Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 2 juli 2015

The lady in black (2015), documentaire van Lisa Boerstra



Gedreven regisseuse onderzoekt de gevoelsbewegingen van haar ziel

Ann van den Broek (1970, zie foto van Ellen Govaerts en niet te verwarren met de Vlaamse actrice Ann van den Broeck) kwam afgelopen mei in het nieuws omdat haar voorstelling Q61 Cementery op een kerkhof in Alkmaar verboden werd. Ze timmert, na haar danscarrière onder andere bij Krisztina de Châtel,  sinds 2000 aan de weg om als regisseur haar ziel op het toneel te verbeelden en doet dat met heel veel intensiteit, zoals blijkt uit de documentaire van Lisa Boerstra.

In het begin van de documentaire spreekt Van den Broek door een microfoon een tekst in die door dansers verbeeld. Haar werk is persoonlijk en fysiek. Ze vraagt zich bijvoorbeeld af hoe angst in het lichaam werkt en hoe dat naar buiten komt. Thuis werkt ze aan de voorstelling The black piece. In de eerste fase die achter haar ligt, gaat het om het bedenken van het stuk en het zoeken naar medewerkers. Inmiddels is ze zo ver dat het stuk omkaderd is en dat ze scènes erbij ziet en hoort. The black piece gaat over de angst en de vrijheid in het donker, al leidt dat wel tot de nodige problemen voor de dansers, die geen hand voor hun ogen zien. Vroeger was Ann bang in het donker, kende ze verlatingsangst. Tot haar zesde sliep ze bij haar ouders in bed. Tederheid was in het gezin ver te zoeken. Hardheid en sarcasme overheersten. Ann noemt het masochisme om steeds haar grenzen te verleggen. De tegenstrijdigheid uit haar jeugd is in haar werk terug te vinden.

Boerstra toont fragmenten uit het begin van deze eeuw waarin Van den Broek haar gevoelsbewegingen onderzoekt. Haar broer Thom zette haar op het spoor van het ballet in een tijd dat ze niet wist welk beroep te kiezen. Tussen de repetities door praat ze met haar zoontje Thomas en instrueert ze twee speelsters over een gespeelde intimiteit: steeds als er toenadering lijkt te zijn, wordt die weer afgebroken. Tijdens de doorloop zou ze meer afstand willen hebben. Ze verzucht, terwijl ze de zoveelste sigaret opsteekt, dat ze weinig slaapt en altijd maar met haar werk bezig is. Ze zou wel eens een voorstelling willen annuleren. Ze heeft zelfs geen tijd een verhaal van haar zoon aan te horen en geeft hem een kus door de hoorn.

We solo men (2009) gaat over haar broer in zijn hoogtijdagen. In de disco was ze trots op de goed uitziende jongeman. Zij was het kleine zusje. Bob was dertien jaar ouder, Thom elf jaar ouder. De laatste zorgde voor haar als haar ouders niet thuis waren. Haar moeder werkte tot laat en haar vader ging na het werk naar het café. Ann bezoekt het graf van Bob die, zoals achteraf bleek, al tien jaar aan psychoses leed en nauwelijks benaderbaar was. Ann woonde in die tijd in Amsterdam en was bang en machteloos. Haar mentale isolement verbeeldde ze in I Solo Ment (2008). 

Boerstra filmt een tournee door Rusland met The red piece, dat over passie gaat. Tijdens een nagesprek over de voorstelling is Ann slecht te spreken over de concentratie van de spelers. Een van hen zegt dat hij daarvoor teveel tijd heeft, een ander vindt dat hij er beter mee moet omgaan. Ann zegt dat haar werk over tegenstrijdigheid gaat en dat hij dat moet onderzoeken. Later raakt Francesca geblesseerd aan haar rug. Er is onenigheid over hun proces. Een andere vrouw voelt zich niet geaccepteerd.  

The black piece vraagt net als de andere stukken veel toewijding van de dansers. Een van de mannen is twee maanden onafgebroken bezig met zijn rol, waarin hij ook moet acteren, hetgeen nieuw voor hem is. Een vrouwelijke collega vindt het zeer intens om met Ann te werken. Ann laat thuis haar zoon het lied Into my arms horen van Nick Cave dat in de voorstelling verwerkt zit. De zoon doet ook mee. Zwart heeft niet alleen een negatieve connotatie, maar is ook vruchtbaar. Ann koestert haar inzichten die ze de laatste vijftien jaar heeft ontwikkeld. Ze accepteert zichzelf meer. Aan het eind valt ze met haar zoon op de bank in slaap. Verdiende rust.  

Hier de trailer van The black piece, hier meer over het werk van Van den Broek op Korzo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten