Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 30 september 2015

Retour hemel (2015), tweedelige documentaire van Mark Bos


Het leven een project, maar wel aangrijpend tentoongesteld

Journalist Mark Bos hoort op zesenveertig jarige leeftijd dat hij prostaatkanker heeft met uitzaaiingen naar de botten. Op 21 september 2012 toont de medisch specialist de plekken op de MRI scan die overeenkomen met de plekken op de botscan. Voor Bos geen reden om verslagen aan de kant te gaan zitten, maar actief te zoeken naar mogelijkheden om het onheil te keren.

Bos toont videobeelden van zijn persoonlijke omstandigheden, zijn twee huwelijken die zijn vast gelopen, de twee kinderen die hij nauwelijks meer ziet. Hij denkt zelfs dat de laatste scheiding van Natascha van invloed is geweest op het ontstaan van de kanker. Vijf weken na het fatale bericht is hij aan het strand en voelt zich goed. Hij heeft een nieuwe vrouw leren kennen met dochter die de kerst in een gelukkige sfeer bij hem doorbrengen. Twee maanden later staat hij voor de keuze om hormoonpillen dan wel injecties te gaan nemen. Het feit dat de injecties de testosteron afbreken maakt dat Bos, ondanks het feit dat de specialist dit nog niet eerder heeft meegemaakt, besluit het op pillen te houden. Hij gaat meer fietsen om zijn conditie te verbeteren. Hardlopen doet hij aanvankelijk niet vanwege het risico op botbreuken, maar later begint hij daar ook weer mee.

Het komt als een mokerslag binnen als hij in februari 2013 hoort dat er mogelijk uitzaaiingen in de lever zitten. Ook ontwikkelt hij borsten door de hormoonbehandeling. Zijn prille relatie is niet bestand tegen alle spanningen. Bos bekeert zich tot Wim Hof die zijn immuunsyteem beschermt door het bloot te stellen aan koude. Bos doet mee aan een retraite in Polen, waar men zich onderdompelt in water van rond het vriespunt en met bloot bovenlijf een besneeuwde berg op gaat. Na de eerste twijfel ontwaakt zijn innerlijke kracht zoals Hof voorspelde. Herboren keert Bos terug naar Nederland en gaat op bezoek bij de 62-jarige Hugo, die op eigen kracht zijn darmtumor klein heeft gekregen. Bos zet de schouders er nog eens onder. Hij houdt vast aan de methode Hof en vult dat aan met een suikerloos dieet. De scan in het AVL in april stelt hem tevreden. Om te weten of dat aan Hof dan wel aan de pillen ligt, stopt Bos met de pillen. Twee maanden later is de uitslag nog steeds goed, zodat men hem wil opereren en bestralen vanwege de grotere levensverwachting.

De euforie is van korte duur. Blaasproblemen maken van het sporten een moeizame zaak, al geeft het hem wel rust. Mij krijgen ze niet klein, verklaart hij huilend. In augustus worden de klieren rond zijn prostaat verwijderd. Hij besluit met de groep van Hof de Kilimanjaro te beklimmen, maar hoort door de telefoon dat de uitslag van de biopsie ongunstig is en dat hij niet bestraald wordt. Hij is nijdig op de arts die had gezegd dat hij na de operatie nog jaren vooruit kon. Als de kanker nog meer vat op zijn lijf gekregen heeft, slaat hij uit wanhoop aan de wijn. De volgende dag begint hij weer aan de hormoonpillen en aan psychotherapie. De tocht naar de Kilimanjaro in januari 2014 laat hij niet aan zich voorbij gaan, ook al blesseert hij zich tijdens de voorbereiding en loopt hij enige tijd op krukken. Hij hoopt dat het halen van de top niet alleen een fysieke betekenis heeft en stopt weer met de hormoonpillen.

De uitslag in april 2014 toont een breukje in zijn schaambeen aan die verantwoordelijk was voor zijn eerdere blessure. Erger zijn de afwijkende leverwaarden, die uitzaaiingen doen vermoeden. Bos zet door. Hij loopt de marathon van Rotterdam en volgt een reinigende Indiase thee ceremonie. Met Hugo gaat het slecht. Zijn darmkanker is terug en hij wil het leven niet rekken. Anders dan Bos is hij niet bang voor de dood. Tijdens het hardlopen bedenkt Bos zich dat hij alsnog voor hormooninjecties kan kiezen. De specialist ziet het als een bewijs voor zijn innerlijke balans. Bos zelf spreekt van een retourtje hemel.  

Het tweede deel draagt niet voor niets de titel Keihard terug op aarde, want met de hormooninjecties vanaf mei 2014 gaat het bergafwaarts met Bos. Zodanig dat producente Erica de montage moet overnemen. Bos doet nog van alles om het tij te keren. Met zijn loopmaatje Jennifer bereidt hij zich voor op de marathon van New York, zijn nieuwe vriendin Carolien maakt smoothies, Bos zoekt verder in het alternatieve circuit, maar wordt daar niet veel wijzer van. Het hernieuwde contact met Natascha doet hem goed. Hij vraagt zich daarbij zelfs af of de hormooninjectie zijn testosteronproductie wel vermindert. Rond de marathon van New York in februari 2015 gaat het echter mis. Bos hoort dat hij het beste een chemokuur kan doen, maar denkt zelf dat de laatste hormooninjectie niet goed gezet is en krijgt na een slopende dag zijn gelijk. Zijn relatie met Carolien is dan al bezweken. Toename van de kankercellen in zijn lijf doen hem besluiten om toch de chemokuur te ondergaan, maar die bevalt hem zo slecht dat hij het bijltje erbij neer gooit. Een week voor zijn dood vertelt hij nog in RTL Late Night dat doktoren meer aandacht moeten hebben voor de patiënt als individu. I am humming one of your songs van Ane Brun is een waardig besluit van dit project dat uit het leven gegrepen is, tentoongesteld in een aangrijpende documentaire.   

Hier de site van de NPO met daarop meer informatie.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten