Levendig spel rond aloude perikelen in een familie
Roadspodium is een gezelschap bestaande uit mensen die begeleid
worden op weg naar maatschappelijke arbeid en in dat kader onder andere samen
theater maken. De voorstelling Het
familiediner doet denken aan eerder gepresenteerde kunstvormen, zoals het
boek Het diner van Herman Koch, de
film Festen van Tomas Vinterberg en aan
het kinderprogramma De familie Van der
Ploeg met Han Römer in de rol van Pap en Titus Tiel Groenewege als Map. In
al deze kunstuitingen staan gezinsproblemen centraal. Het is dan ook een thema
waar veel aan te kluiven valt. De uitwerking van Roadspodium, geregisseerd door
Krik, raakt aan verschillende facetten van deze problematiek die door de
spelers zelf zijn ingebracht.
In Het familiediner
speelt de vader een vergelijkbare rol als Han Römer in De familie Van der Ploeg.
De pijp die de pater familias (gespeeld door Ernst) onafgebroken in zijn mond
houdt, straalt, net als die van Pap, rust en gezag uit. Zijn vrouw naast hem
(Yvonne) aanvaardt net als Map zijn machtspositie maar ondertussen zorgt zij
ervoor dat de gezinsverhoudingen niet te erg uit de hand lopen. Vooral de zoons
brengen, net als zoon Christian in Festen,
de harmonie in de war.
Het familiediner
is vooral door de afwisseling een levendige theatervoorstelling. Dat heeft zowel
te maken met de verschillende hoeken van waaruit gespeeld wordt als met de
vormen van dans en muziek die een belangrijk deel van de voorstelling uitmaken.
Wat het eerste betreft begint het stuk nogal stilletjes met de eigenaresse (Winnie)
van het restaurant waarin de familie heeft afgesproken. Door haar grote verdriet
zit ze de meeste tijd in een diepe fauteuil aan de rand van het podium en af en
toe komt ze omhoog om haar sores te delen. Mooi als tegenwicht is de zwoele
opkomst van de serveerster (Joosje), die swingend de tafel dekt en meteen maar de
fles wijn aan haar mond zet. Dit lichtvoetige personage wordt weer overschreeuwd
door de onbehouwen kokkin (Astrid) en dan hebben we de familie nog niet eens
gezien.
De dans en zang (Kees, Joosje, Leonie, Denise), begeleid
door Leonie op gitaar, vormen een net zo prettige afwisseling. Vooral het rauwe
Family portrait door Sabine is
hartscheurend en kan met de live uitvoering van Pink wedijveren. De echtelijke
twist - in twee opzichten - van de ouders geven een aardig non-verbaal inzicht
in de verhouding tussen de echtelieden. Het spel van hun kinderen steekt daar wat
schril bij af, al vormt de houding van de dochter (Shiwa) als vrouw van lichte
zeden in het achterraam voor een mooi tableau.
Minder sterk is de vorm van het stuk, maar dat zal door de
verschillende inbreng komen. De introductie van de familie aan de eettafel is verwarrend
en sommige scènes - zoals het dik opgelegde verdriet van de
restauranteigenaresse, de doorgedraaide acties van de kokkin, de overdreven
ellende van de ene broer (Martijn) en de bruutheid van de andere broer (Eren) als
hij de serveerster in zijn netten probeerde te strikken - zijn te zwaar
aangezet, waardoor het kluchtige dreigt te overheersen. Dat verandert aan het slot
als de eigenaresse zich van een andere kant laat zien en het stuk daarmee een
andere draai geeft.
Amateurtoneel kan niet naar de maatstaven van beroepsmatige
acteurs beoordeeld worden en thematisch valt er dan ook het nodige over Het familiediner aan te merken, maar
anderzijds kan het genoegen, dat men de toeschouwers biedt, net zo verwarmend zijn.
Dat was op een snikhete avond in het op zijn eind lopende cultuurpaleis De Egelantier zeker het geval.
Hier
mijn verslag van De Ploeg danst op de
vulkaan, hier
Pink met Family portrait in een live
uitvoering in Michigan op 5 maart 2013, hier meer over
Roadspodium en andere aspecten van Roads.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten