Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 9 juli 2015

Theaterrecensie: Het familiediner, Roadspodium, Egelantier, Haarlem, 3 juli 2015



Levendig spel rond aloude perikelen in een familie

Roadspodium is een gezelschap bestaande uit mensen die begeleid worden op weg naar maatschappelijke arbeid en in dat kader onder andere samen theater maken. De voorstelling Het familiediner doet denken aan eerder gepresenteerde kunstvormen, zoals het boek Het diner van Herman Koch, de film Festen van Tomas Vinterberg en aan het kinderprogramma De familie Van der Ploeg met Han Römer in de rol van Pap en Titus Tiel Groenewege als Map. In al deze kunstuitingen staan gezinsproblemen centraal. Het is dan ook een thema waar veel aan te kluiven valt. De uitwerking van Roadspodium, geregisseerd door Krik, raakt aan verschillende facetten van deze problematiek die door de spelers zelf zijn ingebracht.

In Het familiediner speelt de vader een vergelijkbare rol als Han Römer in De familie Van der Ploeg. De pijp die de pater familias (gespeeld door Ernst) onafgebroken in zijn mond houdt, straalt, net als die van Pap, rust en gezag uit. Zijn vrouw naast hem (Yvonne) aanvaardt net als Map zijn machtspositie maar ondertussen zorgt zij ervoor dat de gezinsverhoudingen niet te erg uit de hand lopen. Vooral de zoons brengen, net als zoon Christian in Festen, de harmonie in de war.

Het familiediner is vooral door de afwisseling een levendige theatervoorstelling. Dat heeft zowel te maken met de verschillende hoeken van waaruit gespeeld wordt als met de vormen van dans en muziek die een belangrijk deel van de voorstelling uitmaken. Wat het eerste betreft begint het stuk nogal stilletjes met de eigenaresse (Winnie) van het restaurant waarin de familie heeft afgesproken. Door haar grote verdriet zit ze de meeste tijd in een diepe fauteuil aan de rand van het podium en af en toe komt ze omhoog om haar sores te delen. Mooi als tegenwicht is de zwoele opkomst van de serveerster (Joosje), die swingend de tafel dekt en meteen maar de fles wijn aan haar mond zet. Dit lichtvoetige personage wordt weer overschreeuwd door de onbehouwen kokkin (Astrid) en dan hebben we de familie nog niet eens gezien.

De dans en zang (Kees, Joosje, Leonie, Denise), begeleid door Leonie op gitaar, vormen een net zo prettige afwisseling. Vooral het rauwe Family portrait door Sabine is hartscheurend en kan met de live uitvoering van Pink wedijveren. De echtelijke twist - in twee opzichten - van de ouders geven een aardig non-verbaal inzicht in de verhouding tussen de echtelieden. Het spel van hun kinderen steekt daar wat schril bij af, al vormt de houding van de dochter (Shiwa) als vrouw van lichte zeden in het achterraam voor een mooi tableau.

Minder sterk is de vorm van het stuk, maar dat zal door de verschillende inbreng komen. De introductie van de familie aan de eettafel is verwarrend en sommige scènes - zoals het dik opgelegde verdriet van de restauranteigenaresse, de doorgedraaide acties van de kokkin, de overdreven ellende van de ene broer (Martijn) en de bruutheid van de andere broer (Eren) als hij de serveerster in zijn netten probeerde te strikken - zijn te zwaar aangezet, waardoor het kluchtige dreigt te overheersen. Dat verandert aan het slot als de eigenaresse zich van een andere kant laat zien en het stuk daarmee een andere draai geeft.

Amateurtoneel kan niet naar de maatstaven van beroepsmatige acteurs beoordeeld worden en thematisch valt er dan ook het nodige over Het familiediner aan te merken, maar anderzijds kan het genoegen, dat men de toeschouwers biedt, net zo verwarmend zijn. Dat was op een snikhete avond in het op zijn eind lopende cultuurpaleis De Egelantier zeker het geval.

Hier mijn verslag van De Ploeg danst op de vulkaan, hier Pink met Family portrait in een live uitvoering in Michigan op 5 maart 2013, hier meer over Roadspodium en andere aspecten van Roads.




.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten