Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 3 juli 2015

Un été avec Anton (2012), documentaire van Jasna Krajinovic



Russische kinderziel blootgesteld aan de wreedheid van oorlogsvoering

Jasna Krajinovic volgt in de zomer van 2011 de twaalfjarige Anton Belakov, die bij zijn oma woont en in de schoolvakantie een militaire training gaat doen bij de Kashad, een leercentrum opgericht door Russische Afghanistan veteranen, net zoals er bij ons sportkampen worden georganiseerd. Wat betekent zo’n straf militair regime voor de ziel van zo’n schooljongen?

Anton woont op zo’n honderd kilometer van Moskou bij zijn oma, omdat zijn moeder zwerft en drinkt. Hij heeft totaal geen interesse om haar nog te zien. Hij gaat in afwachting van zijn training in de omgeving van Jaroslavl met vrienden zwemmen. Als hij de volgende dag wakker wordt doet hij zijn oefeningen. Hij zegt dat hij ook wel eens ruzie heeft met zijn oma, omdat ze teveel van hem vraagt, maar lijkt toch wel blij om bij haar te wonen. Hij verzamelt de benodigde spullen in een grote rugzak, kijkt de avond voor zijn vertrek naar Poetin op televisie die de militaire macht wil versterken en loopt de volgende ochtend met zijn zware rugzak naar de bus.

In het kamp staan de jongens meteen in het gelid. Ze worden meteen daarna kaalgeschoren, waarmee ze zich ontdoen van hun persoonlijke identiteit. In legerkostuum marcheren ze over het terrein en doen grondoefeningen, zoals Anton eerder thuis deed. Voor het middageten zingen ze het Onze vader en tijdens het maal leest een van de jongens een stichtelijk verhaal voor over een ter dood veroordeelde die de kans krijgt zijn familie nog eenmaal te gaan zien. Anton kan ’s avonds niet in slaap komen, maar later filmt Jasna Krajinovic hem toch diep slapende.

De volgende ochtend worden de bedden opgemaakt, zoals dat in alle groepen gaat, en stellen de jongens zich weer in gelid op. Tijdens het rustuur op bed is er naast saamhorigheid ook de nodige verdeeldheid. De kapitein, die les geeft over terrorisme, staat aan het begin van het uur op zijn strepen en laat de jongens nog een keer staan om hem te begroeten maar dan rechtop. Hij toont een film over Tsjetsjenië en praat, terwijl de moslimjongen Sebastopoli afwezig is, over Tsjetsjenen die het niet zo nauw nemen met het gebod om niet te doden. Vervolgens komen de speciale eenheden in actie om een demonstratie te geven in het schieten.

Anton vertelt dat hij op zijn vierde of vijfde uit een slee geduwd is omdat men neerkeek op zijn ouders. Zijn oma zei dat hij later dapper zou worden en daar is hij hard mee bezig. Hij vreest de oorlogen in de toekomst en bereidt zich daar alvast op voor. De Tsjetsjenen hebben de godsdienst vervalst zegt hij de kapitein na.

Na een mars met bepakking volgt een aanvalsactie. De kapitein bedankt zijn manschappen namens de Russische Federatie. Anton belt nog eens met zijn oma en vertelt over zijn hoofdpijn, hetgeen volgens de kapitein niet slim is, want zijn oma kan daar toch niet tegen doen en maakt zich alleen maar ongerust. Tijdens het afpakken van de pistool van een ander moeten ze die overbluffen met een harde stem.

Een verteller verhaalt over een jongen die van zijn moeder zijn kracht moest bewijzen en in een bos een tijger ontmoet die hem in plaats van gedood te worden een levenselixer geeft waarmee hij doden tot leven kan opwekken, hetgeen ook gebeurt.

Anton komt weer terug bij zijn oma, die hem in haar armen sluiten. Ze huilt, maar hij wil dat ze een kop thee drinken. Eerder had Anton al gezegd dat hij na dit kamp nog een zomerkamp hoopte te kunnen doen in Ossetië. Het is nogal onthutsend in de aftiteling te zien dat inmiddels zestig procent van de schoolkinderen zo’n soort training volgt.  

Hier een trailer van de documentaire die in lijn met de verwachting in het Engels Summer with Anton heet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten