Het leven een project, maar wel aangrijpend tentoongesteld
Journalist Mark Bos hoort op zesenveertig jarige leeftijd
dat hij prostaatkanker heeft met uitzaaiingen naar de botten. Op 21 september 2012
toont de medisch specialist de plekken op de MRI scan die overeenkomen met de
plekken op de botscan. Voor Bos geen reden om verslagen aan de kant te gaan
zitten, maar actief te zoeken naar mogelijkheden om het onheil te keren.
Bos toont videobeelden van zijn persoonlijke omstandigheden,
zijn twee huwelijken die zijn vast gelopen, de twee kinderen die hij nauwelijks
meer ziet. Hij denkt zelfs dat de laatste scheiding van Natascha van invloed is
geweest op het ontstaan van de kanker. Vijf weken na het fatale bericht is hij
aan het strand en voelt zich goed. Hij heeft een nieuwe vrouw leren kennen met
dochter die de kerst in een gelukkige sfeer bij hem doorbrengen. Twee maanden
later staat hij voor de keuze om hormoonpillen dan wel injecties te gaan nemen.
Het feit dat de injecties de testosteron afbreken maakt dat Bos, ondanks het
feit dat de specialist dit nog niet eerder heeft meegemaakt, besluit het op
pillen te houden. Hij gaat meer fietsen om zijn conditie te verbeteren.
Hardlopen doet hij aanvankelijk niet vanwege het risico op botbreuken, maar
later begint hij daar ook weer mee.
Het komt als een mokerslag binnen als hij in februari 2013
hoort dat er mogelijk uitzaaiingen in de lever zitten. Ook ontwikkelt hij
borsten door de hormoonbehandeling. Zijn prille relatie is niet bestand tegen
alle spanningen. Bos bekeert zich tot Wim Hof die zijn immuunsyteem beschermt
door het bloot te stellen aan koude. Bos doet mee aan een retraite in Polen,
waar men zich onderdompelt in water van rond het vriespunt en met bloot
bovenlijf een besneeuwde berg op gaat. Na de eerste twijfel ontwaakt zijn
innerlijke kracht zoals Hof voorspelde. Herboren keert Bos terug naar Nederland
en gaat op bezoek bij de 62-jarige Hugo, die op eigen kracht zijn darmtumor
klein heeft gekregen. Bos zet de schouders er nog eens onder. Hij houdt vast
aan de methode Hof en vult dat aan met een suikerloos dieet. De scan in het AVL
in april stelt hem tevreden. Om te weten of dat aan Hof dan wel aan de pillen
ligt, stopt Bos met de pillen. Twee maanden later is de uitslag nog steeds
goed, zodat men hem wil opereren en bestralen vanwege de grotere
levensverwachting.
De euforie is van korte duur. Blaasproblemen maken van het
sporten een moeizame zaak, al geeft het hem wel rust. Mij krijgen ze niet
klein, verklaart hij huilend. In augustus worden de klieren rond zijn prostaat
verwijderd. Hij besluit met de groep van Hof de Kilimanjaro te beklimmen, maar
hoort door de telefoon dat de uitslag van de biopsie ongunstig is en dat hij
niet bestraald wordt. Hij is nijdig op de arts die had gezegd dat hij na de
operatie nog jaren vooruit kon. Als de kanker nog meer vat op zijn lijf
gekregen heeft, slaat hij uit wanhoop aan de wijn. De volgende dag begint hij
weer aan de hormoonpillen en aan psychotherapie. De tocht naar de Kilimanjaro
in januari 2014 laat hij niet aan zich voorbij gaan, ook al blesseert hij zich
tijdens de voorbereiding en loopt hij enige tijd op krukken. Hij hoopt dat het
halen van de top niet alleen een fysieke betekenis heeft en stopt weer met de
hormoonpillen.
De uitslag in april 2014 toont een breukje in zijn
schaambeen aan die verantwoordelijk was voor zijn eerdere blessure. Erger zijn
de afwijkende leverwaarden, die uitzaaiingen doen vermoeden. Bos zet door. Hij
loopt de marathon van Rotterdam en volgt een reinigende Indiase thee ceremonie.
Met Hugo gaat het slecht. Zijn darmkanker is terug en hij wil het leven niet
rekken. Anders dan Bos is hij niet bang voor de dood. Tijdens het hardlopen
bedenkt Bos zich dat hij alsnog voor hormooninjecties kan kiezen. De specialist
ziet het als een bewijs voor zijn innerlijke balans. Bos zelf spreekt van een
retourtje hemel.
Het tweede deel draagt niet voor niets de titel Keihard terug op aarde, want met de
hormooninjecties vanaf mei 2014 gaat het bergafwaarts met Bos. Zodanig dat producente
Erica de montage moet overnemen. Bos doet nog van alles om het tij te keren.
Met zijn loopmaatje Jennifer bereidt hij zich voor op de marathon van New York,
zijn nieuwe vriendin Carolien maakt smoothies, Bos zoekt verder in het
alternatieve circuit, maar wordt daar niet veel wijzer van. Het hernieuwde
contact met Natascha doet hem goed. Hij vraagt zich daarbij zelfs af of de
hormooninjectie zijn testosteronproductie wel vermindert. Rond de marathon van
New York in februari 2015 gaat het echter mis. Bos hoort dat hij het beste een
chemokuur kan doen, maar denkt zelf dat de laatste hormooninjectie niet goed
gezet is en krijgt na een slopende dag zijn gelijk. Zijn relatie met Carolien
is dan al bezweken. Toename van de kankercellen in zijn lijf doen hem besluiten
om toch de chemokuur te ondergaan, maar die bevalt hem zo slecht dat hij het
bijltje erbij neer gooit. Een week voor zijn dood vertelt hij nog in RTL Late
Night dat doktoren meer aandacht moeten hebben voor de patiënt als individu. I am humming one of your songs van Ane
Brun is een waardig besluit van dit project dat uit het leven gegrepen is, tentoongesteld
in een aangrijpende documentaire.
Hier
de site van de NPO met daarop meer informatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten