Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 12 september 2015

Filmrecensie: Walk the line (2005), James Mangold



De moeilijke jeugd van een groots countryzanger

James Mangold doet een verdienstelijke poging om het jeugdige leven van country zanger Johnny Cash (1932-2003) te verfilmen. Tot de tijd dat hij June Carter tot zijn vrouw kon maken, kende zijn leven meer diepte- dan veel hoogtepunten. Onsterfelijk waren de beelden van een optreden in 1968 in Folsom Prison op uitnodiging van een gevangene die met Cash meespeelde. Het is deze gebeurtenis die Mangold aangrijpt om het verhaal van diens jeugd te vertellen. Cash staat voorafgaande aan het concert in een werkplaats die mogelijk als backstage dient en bekijkt een zaagmachine die zijn broer Jack het leven kostte. We horen hem denken en volgen een lange flashback tot we weer in Folsom Prison terug zijn.

Johnny had een driftige vader die meer op had met zijn zoon Jack. De man kon het niet uitstaan dat deze zoon in 1944 door een ongeluk met een zaagmachine om het leven kwam en zadelde Johnny, die altijd al meer in muziek geïnteresseerd was, met een schuldgevoel op. Vervolgens maken we een sprong naar de verhouding tussen Johnny and Vivian. Hij belt haar in 1952 vanuit zijn legerstandplaats in West Duitsland om te vertellen dat hij veel gitaar oefent en met haar wil trouwen. Al gauw is er een baby. Johnny colporteert net als andere mannen op straat. Eens komt hij langs een muziekstudio, maar daar wordt de deur voor zijn neus dichtgeslagen. Hij laat het er niet op zitten en dwingt een auditie met zijn bandje af. Hoewel de muziekbaas aanvankelijk niets in het ten gehore gebrachte gospelnummer ziet, krijgt Cash een herkansing die eindigt in 1956 in een plaatopname van Folsom Prison en I walk the line.   

De aanvankelijke opluchting van Vivian over de verdiensten van haar man verandert al gauw in eenzaamheid. Johnny is altijd de deur uit, wordt bestookt door jonge meisjes en toert ook nog eens rond met de knappe zangeres June Carter. Het is een grappig moment in de film als June moet optreden maar vast blijkt te zitten aan Johnny’s gitaar. Hoewel Johnny gek is op June, vindt zij dat hij zijn gezin niet in de steek mag laten. Ze is ook zelf getrouwd, maar minder gelukkig en heeft ook een dochter. Johnny kan het niet uitstaan dat June niet met hem naar bed wil en verbouwt – als een aardje naar zijn vaartje - de kleedkamer, maar June geeft niet toe. Tijdens de uitreiking van de Music Awards beledigt hij June die net aan een nieuwe verhouding begonnen is. Vivian wil zelfs niets van haar weten.

Johnny maakt het goed met June en neemt haar op in zijn tournees. Omdat ze dicht bij elkaar zijn, ligt lichamelijk contact voor de hand, maar dat leidt nog niet tot een relatie. Omdat Johnny aan drugs verslaafd raakt, houdt June hem van zich af. De problemen worden voor Johnny zo groot dat een tournee wordt afgelast. Ook Vivian is niet blij met haar drugsverslaafde man. Ze vertrekt met de dochters naar haar ouders.

In een desperate bui koopt Johnny een jaar later een huis in de buurt van Nashville, in Hendersonville, waar June met haar twee dochters inmiddels bij haar ouders inwoont. Hij organiseert een housewarming party die leidt tot ruzie met zijn vader over de dood van Jack. Zijn vader wijst hem er fijntjes op dat hij toch maar, anders dan zijn pillenslikkende zoon, de drank heeft afgezworen. June blijft tenslotte op aanraden van haar ouders bij hem. Die zien wel dat het anders tot brokken leidt. 

Dan zijn we weer terug in Folsom Prison. Johnny treedt op, maar wil nog steeds de hand van June. Tijdens een ander optreden waarbij zij samen het nummer Jackson ten gehore brengen, vraagt hij die publiekelijk en krijgt die ook, tot enthousiasme van de zaal. In de aftiteling is te lezen dat de twee nog vaak samen optraden, tot 2003 toen eerst June en later Johnny overleed.

De rollen van Johnny en June worden prachtig vertolkt door Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon, de muziek is van T Bone Burnett die de spanning in de film tot ondraaglijke hoogte opbouwt, want wie wil nou niet lekker lang genieten van een onvervalse Johnny Cash song?

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten