Russische kinderziel blootgesteld aan de wreedheid van
oorlogsvoering
Jasna Krajinovic volgt in de zomer van 2011 de twaalfjarige
Anton Belakov, die bij zijn oma woont en in de schoolvakantie een militaire
training gaat doen bij de Kashad, een leercentrum opgericht door Russische
Afghanistan veteranen, net zoals er bij ons sportkampen worden georganiseerd. Wat
betekent zo’n straf militair regime voor de ziel van zo’n schooljongen?
Anton woont op zo’n honderd kilometer van Moskou bij zijn
oma, omdat zijn moeder zwerft en drinkt. Hij heeft totaal geen interesse om
haar nog te zien. Hij gaat in afwachting van zijn training in de omgeving van
Jaroslavl met vrienden zwemmen. Als hij de volgende dag wakker wordt doet hij
zijn oefeningen. Hij zegt dat hij ook wel eens ruzie heeft met zijn oma, omdat
ze teveel van hem vraagt, maar lijkt toch wel blij om bij haar te wonen. Hij
verzamelt de benodigde spullen in een grote rugzak, kijkt de avond voor zijn
vertrek naar Poetin op televisie die de militaire macht wil versterken en loopt
de volgende ochtend met zijn zware rugzak naar de bus.
In het kamp staan de jongens meteen in het gelid. Ze worden meteen
daarna kaalgeschoren, waarmee ze zich ontdoen van hun persoonlijke identiteit.
In legerkostuum marcheren ze over het terrein en doen grondoefeningen, zoals
Anton eerder thuis deed. Voor het middageten zingen ze het Onze vader en
tijdens het maal leest een van de jongens een stichtelijk verhaal voor over een
ter dood veroordeelde die de kans krijgt zijn familie nog eenmaal te gaan zien.
Anton kan ’s avonds niet in slaap komen, maar later filmt Jasna Krajinovic hem
toch diep slapende.
De volgende ochtend worden de bedden opgemaakt, zoals dat in
alle groepen gaat, en stellen de jongens zich weer in gelid op. Tijdens het
rustuur op bed is er naast saamhorigheid ook de nodige verdeeldheid. De
kapitein, die les geeft over terrorisme, staat aan het begin van het uur op zijn
strepen en laat de jongens nog een keer staan om hem te begroeten maar dan
rechtop. Hij toont een film over Tsjetsjenië en praat, terwijl de moslimjongen
Sebastopoli afwezig is, over Tsjetsjenen die het niet zo nauw nemen met het
gebod om niet te doden. Vervolgens komen de speciale eenheden in actie om een
demonstratie te geven in het schieten.
Anton vertelt dat hij op zijn vierde of vijfde uit een slee
geduwd is omdat men neerkeek op zijn ouders. Zijn oma zei dat hij later dapper
zou worden en daar is hij hard mee bezig. Hij vreest de oorlogen in de toekomst
en bereidt zich daar alvast op voor. De Tsjetsjenen hebben de godsdienst
vervalst zegt hij de kapitein na.
Na een mars met bepakking volgt een aanvalsactie. De
kapitein bedankt zijn manschappen namens de Russische Federatie. Anton belt nog
eens met zijn oma en vertelt over zijn hoofdpijn, hetgeen volgens de kapitein
niet slim is, want zijn oma kan daar toch niet tegen doen en maakt zich alleen
maar ongerust. Tijdens het afpakken van de pistool van een ander moeten ze die
overbluffen met een harde stem.
Een verteller verhaalt over een jongen die van zijn moeder
zijn kracht moest bewijzen en in een bos een tijger ontmoet die hem in plaats
van gedood te worden een levenselixer geeft waarmee hij doden tot leven kan
opwekken, hetgeen ook gebeurt.
Anton komt weer terug bij zijn oma, die hem in haar armen
sluiten. Ze huilt, maar hij wil dat ze een kop thee drinken. Eerder had Anton
al gezegd dat hij na dit kamp nog een zomerkamp hoopte te kunnen doen in
Ossetië. Het is nogal onthutsend in de aftiteling te zien dat inmiddels zestig
procent van de schoolkinderen zo’n soort training volgt.
Hier
een trailer van de documentaire die in lijn met de verwachting in het Engels Summer with Anton heet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten