Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 13 juli 2015

Filmrecensie: Extremely loud & incredibly close (2011), Stephen Daldry



Sentimentele terugblik op het drama van elf september 2001

Tien jaar na de ineenstorting van de Twin Towers, hetgeen nog altijd moeilijk te bevatten is, is het drama onderwerp van een film en eerder nog van een roman. Jonathan Safram Foer is verweten dat hij de gevoelens van de nabestaanden misbruikte door het drama in 2005 te romantiseren, dit geldt in sterkere mate voor de film van Stephen Daldry. Ik kan me niet voorstellen dat de sentimentele manier waarop hij het gezin van slachtoffer Thomas Schell portretteert de pijn van de nabestaanden vermindert.

Hoofdpersoon is Oskar Schell, de autistische zoon van Thomas en diens vrouw Linda. Hij komt slecht bij zijn gevoelens en panikeert in de stad. In de jaren en maanden voor september 2011 probeerde juwelier Thomas zijn zoon opdrachten te geven om over zijn mensenangst heen te komen. Hij had daartoe een ingenieus spel bedacht rond een verdwenen zesde wijk van New York City.

Het drama dat al meteen met de drie cijfers 9-11 werd aangeduid, verandert alles. In de film komt de dag waarop Thomas omkomt, verschillende keren en in steeds beklemmender mate terug. De voice-mails die hij naar huis stuurt zijn aangrijpend. Zijn vrouw Linda is op haar werk en Oskar op weg naar huis als de torens instorten. Thuis gekomen luistert hij de voice mails af en kruipt onder zijn bed. Zijn oma vindt hem daar en later ook zijn moeder, die vraagt of zijn vader nog een bericht heeft achtergelaten. Oskar ontkent, verwisselt het antwoordapparaat en luistert nog vaak de zes berichten van zijn vader af.

Een jaar na het drama, doorzoekt Oskar de kamer van zijn vader om een antwoord te vinden over de zesde wijk. Hij stoot per ongeluk een vaas om, vindt een sleutel in een envelop met de naam Black erop en besluit op onderzoek uit te gaan naar de herkomst van de sleutel. Daartoe bezoekt hij alle 472 personen in New York met deze achternaam. Het slaan met een tamboerijn moet zijn angst dempen. De eerste persoon heet Abby en verkeert in moeilijke omstandigheden omdat ze aan het scheiden is van William die we maar heel even in beeld zien.

Tussendoor zien we herinneringen van Oskar aan de gelukkige tijd samen met zijn vader, die altijd wel in was voor een spelletje en zeker voor eentje met een ingenieus karakter. Ze gingen ook naar de schommels in Central Park, waar zijn vader als kind speelde. Zijn vader deed voor hoe hoog hij de lucht in ging, maar Oskar vond dat, tot teleurstelling van zijn vader, te eng.

Daarnaast speelt een geheime huurder die een kamer huurt bij zijn oma die op verrekijkersafstand woont. Op een bepaald moment legt Oskar contact met de man via lichtsignalen. De man blijkt niet te kunnen praten, maar wil wel mee met Oskar op zijn zoektocht. Langzamerhand komt Oskar erachter dat de huurder zijn opa is, die na het bombardement op Dresden zijn stem is kwijtgeraakt. Opa laat zich sturen door zijn bazige kleinzoon. Zijn verzoek om meer rust op een notitieblok hebben weinig effect op de jongen, die tenslotte toch zijn doel bereikt, al was het met steun van zijn moeder, zo hoort hij later.  

De film zit, behalve vol sentimentaliteit, ook nog vol onwaarschijnlijkheden. Het is niet te begrijpen dat Linda niet even bij thuiskomst op het antwoordapparaat kijkt wat haar man heeft ingesproken. Hij heeft haar nota bene zelf nog op haar werk gebeld en gezegd dat hij nog met zijn zoon ging praten. 

Hier de trailer.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten