Kijkje in de keuken van een wetsdienaar
In de documentaire Officier
van Justitie van Misja Pekel volgen we Anne-Marie Ruijs-Verheij tijdens
haar werk. De ondertitel Dossier van een
moordzaak geeft al aan dat Pekel zich specifiek richt op een zaak die
Verheij onder haar hoede heeft. Dit is niet de enige. In de aftiteling lezen we
dit Verheij in het jaar van de documentaire nog zestien grote zaken behandelde en
154 rechtszittingen bijwoonde. Voorwaar een drukke baan. Verheij zegt dat ze
goed tegen de menselijke ellende kan, waar ze vaak mee wordt geconfronteerd, al
is ze in de loop van de tijd wellicht iets cynischer geworden.
De zaak waar deze scherpzinnig ogende, blonde officier van
justitie zich op richt betreft een moord op een 46-jarige man in een park bij
Nuenen, dat bekend staat als een ontmoetingsplaats voor homoseksuelen. De verdachte
is snel gevonden omdat zijn moeder hem aangaf. Het gaat erom materiaal te
verzamelen om diens moord te bewijzen en dat valt nog niet mee, want de
verdachte draait nogal zoals een medewerker aan het opsporingsonderzoek opmerkt.
Tussendoor geeft Verheij commentaar bij de beelden van het onderzoek. In
televisieseries wordt een beperkt beeld geschetst van een officier van
justitie. Die zien we alleen in de rechtszaal, maar het werk houdt veel meer
in. Ze gaat naar het park (zie foto) waar de man is omgebracht en naar de woning van de verdachte,
die zelf met steekwonden in het ziekenhuis is opgenomen. In de woning treft ze
steek- en vuurwapens aan, die de verdachte blijkens zijn wapenvergunning mocht
bezitten en schrijfsels met plannen voor moorden op grond van films die hij
gezien heeft. Ze leest zelfs dat de verdachte teleurgesteld is dat hij voor
zijn dertigste nog geen moord heeft gepleegd.
Verheij leidt het opsporingsonderzoek en zit vergaderingen
voor met het team dat zich met deze zaak bezighoudt. Ze besluit al gauw dat de
dader in het ziekenhuis moet worden aangehouden. Later wordt duidelijk dat hij
naar het Pieter Baancentrum is overgebracht. Het team volgt de verhoren van de
verdachte op de video en luistert door de telefoon naar hetgeen de verhoorder
daarover te zeggen heeft. Verheij bekijkt de foto’s die rond de moord gemaakt
zijn om zich een goed beeld te vormen. Ze zoekt vooral naar plekken in haar
bewijsvoering waar men gaten in kan schieten. Was er sprake van noodweer, zoals de verdachte zei? In geval van twijfel wil ze iemand niet vervolgen.
Men denkt vaak dat een verdachte een beest is, zegt Verheij,
maar dat is zelden het geval. Sommige mensen hebben het in dit leven slecht
getroffen. Ook in deze zaak stuit ze op een keurige jongeman, op wie weinig is
op te merken. In de rechtszaal verdedigt hij zich op een rustige manier. Hij
vertelt dat hij vroeger seksueel misbruikt is en dat hij meende dat hij met de
vroegere dader te maken had, maar dat hij zich achteraf vergist had. Zijn
schrijfsels waren bedoeld als uitlaatklep voor zijn negatieve gevoelens. Volgens
de onderzoekster van het Pieter Baancentrum hoeft het niet zo te zijn dat
verdachte de rechter bewust probeert te misleiden.
Het dossier wordt steeds uitgebreider. Tijdens een overleg
over de strafmaat levert iedereen in het team een briefje in met daarop zijn idee
over de eis. Verheij denkt aan twaalf à dertien jaar met tbs, want dan zit
verdachte vier jaar vast en krijgt daarmee nog minder dan drie jaar tbs met
dwangverpleging. Verheij vindt dat al bijna niet uit te leggen aan het publiek,
maar de rechter is tenslotte nog milder in zijn uitspraak. Verheij trekt na de
zitting berustend haar toga uit en besluit niet tot een hoger beroep. Een aardig
kijkje in de keuken van een wetsdienaar.
Hier
Pekel op YouTube, geïnterviewd over zijn documentaire.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten