Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 11 januari 2016

The visit (2014), documentaire van Michael Madsen


Boeiend experiment zegt veel over onze gewelddadige manier van doen

De documentaire Into eternity : a film for the future (2010) dat over de opslag van kernafval gaat, heeft Michael Madsen mogelijk op het spoor gezet van zijn documentaire over een mogelijk bezoek van buitenaardse wezens aan onze planeet. De ondertitel luidt An alien encounter. Hoewel de ontmoeting fictief blijft, zegt de manier waarop wij anderen tegemoet zullen treden veel over onze, op geweld gebaseerde, beschaving.Mooi is het eind waarin David Bowie de ruimtereis van majoor Tom bezingt.

Madsen begint ermee dat de technologie in de laatste honderd jaar zozeer verbeterd is dat we andere beschavingen op het spoor zouden kunnen komen. Het is een kwestie van tijd dat we op andere levensvormen elders in het heelal stuiten. Wat wij kunnen, kunnen anderen natuurlijk ook. Madsen loopt alvast vooruit op een bezoek van vreemden aan onze planeet. Dat leidt tot vele vragen bij verschillende instanties, zoals de dienst van de Verenigde Naties in Wenen die zich met de verhouding tot buitenaards leven bezig houdt, de ESTEC die de Europese ruimtevaart regelt of de dienst in Londen die de veiligheid van de Britse bevolking moet waarborgen.

Verschillende wetenschappers en beleidsmakers spreken zich in The visit uit over de komst van een ruimteschip met buitenaardse wezens. Ze zitten boordevol met vragen over de bedoeling van hun komst en de werking van hun geest en spuien die voor de camera. Hebben de anderen kwade bedoelingen of zijn ze alleen nieuwsgierig naar de soort die hier leeft? Hebben ze fantasie zoals wij en kennen ze het verschil tussen goed en kwaad? Zien zij iets dat wij over het hoofd zien?   

Wij zijn doodsbang voor het onbekende en proberen met onze wetenschap het leven te controleren. Evolutie is een wezenskenmerk van het leven op aarde. Alles ontwikkelt zich. In de loop van de ontwikkeling zijn andere vormen weggeconcurreerd. Stel dat zo’n vorm inmiddels toch op aarde is gekomen. Dat zou mogelijk tot een confrontatie leiden.  

Hoe moeten we reageren op de landing van het ruimteschip? Wellicht willen de vreemdelingen liever niet bij hun onderzoekingen gestoord en zijn ze bang om door ons ontdekt te worden. Hoe moet de informatievoorziening aan de bevolking verlopen? De kans is groot dat mensen in paniek zullen raken. Sociaal psychologe Sheryl Bischop  
gaat uit van een toename van angstgevoelens. Geruststelling is daarom geboden, maar moeilijk in woorden te vatten. Beleidsmakers buigen zich over de tekst die naar buiten zal gaan. Een advocaat is bezig om een juridisch raamwerk op te zetten, die het voortbestaan van onze eigen als de andere soort moet garanderen.

De zaak dient voor de Veiligheidsraad gebracht. Een keer eerder ging het daarin om de inhoud van een buitenaardse missie, namelijk de missie van de Voyager in 1977 die andere wezens wilde informeren over de aanwezigheid van ons mensen. Kurt Waldheim, de voormalige president van de VN, vroeg zich af of er ook geen informatie over onze minder aangename kant mee had gemoeten, namelijk de manier waarop wij gewoon zijn om conflicten op te lossen, met geweld en onze vrede die gestoeld is op uitroeiing.   

De Britse wetenschapper Christopher Welch trekt de stoute schoenen aan, hijst zich in een beschermend oranje pak en stapt op het ruimteschip af, dat zich op een kilometer afstand bevindt. Zijn spanning neemt toe naarmate hij dichterbij komt. Als hij het schip in gaat, ervaart hij een niet menselijke aanwezigheid. Hij ziet geschilderde muren die door mensen gemaakt zijn maar vraagt zich af of hij met een drogbeeld te maken heeft. Hij heeft sterk het gevoel dat hij bekeken wordt. Wat betekent die lage toon? Waarom zegt er niemand iets?

De stilte komt over als bedreigend en daar kunnen we niet mee omgaan. De voormalige Amerikaanse president George Bush zou, om de illusie van macht in stand te houden, meteen de wapens opgenomen hebben en de huidige Westerse leiders zullen, gezien de overspannen reacties op terreur die alleen nog maar van andere mensen komt, niet anders doen. The visit zegt veel over onze agressieve kant. Het spoort aan om daar hard aan te werken om straks niet met schaamte tegenover andere soorten te staan.  

Hier de trailer van The visit, hier mijn bespreking van Into eternity, beide in het Engels, hier meer informatie over Christopher Welch.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten