Zintuiglijk sterke film over het wezen van vrijheid
Het drieluik van Richard Linklater over de relatie tussen
Celine en Jess herinnerde me aan dat andere drieluik, Trois couleurs van Krzysztof Kieslowski, niet in de laatste plaats
omdat Julie Delpy in het middelste deel Blanc
de hoofdrol speelt. Ook anderzijds is het een genoegen om Trois couleurs nog eens terug te zien. Kieslowski schotelt in Bleu een groot cinematografisch
genoegen voor met een fantastische hoofdrol van de nog jonge Juliet Binoche.
Trois couleurs is
geïnspireerd op de leuzen van de Franse Revolutie. Bleu handelt over het idee vrijheid. Dit krijgt gestalte in het
verhaal over de 33-jarige Julie die een eenzijdig auto-ongeluk overleeft, maar na
het pijnlijke verlies van haar man Patrice, een bekend componist, en haar
dochtertje Anna alle levensmoed verloren heeft. Ze denkt vrij te worden door
het leven te veranderen en anoniem in Parijs te gaan wonen, maar het verleden
dringt zich steeds aan haar op. Meteen al als ze in een café een koffie met ijs
lepelt hoort ze een fluitist die het thema speelt van het Concert van de Unie
van Europa waar haar man en zijzelf aan werkten. Het zijn de jaren waarin het
akkoord van Maastricht net getekend is en gezamenlijke de toekomst nog
maagdelijk onbedorven is.
Rode draad is de partituur voor dit concertwerk. Na het
overlijden van Patrice zoekt assistent Olivier in de woning van Patrice naar
ontbrekende delen en loopt weg met een dikke map met daarin ook foto’s van het
stel. Julie bekijkt na haar revalidatie een achtergebleven velletje met ideeën
voor het slot van het concert en gaat naar het kantoor van haar man op het
conservatorium en vraagt de bladmuziek op die ze vervolgens in een
voorbijkomende vuilniswagen kiepert. Haar plan staat vast. Ze nodigt Olivier,
die een oogje op haar heeft, uit voor een laatste nacht samen en trekt daarna
met een doos met daarin de blauwe lamp de wereld in.
Ze komt terecht in een huis waarin onder andere prostituee
Lucille woont. Hoewel het volgens de huisbazin niet de bedoeling is dat
huurders mannen ontvangen, kan Lucille blijven omdat Julie niet de petitie
daaromtrent wil tekenen. Tussen de vrouwen ontstaat een band. Lucille laat
Julie naar Pigalle roepen waar ze in een seksclub optreedt en volledig in de war
is als ze ziet dat haar vader in het publiek zit. Anders dan Lucille kan Julie
geen verdriet voelen. Dat verandert via een lange omweg, daarbij geholpen door
Olivier met zijn pogingen om het Concert toch uitgevoerd te krijgen. Een
nieuwsprogramma waarin hij op televisie zijn plannen bekend maakt, waarbij ook
een minnares van Patrice in beeld komt, vormt daarbij een belangrijke schakel.
Niet alleen het rijke verhaal maar ook de manier van filmen,
waarbij Kieslowski de vrijheid neemt om de camera gewoon uit te zetten, spreekt
tot de verbeelding. Het licht in de film is van een onaards niveau. De blauwe
grondkleur komt overal in terug, niet alleen in het zwembad waarin Julie
dagelijks haar rondjes trekt, maar ook in de lamp met blauwe edelstenen die ze eerst
kapot trekt maar later als enige huisraad meeneemt naar het appartement dat ze in
het centrum van Parijs betrekt. Daarbij is ook nog eens de muziek wondermooi.
Bleu is alles bij
elkaar een fantastische invulling van het onderwerp vrijheid, dat omschakelt
van de vrijheid om niets te verliezen te hebben naar de vrijheid om iets moois
vorm te geven. Dat Julie daarbij ook nog al haar rancune over de geheime
relatie van haar man weet te overwinnen, is ontroerend en van grote morele
waarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten