Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 5 juli 2015

Filmrecensie: Tournée (2010), Mathieu Amalric



Producer van stripshow geen prins in eigen land

Al snel in Tournée zien we een oude bekende. De altijd grappig verbaasd ogende Mathieu Amalric speelde in veel eerdere films die ik zag zoals The diving bell and the butterfly (2007) of Un conte de Noel (2008) en regisseerde Tournée ook nog eens zelf. In deze film speelt hij producer Joachim Zand (de achternaam is die van de moeder van Amalric) die eerder voor de Franse televisie werkte, uitweek naar de Verenigde Staten en daar een onafhankelijke groep stripsters een contract aanbood om een tour door Frankrijk te maken. Tournée lijkt wel een zusje van Showgirls van Paul Verhoeven, al is die laatste film uit 1995 gehaaider en zijn de meiden in Las Vegas minder hecht met elkaar en meer bevattelijk voor verslavende middelen. In mijn fantasie nam Amalric de inmiddels vijftien jaar ouder geworden meiden van Verhoeven mee naar Europa.

Het is grappig te zien hoe Zand als een pater familias, altijd met een sigaret in zijn mond, zijn best doet voor zijn vrolijke, veelal wat dikkere meiden, al geldt dit niet voor de hoogblonde Julie. De witte kraag van zijn overhemd die over zijn jasje hangen doen denken aan een clown, die met een lach op zijn gezicht heen en weer rent om de zaken gesmeerd te laten verlopen. Zand heeft een tour uitgestippeld vanuit Le Havre en dan tegen de klok in via de havensteden Nantes, Bordeaux en Toulon om tenslotte in Parijs aan te komen. Daar moet de ware apotheose plaatsvinden, net zoals geldt voor het wielercircus dat jaarlijks een rondje door Frankrijk draait. De groep vrouwen slaapt net als de coureurs in heerlijke hotels, maar reist wel met de trein omdat Zand wellicht toch niet heel veel financiële middelen tot zijn beschikking heeft. Wellicht daarom steelt hij in elk hotel een handvol snoepjes die op de balie staan. Een running gag is dat hij overal ook vraagt of men de muzak kan uitschakelen, hetgeen dus nooit het geval is.

De film is licht verteerbaar door de vele kleurrijke acts die we zien van de strippende vrouwen. Soms dacht ik dat Tournée verder nergens over ging, maar gaandeweg realiseerde ik me dat dit niet het geval was. Rode draad in de film is het feit dat Zand moeilijk een zaal in Parijs kan krijgen. Dat heeft te maken met zijn verleden als televisieproducent. Hij probeert op een af andere manier toch een zaal te vinden, ook via zijn broer die theaterman is, maar hem niet kan helpen. Een bezoek aan een geldschieter mondt uit in een vechtpartij tussen de broers.

Een ander thema dat in de film speelt is dat van het gezin van Zand. Af en toe gaat hij er stiekem tussen uit om zijn vrouw in Parijs te bezoeken die in een ziekenhuis ligt nadat men haar borsten verwijderd heeft. De relatie tussen de twee is wel zo’n beetje afgelopen. Zand gaat ook met zijn zoons op stap en neemt ze zelfs mee naar een van de hotels waar de groep verblijft. Mimi, een van de stripsters, verwijt hem dat hij de vrouwen gebruikt om dichterbij zijn familie te komen, maar later trekt ze weer bij en ontstaat zelfs een kortstondige amoureuze verhouding met Zand, die op het eind tot zijn spijt moet meedelen dat hij geen prins in eigen land is, dat een optreden in Parijs er niet in zit en dat het tournée voortijdig moet worden afgebroken. Was benieuwd of de vrouwen nog in de Verenigde Staten weer aan het werk kwamen. In ieder geval deelden ze de mening van Zand dat het leven als rondtrekkend varieté artiest ook veel leegte kent.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten