In de beperking toont zich de meester en de kracht
De gevestigde maar nog altijd zeer pure toneelspeler en
regisseur Jan Decorte heeft een tekst van de Griekse toneelschrijver Aischylos (525-456
voor Chr.) over Prometheus geboeid in
een nieuw jasje gestoken waarin alleen de essentie overgebleven is. De
noodzaak van verzet en onverzettelijkheid wordt er door hem vanaf het begin,
ook letterlijk, ingehamerd. De boodschap is zeer actueel. Als we niet bij ons
zelf blijven en onszelf laten zien, dan zijn we ten dode opgeschreven.
De dreiging is meteen al voelbaar in het donker waarin we de
contouren zien van een soort badmeesterstoelen met daarvoor drie spelers in
zwarte kostuums gestoken, maar wel met blote voeten. De vierde speler, Decorte
zelf, zit opzij en hamert af en toe angstwekkend op een aambeeld.
De krachtige aankondiging krijgt een vervolg in een video
waarin Decorte, geholpen door een assistente, vanaf een dak de voorbereidingen
treft voor een genadeklap. In zijn rol van Zeus zou hij niets liever willen dan
de wereld naar zijn hoofd zetten, te beginnen met het zootje ongeregeld in zijn
eigen godenwereld op de Olympus. De halfgod Prometheus is de grootste luis in
de pels. Hij tart de tiran, die daarop slechts luide oerkreten van getergdheid
kan voorbrengen. De beulen onderaan de berg bij de stinkende Hades staan inmiddels
klaar om het varkentje te wassen.
Bovenin - fraai weergegeven door de badmeesterstoelen waarin
de actoren boven de wereld uittronen - wordt gedebatteerd over de actie van
Prometheus om het vuur van de goden naar de mensen te brengen. Zeus zelf houdt
zich, een tiran eigen, vooral afzijdig, hoewel het aan hem vreet dat Prometheus
meer weet dan hij over zijn toekomst en de afbraak van zijn macht. De beschuldigde
ligt vastgeketend aan de berg Kaukasus en wil van geen wijken weten. Zijn
lichaam is voor de roofvogels. Zijn gebrek aan angst wordt ingegeven door zijn
kennis van de toekomst. Zeus is een zot. Hij strijkt zonder voorbehoud tegen de
haren in van degenen die de status quo vertegenwoordigen. Zijn bekommernis
ligt, gelijk figuren als Jezus of Gandhi, onvoorwaardelijk bij de behoeftigen.
In een bijzonder Vlaams dat de platheid niet schuwt, wordt ons
de kern van het drama getoond. De bolhoeden die de spelers dragen deden me
denken aan Wachten op Godot van
Samuel Becket, waarbij het hier de vraag is waar de vergeefsheid uit bestaat.
Alles kan nog alle kanten op. Sigrid Vinks is de vleesgeworden
onverzettelijkheid, die van geen wijken zal weten (zie foto). In prachtige
volzinnen pareert zij in haar rol van Prometheus de schikkingen die andere
goden willen treffen en vertelt vol gloed over haar bekommernis met de
ploeterde mensheid. Ken uzelf is haar motto. In een mooi uitgelichte spot
vertelt ze over de val van Zeus. Decorte zelf beperkt zich tot een stille act tijdens
een ontroerende passage uit een Italiaanse opera. In de beperking toont zich de
meester.
De bondige en zeer vormvaste voorstelling krijgt een verrassend
maar net zo ontroerend slot in de video van Leonard Cohen die, net zoals
ontelbare anderen, in zijn nadagen nog altijd het vuur weet te verspreiden.
Tekst en regie zijn in handen van Jan
Decorte, die naast Sigrid Vinks, Sara De Bosschere en Michael Vergauwen zijn
eigen partij meeblaast. Ik kon niet zo gauw vinden van wie de foto is, die op de site van Bloet prijkt, maar alle hulde aan deze fotograaf.
Hier meer over
Jan Decorte, hier
meer over de voorstelling Geboeid/Prometheus
op de site van de Toneelschuur, met daarop ook enkele stills. Deze laatste zijn
ook te zien op de site van Bloet, zie hier. Tenslotte hier een andere dan de
in de voorstelling getoonde clip van Cohens Tower
of song, aan het eind waarvan in ieder geval het geheim van het leven aan
de orde komt.
P.S. Ik zie hier in de recensie van Tuur Devens in de Theaterkrant dat de fotograaf Danny Willems heet.
P.S. Ik zie hier in de recensie van Tuur Devens in de Theaterkrant dat de fotograaf Danny Willems heet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten