Producer van stripshow geen prins in eigen land
Al snel in Tournée zien
we een oude bekende. De altijd grappig verbaasd ogende Mathieu Amalric speelde
in veel eerdere films die ik zag zoals The
diving bell and the butterfly (2007) of Un
conte de Noel (2008) en regisseerde Tournée
ook nog eens zelf. In deze film speelt hij producer Joachim Zand (de
achternaam is die van de moeder van Amalric) die eerder voor de Franse
televisie werkte, uitweek naar de Verenigde Staten en daar een onafhankelijke groep
stripsters een contract aanbood om een tour door Frankrijk te maken. Tournée lijkt wel een zusje van Showgirls van Paul Verhoeven, al is die
laatste film uit 1995 gehaaider en zijn de meiden in Las Vegas minder hecht met
elkaar en meer bevattelijk voor verslavende middelen. In mijn fantasie nam
Amalric de inmiddels vijftien jaar ouder geworden meiden van Verhoeven mee naar
Europa.
Het is grappig te zien hoe Zand als een pater familias,
altijd met een sigaret in zijn mond, zijn best doet voor zijn vrolijke, veelal
wat dikkere meiden, al geldt dit niet voor de hoogblonde Julie. De witte kraag van zijn overhemd die over zijn jasje hangen doen denken aan een clown, die met
een lach op zijn gezicht heen en weer rent om de zaken gesmeerd te laten verlopen.
Zand heeft een tour uitgestippeld vanuit Le Havre en dan tegen de klok in via de
havensteden Nantes, Bordeaux en Toulon om tenslotte in Parijs aan te komen. Daar
moet de ware apotheose plaatsvinden, net zoals geldt voor het wielercircus dat
jaarlijks een rondje door Frankrijk draait. De groep vrouwen slaapt net als de
coureurs in heerlijke hotels, maar reist wel met de trein omdat Zand wellicht
toch niet heel veel financiële middelen tot zijn beschikking heeft. Wellicht
daarom steelt hij in elk hotel een handvol snoepjes die op de balie staan. Een running
gag is dat hij overal ook vraagt of men de muzak kan uitschakelen, hetgeen dus
nooit het geval is.
De film is licht verteerbaar door de vele kleurrijke acts
die we zien van de strippende vrouwen. Soms dacht ik dat Tournée verder nergens over ging, maar gaandeweg realiseerde ik me
dat dit niet het geval was. Rode draad in de film is het feit dat Zand moeilijk
een zaal in Parijs kan krijgen. Dat heeft te maken met zijn verleden als
televisieproducent. Hij probeert op een af andere manier toch een zaal te
vinden, ook via zijn broer die theaterman is, maar hem niet kan helpen. Een bezoek
aan een geldschieter mondt uit in een vechtpartij tussen de broers.
Een ander thema dat in de film speelt is dat van het gezin
van Zand. Af en toe gaat hij er stiekem tussen uit om zijn vrouw in Parijs te bezoeken
die in een ziekenhuis ligt nadat men haar borsten verwijderd heeft. De relatie
tussen de twee is wel zo’n beetje afgelopen. Zand gaat ook met zijn zoons op
stap en neemt ze zelfs mee naar een van de hotels waar de groep verblijft. Mimi,
een van de stripsters, verwijt hem dat hij de vrouwen gebruikt om dichterbij
zijn familie te komen, maar later trekt ze weer bij en ontstaat zelfs een kortstondige
amoureuze verhouding met Zand, die op het eind tot zijn spijt moet meedelen dat
hij geen prins in eigen land is, dat een optreden in Parijs er niet in zit en
dat het tournée voortijdig moet worden afgebroken. Was benieuwd of de vrouwen
nog in de Verenigde Staten weer aan het werk kwamen. In ieder geval deelden ze
de mening van Zand dat het leven als rondtrekkend varieté artiest ook veel
leegte kent.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten