Ambitieuze schrijver knalt uit zijn hoofd
Publicist, Tzum-redacteur en weblogger Nic ter Wal heeft de
brieven verzameld die Nanne Tepper (1962-2012) in de jaren tussen 1993 en 2004 schreef.
De kunst is mijn slagveld bestaat uit
zo’n 750 pagina’s hetgeen veel zegt over de dadendrang van de ambitieuze
schrijver, die debuteerde met De eeuwige
jachtvelden (1995). Deze roman leek een grote belofte in te houden, die
echter nooit werd ingelost.
Wim Brands wil eerst eens weten hoe lang Ter Wal met de
brieven bezig was.
Die vertelt dat hij in de zomer van 2014 een eerste
schoenendoos met brieven kreeg en dat hij uit de hele voorraad zo’n twintig
correspondenten selecteerde. Tepper schreef tot zo’n vijf brieven per dag en
werd daar ook wel eens moe van, maar kon het niet laten. Hij heeft zijn
stadsgenoot nooit ontmoet, al had dat gekund want ze winkelden in dezelfde
supermarkt. Waarschijnlijk had hij Tepper dan niet herkend want hij oogde heel
anders dan de cowboy op de omslag van zijn boeken. In werkelijkheid werd hij
getekend door alle drank en drugs die hij in de jaren tachtig, dus nog voor de
periode van het schrijven, gebruikte. Het debuut De eeuwige jachtvelden las Ter Wal in zijn studietijd. De
hoogdravende roman over een familie in de Veenkoloniën met een incestueuze
relatie tussen een broer en een zus was van het kaliber De avonden of van De aanslag.
Wim Brands zegt dat Tepper ook in zijn brieven aan zo’n
incestueuze verhouding refereerde.
Volgens Ter Wal ging het om een mystificatie, want Tepper
had alleen een jongere broer. Hij hield van Spielerei. Vriendschap en liefde
schatte hij hoog in. Net als in de roman
Ada van Nabokov bedacht hij een bloedband die nooit kon worden doorgesneden.
Wie kritisch de brieven van hem las zag aan het briefhoofd, dat verwees naar de
boerderij waar Ada woonde, dat het om een verzonnen liefde ging.
Het brengt Brands tot de vaststelling dat Tepper een
verliteratuurd leven leidde.
Ter Wal vertelt dat de jongen die Havo deed en daarna een
opleiding in de huishoudkunde, die hij vreselijk vond, zich totaal overgaf aan
de literatuur en daar een ernstige zaak van maakte. Hij kon het niet hebben dat
er te gemakkelijk over gedaan werd. Samen met zijn vriendin Sonja kwam hij
terecht in een studentenhuis waar ook dichter Wouter Goddijn (1955) woonde, die
hem op het literaire pad stimuleerde en omgekeerd. Tepper hield niet van
eigendunkers die met hun hoofd op de tv moesten en verwierp de
vercommercialisering van het vak van schrijver.
Brands laat een televisiefragment uit 2002 zien waarin
Tepper zijn boosheid toont tegen Van Twist. Ook in zijn brieven was hij een
ruziezoeker. Volgens Ter Wal begint en eindigt zijn bibliografie daarmee. In
zijn laatste essay zegt hij dat woede kracht geeft. Dit heeft te maken met zijn
manische karakter. Tepper was een gevoelige jongen die alles bloedserieus nam
en analyseerde, tot voetbalwedstrijden aan toe. Muziek speelde een grote rol in
zijn leven. Hij had alle bootlegalbums van Frank Zappa en maakte veel
aantekeningen in boeken bijvoorbeeld van zijn grote voorbeeld Nabokov.
Brands refereert aan zijn mislukte zelfmoordpoging door
verdrinking in juni 2012, die later gevolgd werd door een geslaagde poging.
Volgens Ter Wal noemde Tepper zich al overspannen in de wieg.
Door zijn grote gevoeligheid kwam alles sterker binnen dan bij anderen. Hij had
een goed geheugen, herinnerde zich vele details, zoveel dat zijn hoofd wel uit
elkaar moest knallen. Het boek is een aanrader omdat Tepper ook met veel liefde
over zaken kon schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten