Tuindorpen de nek omgedraaid
De stadsvernieuwing gaat niet over rozen. De privatisering
in de jaren negentig heeft een soepele aanpak eerder tegengewerkt dan
bevorderd. Het proces van vernieuwing van de Tuindorpen in Amsterdam Noord
wordt verstoord door onduidelijkheid over de regie. Wie bepaalt wat: het
stadsdeelbestuur of de woningbouwvereniging? De bewoners zijn de dupe van de
onduidelijkheid. Niki Boomkes portretteert een aantal bewoners uit Amsterdam
Noord die direct te maken kregen met het falende beleid.
Bart Stuart (op de foto links) woont in de Van der Pekbuurt die in de jaren
twintig is opgezet voor arbeiders, maar hard aan vernieuwing toe is, alleen
niet op een manier zoals de buurtbewoners willen. Woningbouwvereniging Ymere
wil de meerderheid van de woningen slopen en daar andere huizen voor
terugzetten die echter te duur zijn voor de huidige bewoners. Stuart is hun
woordvoerder tijdens vergaderingen in het Stadsdeelhuis, waar de
verantwoordelijke bestuurder Diepeveen van Groen Links een wollig verhaal houdt
dat de bewoners niet gerust stelt. De bewoners verenigen zich en stellen het
gebrek aan slagvaardigheid van het stadsdeelbestuur aan de kaak. Ook de
raadsleden willen meer zeggenschap. Jurrema van de SP dient daartoe een motie
in. Stuart denkt dat een raadsbesluit uit 1997 om de Van der Pekbuurt als
beschermd stadsgezicht aan te wijzen, nieuwe mogelijkheden biedt. Het is alleen
jammer dat het besluit daartoe door het stadsbestuur opgeschort is vanwege
mogelijk hogere huren die dat met zich zou meebrengen. Stuart houdt tijdens een
raadsvergadering een vlammend betoog onder de titel Verder van huis, waarin hij
de donkere wolken schetst die al acht jaar over de buurt hangen. Na afloop zegt
hij hoe moeilijk het is om in een liefdeloze omgeving over zaken te praten die
met gevoel te maken hebben. Als hij hoort dat sloop onvermijdelijk is en dat er
duurdere huizen voor terug komen, is hij verontwaardigd. Wie bestuurt de stad?
Hij wil voor de muur wil gaan staan waar de sloopkogel op gericht is en smeedt
plannen om naar de Eerste Kamer te gaan om ervoor te zorgen dat ze met het
honderdjarig bestaan van de wijk in 2019 op een succesvolle en betaalbare
renovatie kunnen terugzien.
De heer en mevrouw Hermans hebben de veranderingen in
Tuindorp Buiksloot niet afgewacht maar zijn naar Purmerend vertrokken. Ze
herinneren zich het geluk van hun ouders die van de krappe Jordaan naar de
ruime Buiksloot kwamen. Meneer heeft er een heerlijke jeugd gehad. Er waren
allerlei buurtwinkeltjes. Later verloederde de wijk met de komst van
allochtonen. Plantsoenen werden niet meer onderhouden en winkeltjes sloten. Het
echtpaar vindt de sloop onbegrijpelijk, te meer omdat er, anders dan
voorgespiegeld werd, hoogbouw voor in de plaats gekomen is, die te duur is voor
de oorspronkelijke bewoners.
Frank Brouwer heeft een huis gekocht in het nieuwe Tuindorp De Bongerd, omdat de dorpse uitstraling veel charme leek te hebben.
Helaas wordt niet waargemaakt wat beloofd is. Dat is een ramp voor een
particuliere investeerder. Hij wijst op een dubbele rij bomen die in een laan
zouden komen, maar waarvoor toch niet voldoende ruimte is. De aanpassingen zijn
ook weer niet zodanig dat men een juridische procedure kan beginnen, maar het
stadsdeelbestuur heeft wel zitten slapen. Tijdens een bespreking over de
voortgang vraagt Frank zich af wie leidend in het project is. Veel is onzeker.
De bewoners moeten steeds weer de discussie over de kwaliteit voeren en dat kan
niet eeuwig zo doorgaan.
De privatisering heeft gezorgd voor een enorme onrust onder de
bewoners van de Tuindorpen. De plannen worden niet samen met hen gemaakt maar
gaan over hun hoofden heen. Vroegere architecten als Jan Ernst van der Pek en wethouder
Floor Wibaut moeten zich omdraaien in hun graf als ze horen hoe er met de
sociale projecten de nek wordt omgesprongen. Hopelijk krijgt de documentaire
nog eens een vervolg.
Hier de
documentaire en enige achtergrondinformatie op vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten