Excentrieke moeder en haar dochter houden elkaar in de houdgreep
De broers Albert en David Maysles kwamen op het spoor van
moeder en dochter Beale in East Hampton in de staat New York, na
krantenberichten over de deplorabele staat waarin ze woonden in Grey gardens, een
oude villa met uitzicht op zee. Jacky Onassis, de nicht van de moeder, kwam over de
brug met geld, waarna moeder en dochter Beale toch in de villa mochten blijven
wonen. De Mayles filmden hoe het daar in die vergane glorie aan toe ging.
De excentrieke moeder is bijna tachtig jaar oud, ligt
meestal op bed, omringd door haar katten, maar is nog zeer bij de tijd. Haar dochter Edie - Little Edie (zie poster) om
haar niet te verwarren met de naam van de moeder – is 56 jaar oud en huppelt wat door het huis, verveeld, met veel aandacht voor haar lijf, haar kleding en haar
schoeisel. Als ze de trap op gaat naar zolder om de wasberen die daar zitten,
brood en kattenbrokjes te geven, draagt ze naaldhakken. In het begin loopt
Edie, waarmee ik in het vervolg steeds de dochter bedoel, rond in, wat ze zelf
noemt, een afzakkende creatie en vreest dat ze daarmee tuinman Brooks shockeert,
maar de broers Maysles denken dat ze overdrijft.
Het is meteen duidelijk dat de moeder de broek aan heeft.
Als Edie het verlangen uit om vrij te zijn, antwoordt de moeder dat ze pas vrij
is als ze iemand heeft die haar onderhoudt. Tegelijkertijd boorde ze plannen
van Edie om te trouwen met een Pool de grond in. In de documentaire blijkt dat
ze moeilijk alleen kan zijn en dat ze na haar scheiding graag haar dochter aan
zich bond. Voor elk wissewasje roept ze de hulp van Edie in. Met haar
klaaglijke stem die me aan Edith Bunker deed denken uit All in the family roept ze de vraag op wie wie eigenlijk verzorgt.
Hoewel de moeder en de dochter katholiek zijn, luisteren ze samen
naar een preek van dominee Peale op de radio. De man benadrukt dat ze kracht
moeten ontlenen aan het geloof maar hoe ze dat in hun omstandigheden kunnen
doen, dat blijft de vraag. De moeder vertelt dat de priester ooit had gezegd
dat Edie een harde hand nodig had omdat ze na het vertrek van haar vader
losgeslagen was. Moeder was vroeger een zangeres en zingt nog altijd graag.
Edie zet wel eens een plaatje op dat haar moeder, begeleid door pianist Gould,
heeft opgenomen. Moeder zit met een grote strandhoed op bed en zingt mee.
Hoewel ze Edie verwijt dat ze niet kan zingen, zegt ze later, als Edie buiten
op een stretcher ligt, tegen de filmmakers, dat Edie een mooiere stem heeft dan
zijzelf.
Edie studeerde Engelse literatuur en Oosterse filosofie en woont
tegen wil en dank in de villa. Ze voelt zich gevangen door haar moeder en wil
het liefst terug naar de stad om uit het patroon van het kleine meisje te komen.
Maar daarvoor heeft ze iemand nodig die haar onderhoudt en daar is het juist
misgegaan. Het is een vicieuze cirkel waar ze moeilijk uit komt. Ze citeert veelzeggend
uit The road not taken van Robert
Frost waarin op zekere dag de keuze voor een bepaalde weg gemaakt wordt, vindt
niets erger dan een ferme vrouw en lijkt nog steeds te flirten, zelfs met de
Maysles. Als klusjesman Jerry een wasmachine meeneemt die hij van een ander
adresje heeft gekregen, vreest Edie nogal paranoïde dat hij bij hen intrekt. Moeder
zegt dat Jerry een oogje op Edie heeft, maar ze wil absoluut niets met een
jongeman die ze The marble faun noemt (naar een gedichtenbundel van William Faulkner rs) en die de nodige vriendinnetjes in het dorp heeft.
De Maysles Brothers staan bekend om hun directe
cameravoering. Ze maken deel uit van het onderwerp dat ze filmen. Als Edie aan
het strand ligt wint ze hun advies in over het eetpatroon van haar moeder en tijdens
de lunch zetten de vrouwen ook voor hen iets te eten neer. Eerder maakten de
Maysles Brothers de bewogen documentaire Gimme
shelter over de Rolling Stones en later een persoonlijk portret van de
beroemde pianist Vladimir Horowitz, getiteld Vladimir Horowitz, the last romantic.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten