Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 19 september 2015

The perfect circle (2015), documentaire van Claudia Tosi


Intieme blik op de laatste fase van het leven

Claudia Tosi filmt op een rustige manier twee terminale patiënten die in de daartoe ingerichte afdeling van een ziekenhuis in het Italiaanse Emilia – Romagna zijn opgenomen. Zoals in Italië gewoon is, maakt de familie van de patiënt de warme maaltijd klaar. De echtgenoten van de patiënten zijn daarmee nauw betrokken bij de documentaire The perfect circle, die dezelfde ondertitel draagt van Dylan Thomas die ik als motto voor mijn blog gebruik, namelijk: Do not go gentle into that good night. Tijdens de rolprent zien we een zwembad en horen we een stem die zegt dat wij van water zijn gemaakt en daar weer naar terugkeren. Vandaar ook de regen die veelvuldig en overvloedig in de streek valt, die neerklettert op de straat en alles uitwist.

Om te beginnen krijgen we een portret te zien van de oude baas Ivano en zijn vrouw Carla die hem liefdevol ter zijde staat. Ze kijkt toe terwijl haar man in bed eet, maar al gauw zijn lepel neerlegt omdat hij geen honger heeft. Carla vertelt in de gang tegen regisseur Claudia dat ze ook wel eens ondeugend is. Dat ze echter het portret van haar vader, die nooit aardig voor haar was, niet in haar woonkamer heeft neergezet, ze meer over haar zachtaardigheid. De binnenkomst van de muziektherapeute wekt de wrevel van Ivano. Hij wil liever de dokter aan zijn bed. De vrouw pakt de xylofoon weer op en strijkt Carla even over de bovenarm. Carla kijkt een dode na die naar buiten wordt afgevoerd en overlegt met de dokter waarbij ook andere familieleden aanwezig zijn. Op de vraag of ze het zelf wel redt, antwoordt ze bevestigend. Met tranen in de ogen vertelt ze dat ze is opgegroeid in een tijd waarin men leerde incasseren. Daarom kan ze ook de korzeligheid en de woede uitbarstingen van haar man wel hebben. Als Ivano Claudia en haar cameraman wegstuurt, zegt Carla dat haar man weinig kan hebben. Anders dan vroeger ontploft hij tegenwoordig snel, wellicht door het besef van zijn toestand. Ze duwt de rolstoel van haar man door de tuin. Ivano noemt zichzelf een klungelaar, vroeger op zijn werk. Als de regen valt kijkt Ivano mismoedig naar buiten. Hij maakt ruzie met Carla die niet wil dat hij naar de wc gaat omdat hij dat niet meer kan. Later is er alleen nog handcontact. Carla streelt de arm van haar man.  

Meris heeft heel kort haar maar zegt dat ze straks weer krullen zal hebben als vroeger. Haar man Mario zegt dat hij door haar verhuizing de Grand Prix gemist heeft maar dat zal wel ironisch bedoeld zijn, want zo slecht is hij niet. Hij praat met Meris over hun trouwdag en heeft daar nog een filmpje van, waarop Meris als knappe jonge bruid door hem wordt opgetild. De muziektherapeute is zeer welkom. Ze laat Meris een rustig muziekje horen waarbij ze zich kan ontspannen en haar herinneringen laten opkomen. Het maakt wel dat Meris heimwee krijgt naar thuis, de tuin en de bloemen. Ze viert de verjaardag van haar dochter aan haar bed. Mario hoort van een andere man diens herinnering aan de verlovingstijd met Meris. Meris zegt dat ze een eenvoudig, maar gelukkig leven heeft gehad. Op het eind hoeven ze niet zoveel meer tegen elkaar te zeggen. Nadat Meris had gezegd dat ze erg moe was, werd de verdoving gestart en alle slangen afgekoppeld. Zo is het leven, zegt Mario met een traan in zijn oog.

Na lezing van De goede dood van Seneca geeft The perfect circle een nader beeld van het beste tijdstip om ons leven te beëindigen. Zelfs in de laatste fase is er nog veel te leren.

Hier de trailer van The perfect circle, die in het Italiaans Il cercio perfetto heet. Hier de Facebook pagina van de documentaire, hier mijn bespreking van De goede dood van Seneca.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten