Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 19 juli 2015

Filmrecensie: Just the wind (2012), Benedek Fliegauf



Sterke beelden van een bedreigd zigeunergezin in Hongarije

Regisseur Benedek Fliegauf beziet de problemen van de Roma vanuit een heel ander gezichtspunt dan Tony Gatlif doet, maar zijn minder flamboyante invalshoek weet de aandacht zeker ook vast te houden. 

Just the wind is, zoals in de aankondiging gezegd wordt, geïnspireerd op aanvallen in 2008 en 2009 door onverlaten op Roma gezinnen in Hongarije. Het zigeunergezin van Mari en haar kinderen Anna en Rió leeft aan de rand van een dorp in angst om ook het slachtoffer van aanvallen te worden, net als vijf eerdere gezinnen overkwam.   

Just the wind begint met een lied over een gitzwarte nacht waarin een vader gedood is. Een muziekgroep zingt bij diens graf en roept, gadegeslagen door Rió, de zoon op om te vluchten. Diens vader kan dat niet zijn, want die zit in Canada.


Vervolgens zien we Mari, die in de film de bijnaam Birdy draagt, in de halfduistere ochtend in haar armoedige woning rondscharrelen om haar invalide vader zijn eten te geven en zich klaar te maken voor een werkdag bij een dienst die bermen van autowegen schoonmaakt. Ze zegt voordat ze weggaat nog tegen Rió dat hij naar school moet gaan en niet de hele dag door de omgeving rondstruinen.

De knappe dochter Anna wordt gadegeslagen als ze bij daglicht water put om zich te wassen, maar besteedt daar weinig aandacht aan. Ze maant Rió zijn bed uit te komen maar die draait zich nog een keer om. Op weg naar school zegt ze tegen dorpswachten, die de veiligheid moeten verzekeren, dat ze een jongen heeft gezien, maar daarna loopt ze verder naar de bushalte.

Rió gaat niet naar school maar loopt door het bos naar een huis van het gezin Lakatos dat als laatste door een schietpartij met jachtgeweren is omgekomen en steelt voorwerpen die waardevol kunnen zijn. Terwijl Rió in het huis van het vermoorde gezin is, komen er twee agenten binnen die met elkaar praten over de aanvallen op de Roma. De hoofdagent die tegen haatmoorden is, zegt dat ze beter een ander gezin te grazen hadden kunnen nemen dat steelt. Rió, die zich verstopt had, kijkt hen na als ze de woning verlaten.  

Afwisselend zien we hoe de dag van de drie hoofdrolspelers verloopt. Mari krijgt een tas kleren van een symphtieke teamleidster en werkt later ook nog, met de nodige conflicten, als schoonmaakster op een school. Anna skypt met haar vader die zegt dat ze naar Toronto moeten komen, ziet dat een medescholiere in de kleedkamer van de gymzaal verkracht wordt door jongens en wast in de middag de haren van een nichtje in de rivier. Rió brengt de voorwerpen naar een bunker in het bos waar hij, zijn zus en moeder kunnen verblijven voorafgaande aan hun vertrek naar Canada. Hij heeft daar ook al de Nescafé van zijn moeder naar toe gebracht. Als Rió weer terug naar huis loopt, ziet hij het dode varken van het gezin Lakatos tussen de varens, waarover de agenten spraken. Hij leent een schop van een slapende oude man in een huisje in de buurt en begraaft het dier. Zijn moeder weet niet van de bunker en vraagt hem bij thuiskomst de Nescafé weer terug te brengen. Als de drie weer in bed liggen, heerst er een vreemde, ondraaglijke stilte.

Just the wind toont met sterke, directe beelden het zorgelijk bestaan van een gemarginaliseerde groep die gemakkelijk zondebok wordt. De zigeuners leiden een armoedig bestaan, de beelden van het bos waar de drie steeds door heen moeten, doen onheilspellend aan. Verrassend is dat de aftiteling begeleid wordt door de bekende mantra Om bur buva, waarin gevraagd wordt dat wij uit onze onwetendheid verlost mogen worden.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten