijkt aan de basis te liggen van de jeugdroman Het dubbelleven van Cassiel Roadnight
(2011) van Jenny Valentine, dat in het Engels werd uitgegeven in 2010. In dat
boek wordt daar echter geen melding van gemaakt
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten