Goede momenten zijn olie op het water
Personen met zelfmoordgedachten hebben het niet gemakkelijk.
Hun lijden wordt nog groter door het taboe dat erover bestaat. Hun naasten
weten vaak niet hoe ze met de suïcidale medemens moeten omgaan. Gelukkig is er
hulplijn 113Online, die de hulpvrager via chat, telefoon of email adequaat te
woord staat. Lian Priemus volgt, naast de aangrijpende verhalen van vier hulpvragers,
een groep vrijwilligers die op een kantoor van 113Online een korte training
krijgen om dit werk te kunnen doen. De verhalen van de personen in nood worden
fraai omlijst door bijzondere beelden.
Anna (31) zegt dat ze had besloten om na een bezoek aan
Eurodisney, een eind aan haar leven te maken. Haar besluit bleef rondzingen in
haar hoofd. Beelden van een achtbaan benadrukken haar woorden. Ze zegt dat het
gevoel van stress en wanhoop niet te verhelpen is maar dat een gesprek wel een
vicieuze cirkel kan doorbreken. Ze voelt zich verantwoordelijk voor anderen en
wil hen niet tegen het hoofd stoten, maar anderzijds is ze boos dat ze er niet
uit kan. Ze wil niet dood, maar een einde aan de toestand waarin ze zich
bevindt. Een baby van een vriendin ontroert haar net als muziek van Vivaldi,
chat ze tegen een hulpverleenster. Ze ziet dit soort momenten als olie op het
water. Het mengt niet. Ze is inmiddels in behandeling tegen depressie.
Niemand weet het, zegt Erik (41), die in een flat woonde,
die steeds in beeld komt, omdat hij geen vaste woonplaats heeft. Tijdens een
zelfmoordpoging was hij erg in de war. Hij had eerder een relatie en kinderen,
maar ziet die niet meer. Het is erg, zegt hij, om zijn gedachten te moeten
verbergen en daarom is het een opluchting dat er een hulplijn bestaat. Het feit dat hij niet veroordeeld
wordt, maakt hem rustiger. Inmiddels heeft hij een nieuw bedrijf opgestart.
Inger (38) zegt dat ze het leven, ondanks man en kinderen en
werk en vrienden, niet aankan. Priemus zet het strand onder haar verhaal, een zomerse
ontspannen omgeving. Inger kan wenselijk gedrag vertonen, speelt het spel mee,
maar daarmee speelt ze ook haar eigen leven - en met haar eigen leven, denk ik
daarbij. Tijdens haar eerste poging tot zelfdoding was ze ervan overtuigd dat
het voor haar omgeving beter was dat ze niet meer bestond. Ze heeft er nog
steeds moeite mee dat haar ouders bang zijn een definitief telefoontje te
krijgen, maar anderzijds vindt ze het moeilijk dat ze niet haar gevoelens kan
uiten. Ze kreeg het advies om geen kinderen te nemen en merkt hoeveel angst dat
bij haar oproept, want ze staat niet voor zichzelf in en lijdt eronder dat ze
niet kan genieten van het samenzijn met haar kinderen. Op dit moment is ze
redelijk stabiel.
De achttienjarige Sylvia, van wie het verhaal gefilmd wordt
in een schoolomgeving, zou het liefst de hele dag in bed liggen. Zelfs tegen
een behandelaar praatte ze niet over haar doodsgedachten. Ze dacht er zelf des
te meer over na en stak zonder te kijken een weg over toen ze eenmaal haar plan
voor een overdosis in haar bed voor elkaar had. Ze had te doen met haar ouders
en wachtte daarom een gunstige gelegenheid af. Ze werd echter wakker na de
poging en belandde in het ziekenhuis waar een lieve verpleegkundige haar
bijstond in al haar eenzaamheid en verwarring. Ze kreeg veel kaarten als steun
en ziet inmiddels mogelijkheden om voor anderen te leven. Ze volgt een
opleiding en doet ze een therapie.
Tijdens de training horen de vrijwilligers dat het heel
belangrijk is om het gesprek aan te gaan en daarbij open vragen te stellen. Een
begeleider prent ze in dat ze niet moeten proberen om een hulpvrager te redden,
want dan is het hek van de dam. Een luisterend oor is het belangrijkste en
meedenken met de persoon die zich in een duistere situatie bevindt. Ook moeten
ze hun eigen draagkracht in de gaten houden. Lof voor mensen die dit werk te
doen, goed dat er zo’n hulplijn bestaat, mooi dat Lian Priemus daar een kijkje ging nemen.
Hier
op de site van 113Online die sinds
oktober 2009 actief is, het commentaar van Lian Priemus op haar documentaire.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten