Een kinderspel dat niet ophoudt met tiran en flan
Doen of niet doen. In Frankrijk heet dat spel cap pas cap. De kinderen Julien Janvier
en Sophie Kowalsky spelen het samen nadat ze elkaar hebben leren kennen en
kunnen er maar geen genoeg van krijgen, tot wederzijds verdriet…en tenslotte
ook intense vreugde.
Jeux d’enfants
begint met een monoloog van Julien, zoon van een driftige vader en een ernstig
zieke moeder. Hij vertelt over zijn lievelingsspelen zoals Monopolie en spelen
die hij niet leuk vindt. Van die laatste vindt hij in beton gestort worden het
ergste. Hij vertelt hoe het spel met Sophie begon op het moment dat ze gepest
werd en voor een Polak werd uitgemaakt. Een blikkentrommel met de tekening van
een draaimolen speelde daarbij een belangrijke rol. Wie die vasthoudt mag de
ander uitdagen.
Sophie dat doet laatste met verve in de klas. Ze roept
allerlei vieze woorden als de juf haar om woorden met een b vraagt. Haar
brutale gedrag zorgt ervoor dat zij en Julien naar de directeur gestuurd worden.
Daar geeft Julien een staaltje weg van onbehoorlijk gedrag. Hij plast op de
grond voor het bureau. Zijn vader is woedend op Sophie en dat komt niet meer
goed. Als de zus van Sophie trouwt zitten de kinderen onder tafel en voeren een
veel te volwassen gesprek. Julien wil een tiran zijn en Sophie een flan. Daarna
trekken ze het tafellaken weg, waardoor de bruidstaart op de grond valt. Snel
rennen ze weg. Wat een lol!
In de puberteit worden de plagerijen perverser. Julien legt
het aan met een knappe klasgenote omdat Sophie haar oorbellen wil hebben. Zelf begint
ze iets met de gymleraar, maar slaat hem als hij haar nadert. Sophie en Julien kussen
elkaar op het dak van een auto, tot woede van de bestuurder die hen scheldend
naroept als ze vluchten. De vader van Julien vindt dat zijn zoon zijn examen
moet halen en verbiedt het contact met Sophie, die niet meer weet wanneer ze een
spel spelen en of Julien wel van haar houdt. Julien geeft haar een condoom en
vraagt of ze op hem wacht.
Vier jaar later zien ze elkaar weer. Julien heeft zijn
diploma en Sophie werkt in een bar. Julien vraagt haar mee uit eten en zegt
heel gemeen dat hij wil trouwen. Als Sophie zich bereid verklaart, roept Julien
zijn verloofde Christel erbij. Sophie verdwijnt voor tien jaar, zegt ze. Julien
vindt het erg dat ze geen spelletjes meer kunnen doen. In die tijd leeft hij
als een brave huisvader en Sophie heeft een relatie met een voetballer. Precies
na tien jaar neemt Sophie weer contact met Julien op. Hoewel de voetballer
sterke vuisten heeft, kan hij toch een verhouding tussen de twee niet voorkomen.
Het lied La vie en rose, dat de hele
film door al meemurmelt, kan nu echt doorbreken.
De moeder van Julien las hem in het begin van de film voor
uit Alice in Wonderland. Dat boek zet de toon voor Jeux d’enfants. De kleuren zijn fel en kunstmatig. De tekening op
de trommel van de draaimolen zet de deur open voor kermisachtige taferelen. Men
zweeft enige meters boven de realiteit. De scènes zijn vaak wat surreëel maar
in ieder geval overdreven, hetgeen de betrokkenheid van de kijker vermindert. In
plaats van een intens liefdesdrama wordt het meer het kijken naar een perfect
afgewerkte, nogal inhoudsloze film.
Marion Cotillard had misschien nog wat langer het lied La vie en rose in haar oren, want vier
jaar later schitterde ze als Edith Piaf in de gelijknamige film uit 2007.
Hier
de trailer van Jeux d’Enfants.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten