Gezworen vrienden krijgen hun deel bij de bevrijding van
Libië.
Naar het Westen gevluchte of hier geboren moslims nemen
graag deel aan de strijd tegen dictators in hun moederland. Het is daarbij de
vraag waarom ze zich aansluiten bij extremistische groeperingen en niet bij
rebellen die zich vooral richten op het beëindigen van de dictatuur en het in
gang zetten van een democratisch proces. Het laatste houdt tenminste niet het
gevaar in dat ze verder radicaliseren. De twee jongens in de documentaire laten
dit zien, al zijn de uitkomsten ook bij hen niet over naar huis te schrijven.
De 26-jarige Hamid en de 21-jarige Tarek zijn gezworen
kameraden die al jaren daarvoor vanuit Libië naar Canada gevlucht zijn, in
Montreal een comfortabel leven leiden maar aangestoken worden door de strijd in
2011 tegen Khadafi. Videobeelden op internet van de brallerige dictator doen
hun handen jeuken en maken hun geest rijp voor deelname aan de volksopstand. De
vader van Hamid, die vier jaar in de gevangenis heeft gezeten en werd daar
gemarteld, geeft zijn zoon graag toestemming mee te doen aan het verjagen van
Khafadi. Tarek, wiens ouders eerder zijn omgekomen, heeft zijn pleegouders
niets laten weten, maar wil graag naar Zawija in de buurt van Misrata, om zijn
familie op te zoeken.
Rachel Beth Anderson volgt de jongens op hun tocht. Ze filmt
afwisselend in het bevrijde Benghazi waar Tarek verblijft en de strijd om
Misrata, waar Hamid aan deelneemt, in eerste instantie met de camera, later ook
met vuurwapens. De jongens zijn bij aankomst in Benghazi ontroerd over de vlag
van het Vrije Libanese Leger die op de daken wappert, maar worden helaas
gescheiden. Tarek mag niet mee op de schip dat naar Misrata vaart en verdwijnt
in een basiskamp.
Hamid heeft de camera overgenomen van een Egyptenaar die uiteindelijk
niet mee wil met het schip naar Misrata en sluit zich aan bij de Freedom Group,
een groep Libanese fotografen die de strijd filmen om de wereld te laten zien
wat daar gebeurt. De beelden uit het zwaarbevochten Misrata zijn schokkend. Het
bloed vloeit hevig. De NAVO helpt met bombardementen. Hamid gaat al gauw met
een auto mee naar het front. De filmploeg wordt hartelijk ontvangen omdat ze de
heldendaden van de rebellen vastleggen. Bij een actie rond een vijandelijke tank,
maakt Hamid een geweer en een raketwerper buit. Hij is zo trots dat hij zich
camera inruilt voor de gewapende strijd.
Tarek sluit zich na zijn training aan bij Hamid. Hij voelde
zich minder veilig zonder zijn kameraad. Hij gaat mee met de auto waarmee Hamid
naar het front gaat maar wordt nog niet ingeschakeld bij de strijd. Er is lichte
vooruitgang maar er vallen aan beide zijden ook veel gewonden en doden. De
jongens genieten van de oorlog, tot Hamid zwaargewond raakt. Na de driedubbele beenoperatie
vraagt hij zich af of hij zich ooit weer normaal zal voelen. Inmiddels is Tarek
verdwenen. Hamid hoort dat hij in de haven is en aanstalten maakt om via om
omweg over zee naar zijn familie in Zawija te gaan. Tegen Rachel zegt hij dat
hij het niet erg vindt om voor zijn land te sterven. Hij gaat weliswaar niet
dood maar raakt wel zwaargewond nog voor hij zijn familie gezien heeft. Hamid
bezoekt hem in het ziekenhuis waar hij half verlamd in bed ligt.
Niet veel later worden Misrata en Tripoli ingenomen. De NAVO
neemt vluchtende konvooien onder vuur waaronder een konvooi waarin Khadafi zich
bevindt. Door rebellen wordt hij gelyncht. Een jaar later is de toestand in
Libië nog niet genormaliseerd. Tarek voelt zich verraden omdat zij door de
regering als gangsters worden beschouwd. Hij is wel blij met pijn omdat dat
bewijst dat de zenuwen in zijn onderlijf nog niet helemaal dood zijn. Hij gaat
terug naar Canada om te revalideren. Hamid blijft achter en krijgt een geheime
taak op het ministerie van Defensie. Tarek heeft daarna niets meer van hem
vernomen.
Hier de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten