Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 10 juli 2015

Officier van Justitie (2014), documentaire van Misja Pekel



Kijkje in de keuken van een wetsdienaar

In de documentaire Officier van Justitie van Misja Pekel volgen we Anne-Marie Ruijs-Verheij tijdens haar werk. De ondertitel Dossier van een moordzaak geeft al aan dat Pekel zich specifiek richt op een zaak die Verheij onder haar hoede heeft. Dit is niet de enige. In de aftiteling lezen we dit Verheij in het jaar van de documentaire nog zestien grote zaken behandelde en 154 rechtszittingen bijwoonde. Voorwaar een drukke baan. Verheij zegt dat ze goed tegen de menselijke ellende kan, waar ze vaak mee wordt geconfronteerd, al is ze in de loop van de tijd wellicht iets cynischer geworden.

De zaak waar deze scherpzinnig ogende, blonde officier van justitie zich op richt betreft een moord op een 46-jarige man in een park bij Nuenen, dat bekend staat als een ontmoetingsplaats voor homoseksuelen. De verdachte is snel gevonden omdat zijn moeder hem aangaf. Het gaat erom materiaal te verzamelen om diens moord te bewijzen en dat valt nog niet mee, want de verdachte draait nogal zoals een medewerker aan het opsporingsonderzoek opmerkt.

Tussendoor geeft Verheij commentaar bij de beelden van het onderzoek. In televisieseries wordt een beperkt beeld geschetst van een officier van justitie. Die zien we alleen in de rechtszaal, maar het werk houdt veel meer in. Ze gaat naar het park (zie  foto) waar de man is omgebracht en naar de woning van de verdachte, die zelf met steekwonden in het ziekenhuis is opgenomen. In de woning treft ze steek- en vuurwapens aan, die de verdachte blijkens zijn wapenvergunning mocht bezitten en schrijfsels met plannen voor moorden op grond van films die hij gezien heeft. Ze leest zelfs dat de verdachte teleurgesteld is dat hij voor zijn dertigste nog geen moord heeft gepleegd.

Verheij leidt het opsporingsonderzoek en zit vergaderingen voor met het team dat zich met deze zaak bezighoudt. Ze besluit al gauw dat de dader in het ziekenhuis moet worden aangehouden. Later wordt duidelijk dat hij naar het Pieter Baancentrum is overgebracht. Het team volgt de verhoren van de verdachte op de video en luistert door de telefoon naar hetgeen de verhoorder daarover te zeggen heeft. Verheij bekijkt de foto’s die rond de moord gemaakt zijn om zich een goed beeld te vormen. Ze zoekt vooral naar plekken in haar bewijsvoering waar men gaten in kan schieten. Was er sprake van noodweer, zoals de verdachte zei? In geval van twijfel wil ze iemand niet vervolgen.  

Men denkt vaak dat een verdachte een beest is, zegt Verheij, maar dat is zelden het geval. Sommige mensen hebben het in dit leven slecht getroffen. Ook in deze zaak stuit ze op een keurige jongeman, op wie weinig is op te merken. In de rechtszaal verdedigt hij zich op een rustige manier. Hij vertelt dat hij vroeger seksueel misbruikt is en dat hij meende dat hij met de vroegere dader te maken had, maar dat hij zich achteraf vergist had. Zijn schrijfsels waren bedoeld als uitlaatklep voor zijn negatieve gevoelens. Volgens de onderzoekster van het Pieter Baancentrum hoeft het niet zo te zijn dat verdachte de rechter bewust probeert te misleiden.

Het dossier wordt steeds uitgebreider. Tijdens een overleg over de strafmaat levert iedereen in het team een briefje in met daarop zijn idee over de eis. Verheij denkt aan twaalf à dertien jaar met tbs, want dan zit verdachte vier jaar vast en krijgt daarmee nog minder dan drie jaar tbs met dwangverpleging. Verheij vindt dat al bijna niet uit te leggen aan het publiek, maar de rechter is tenslotte nog milder in zijn uitspraak. Verheij trekt na de zitting berustend haar toga uit en besluit niet tot een hoger beroep. Een aardig kijkje in de keuken van een wetsdienaar. 

Hier Pekel op YouTube, geïnterviewd over zijn documentaire.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten