Sterke film over een getraumatiseerde soldaat die steun
vindt bij een sekteleider
Aan Paul Thomas Anderson is een film toe te vertrouwen. Vijf
jaar na There will be blood -over de
ondergang van een oliebaron - komt hij met een gedegen biografisch project over
Freddie Quells, een getraumatiseerde man uit Massachusettes die in de greep van
de sekteleider Lancaster Dodd komt. De film krijgt een extra dimensie door deze
sekteleider. De manier waarop Philip Seymour Hoffman gestalte geeft aan zijn
rol, ook gevoed door de sterke teksten van Anderson, is werkelijk subliem.
In de Tweede Wereldoorlog raakte Quells behoorlijk ontregeld.
In het begin van de film zien we daar enkele beelden van. Terwijl zijn medesoldaten
een robbertje met elkaar vechten, zit Quells in zijn eentje toe te kijken en
als ze een partijtje droogneuken met een vrouw van zand dan trekt Quells zit af
in de branding. Later ligt hij naast de zandvrouw te slapen met een arm om haar
heen. Hij smacht naar zijn 16 jaar oude vriendinnetje Doris aan wie hij zijn
hart heeft verpand. Eenmaal terug in de Verenigde Staten wordt hij opgenomen in
een ziekenhuis voor een behandeling. Een psycholoog die de Rorschach test bij
hem afneemt, hoort dat Quells seksueel geobsedeerd is, maar dat is geen reden
om hem langer vast te houden.
Quells is een man van twaalf beroepen en dertien ongelukken.
Hij wordt fotograaf in een warenhuis waar ook een charmante vrouw rondloopt die
jurken showt met de bedoeling om die te verkopen. Ze komt ook bij Quells langs
die meteen met haar de koffer in wil, maar zover komt het niet want een
handgemeen met een klant betekent het eind van het baantje. Werken in de
tuinbouw wordt ook niets. Hij wordt verjaagd op sterke verdenking van het
vergiftigen van een oude man door het schenken van een zelf gebrouwen alcoholische
drank.
Laveloos komt hij aan bij een boot waar een feest aan de
gang is. Hij duikt in een brits en wordt de volgende dag wakker gemaakt door
een meisje die hem naar de gezagvoerder brengt. Deze Lancaster Dodd die ook
wetenschappelijk en sociaal geïnteresseerd is en blijkbaar ook van zijn
destillaat geproefd heeft, maakt zich zorgen over Quells. Goedmoedig vraagt hij
Quells meer van dat drankje te maken, nodigt hem uit voor de bruiloft van zijn
dochter Peggy met Clark en neemt hem mee naar New York.
Aldaar en ook op de boot worden sessies gegeven waarbij het
erom gaat om negatieve emoties los te laten, hetgeen me sterk deed denken aan
de methodiek van Hubbard, de grondlegger van de Scientology beweging. Dodd
geeft hem een proefsessie waarin hij steeds weer dezelfde vragen stelt om het
trauma van Quells bloot te leggen, maar Quells geeft zich niet gemakkelijk
gewonnen. Dodds ontfutselt hem wel dat hij de oude man in de tuinbouw gedood heeft,
dat zijn moeder in een gesticht zit en dat hij heel veel houdt van Doris. In
het huis in New York waar de groep verblijft, komt Dodd in aanvaring met een
criticus die hem het vuur aan de schenen legt, waarop Quells hem zodanig van
katoen geeft dat de man zijn mond zal houden. Vervolgens gaat de groep naar
Philadelphia. Dodd wordt ingerekend vanwege verduistering en Quells wordt ook
opgepakt omdat hij zich tegen de arrestatie van Dodd verzet. In de cel krijgen
de twee ruzie met elkaar, waarbij Dodd Quell verwijt dat hij nog steeds een
beest is, waarmee hij na hun vrijlating aan het werk gaat.
Tijdens het congres in Phoenix oogt Quells gedrogeerd door
de therapeutische sessies, maar slaat nog steeds een vroegere medewerker van
Dodd in elkaar, die kritiek op zijn latere opvattingen heeft. Tijdens een
wedstrijdje op de motor om spanning los te laten, verdwijnt Quells uit zicht.
Hij gaat naar het ouderlijk huis van Doris en hoort dat de inmiddels 23 jarige al
drie jaar getrouwd is en twee kinderen heeft. Als Quells in een bioscoop slaapt
wordt hij opgebeld door Dodd die in Engeland zit en hem vraagt naar hem toe te
komen. Het ontroerende nummer On a slow
boat to China bezegelt hun afscheid.
The master blinkt uit
door een sterk verhaal, goede teksten, een mooi thema met veel spanning en sfeer,
mooie beelden van Arizona en de geweldige rol van de helaas overleden acteur Philip
Seymour Hoffman. Naast On a slow boat to
China komen er ook andere mooie liedjes in voor zoals het door Doris
gezongen Don’t sit under the apple tree
en het door Dodd gezongen I’ll go no more
a rovin’, terwijl de dames in het huis naakt rond hem dansen. Bijgevoegde foto is een afbeelding van de soundtrack.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten