Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 25 september 2015

Filmrecensie: Jeux d’enfants (2003), Yann Samuell



Een kinderspel dat niet ophoudt met tiran en flan

Doen of niet doen. In Frankrijk heet dat spel cap pas cap. De kinderen Julien Janvier en Sophie Kowalsky spelen het samen nadat ze elkaar hebben leren kennen en kunnen er maar geen genoeg van krijgen, tot wederzijds verdriet…en tenslotte ook intense vreugde.

Jeux d’enfants begint met een monoloog van Julien, zoon van een driftige vader en een ernstig zieke moeder. Hij vertelt over zijn lievelingsspelen zoals Monopolie en spelen die hij niet leuk vindt. Van die laatste vindt hij in beton gestort worden het ergste. Hij vertelt hoe het spel met Sophie begon op het moment dat ze gepest werd en voor een Polak werd uitgemaakt. Een blikkentrommel met de tekening van een draaimolen speelde daarbij een belangrijke rol. Wie die vasthoudt mag de ander uitdagen.

Sophie dat doet laatste met verve in de klas. Ze roept allerlei vieze woorden als de juf haar om woorden met een b vraagt. Haar brutale gedrag zorgt ervoor dat zij en Julien naar de directeur gestuurd worden. Daar geeft Julien een staaltje weg van onbehoorlijk gedrag. Hij plast op de grond voor het bureau. Zijn vader is woedend op Sophie en dat komt niet meer goed. Als de zus van Sophie trouwt zitten de kinderen onder tafel en voeren een veel te volwassen gesprek. Julien wil een tiran zijn en Sophie een flan. Daarna trekken ze het tafellaken weg, waardoor de bruidstaart op de grond valt. Snel rennen ze weg. Wat een lol!

In de puberteit worden de plagerijen perverser. Julien legt het aan met een knappe klasgenote omdat Sophie haar oorbellen wil hebben. Zelf begint ze iets met de gymleraar, maar slaat hem als hij haar nadert. Sophie en Julien kussen elkaar op het dak van een auto, tot woede van de bestuurder die hen scheldend naroept als ze vluchten. De vader van Julien vindt dat zijn zoon zijn examen moet halen en verbiedt het contact met Sophie, die niet meer weet wanneer ze een spel spelen en of Julien wel van haar houdt. Julien geeft haar een condoom en vraagt of ze op hem wacht.

Vier jaar later zien ze elkaar weer. Julien heeft zijn diploma en Sophie werkt in een bar. Julien vraagt haar mee uit eten en zegt heel gemeen dat hij wil trouwen. Als Sophie zich bereid verklaart, roept Julien zijn verloofde Christel erbij. Sophie verdwijnt voor tien jaar, zegt ze. Julien vindt het erg dat ze geen spelletjes meer kunnen doen. In die tijd leeft hij als een brave huisvader en Sophie heeft een relatie met een voetballer. Precies na tien jaar neemt Sophie weer contact met Julien op. Hoewel de voetballer sterke vuisten heeft, kan hij toch een verhouding tussen de twee niet voorkomen. Het lied La vie en rose, dat de hele film door al meemurmelt, kan nu echt doorbreken.   

De moeder van Julien las hem in het begin van de film voor uit Alice in Wonderland. Dat boek zet de toon voor Jeux d’enfants. De kleuren zijn fel en kunstmatig. De tekening op de trommel van de draaimolen zet de deur open voor kermisachtige taferelen. Men zweeft enige meters boven de realiteit. De scènes zijn vaak wat surreëel maar in ieder geval overdreven, hetgeen de betrokkenheid van de kijker vermindert. In plaats van een intens liefdesdrama wordt het meer het kijken naar een perfect afgewerkte, nogal inhoudsloze film.  

Marion Cotillard had misschien nog wat langer het lied La vie en rose in haar oren, want vier jaar later schitterde ze als Edith Piaf in de gelijknamige film uit 2007.

Hier de trailer van Jeux d’Enfants.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten