Inhoudsvolle smartlap over een lelijk eendje dat haar eigen
weg vindt
De beelden van het Australische gezin uit de badplaats
met de grappige naam Porpoise Spit - met de van aangenomen steekpenningen
verdachte en ook in zijn huwelijk niet al te oppassende politicus Bill Heslop, die
als hoofd van dat gezin zijn frustratie op zijn kinderen afreageert - vormen
niet bepaald een aanmoediging om Muriel’s
wedding nog eens te bekijken, maar dit blijkt uiteindelijk wel weer mee te vallen.
Vooral op een tijdstip in het jaar dat men wel eens toe is aan vermaak met een
lichtsoortelijk gewicht, in dit geval over de 23 jarige dochter Muriel, die dom,
dik en lelijk is en niet weet hoe ze haar grootste wens, om aan een man
te komen, moet verwezenlijken. De materialistische Australische sfeer en de wel
erg populaire liedjes van Abba geven weliswaar het idee van een vliegtuigfilm, maar
de film overstijgt toch dit genre vanwege de dood, de ziekte en het verlies die
deel uitmaken van het verhaal.
Muriel werkt in de schoonheidssalon van Deirdre, de vriendin
van haar vader, maar blijft een buitenbeentje, ook bij haar vriendinnen die dan ook
weinig van haar moeten hebben. Ze wordt botweg uitgesloten van een vakantie op
Hibiscus Island waar Tania, een van de oppervlakkig knappe meiden met veel gel
in het haar en een brutaal mondje dat ze ook gebruikt om te pijpen, zal trouwen
met haar vriendje. De moeder van Muriel heeft medelijden met haar dochter en
geeft haar, omdat Muriel een baantje heeft, een blanco cheque mee waarmee
ze ook naar het partijtje kan gaan. O het eiland ontmoet ze haar vroegere schoolgenote
Rhoda die ook geen vriend heeft maar anders dan Muriel, die eerst iets liegt
over vriendje Tim, een ruig seksleven onderhoudt. Als Muriel weer thuis komt,
met de taxi natuurlijk, is haar moeder in alle staten over de schulden die haar
dochter gemaakt heeft. Muriel stapt doodleuk weer in de taxi en vertrekt naar
Rhoda in Sydney.
Ze neemt een andere naam aan om te breken met haar
ongelukkige verleden, vindt een baantje in een videotheek en schuimt de
bruidszaken in de stad af om zich, in afwachting van de witte prins, alvast in
een witte jurk te hijsen. De foto’s die, onder voorwendsel dat haar in
het ziekenhuis opgenomen moeder die graag wil zien, van haar als bruid gemaakt
worden, bewaart ze in een album. Inmiddels gaat ze ook uit met een jonge, verlegen klant
uit de videotheek. Terwijl de twee na een niet al te soepele avond samen op een
zitzak aan elkaar frunniken, spreekt haar vader haar via de televisie toe dat
ze gewoon thuis kan komen. Ze belt de volgende dag naar huis en hoort van zusje
Joanie dat haar vader het gezin verlaten heeft.
Muriel staat wat later voor een moeilijke beslissing als ze de kans
krijgt om - voor veel geld dat ze krijgt in ruil voor een verblijfsvergunning - met de gladde
Zuid-Afrikaanse zwemmer David te trouwen, maar ze moet dan wel de zorg voor
Rhoda opgeven, die na de complicaties van een operatie tegen kanker in een
rolstoel is beland, maar gaat toch voor het huwelijk, haar grootste wens. Tijdens de huwelijksvoltrekking is haar moeder te laat vanwege de aankoop van cadeautjes en pronkt de vader met Deirdre, de vrouw
van de schoonheidssalon die Muriel op verzoek van Bill aan een baantje
had geholpen. Rhoda zit na de dienst buiten in een rolstoel en vertelt haar dat
ze teruggaat naar haar moeder omdat ze het alleen niet kan bolwerken. Als David haar haar kamer wijst en zelf baantjes gaat zwemmen, haar vader besluit om
door te gaan met Deirdre en haar moeder vervolgens met een overdosis pillen
zelfmoord pleegt, breekt er iets in Muriel. Vanaf dat moment besluit ze alle
leugens achter zich te laten. Ze vertelt David dat ze bij hem weg gaat, weigert te voldoen aan de wens van haar vader om het huishouden in het ouderlijk huis
op zich te nemen, neemt haar eigen naam weer aan en gaat haar eigen weg.
Het lijkt wel alsof ze daarmee ook knapper is geworden, deze Dancing Queen.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten