Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 4 juli 2015

Filmrecensie: Barbara (2012), Christian Petzold



Gedegradeerde vrouwelijke arts toont haar onbaatzuchtigheid

De voormalige DDR biedt een boeiende achtergrond om films over te maken. Dat gold al voor Das Leben der Anderen uit 2006, maar ook voor Barbara, die zes jaar later uitgebracht werd. De sfeer van onderling wantrouwen die steeds sterker werd naarmate de ondergang van de socialistische staat, nu vijf en twintig jaar geleden, naderbij kwam, vormt een mooie bron van spanning tussen de acteurs.

In Barbara gaat dat op voor arts Barbara Wolff, gespeeld door Nina Hoss, en haar tegenspeler André, ook een dokter en wel in een provinciaal ziekenhuis waar Barbara in 1980 vanuit Berlijn naar toe is gestuurd nadat ze een aanvraag voor een uitreisvisum had aangevraagd. Werken in de provincie stond gelijk aan degradatie, zoals André zelf ook had ondervonden.

André probeert Barbara wat op haar gemak te stellen, maar gemakkelijk gaat dat niet. Barbara is zich zeer bewust dat André van alles over haar weet. Ze is nog steeds van plan om de DDR de rug toe te keren. Als het niet met toestemming van de autoriteiten kan, dan op illegale wijze. Een vriend in West-Duitsland vormt de reden van haar plannen, dus ze houdt liever afstand van André.

De sfeer van verdachtmaking en wantrouwen komt in de film duidelijk naar voren in de vorm van een zwarte auto die vaak voor de flat geparkeerd staat waar Barbara woont. Daar blijft het niet bij. Regelmatig krijgt ze bezoeken van de Stasi, die haar appartement doorzoekt en zelfs haar laat visiteren.

De verhouding tussen André en Barbara verbetert als ze zich beiden bekommeren over Stella, een opstandige puber die in een werkkamp in Torgau verblijft maar naar het ziekenhuis wordt gebracht omdat ze onder de tekenbeten zit. André ontwikkelt een serum tegen de beten, maar alleen Barbara mag dat van Stella toedienen. Ze leest het meisje dat ook nog zwanger is, voor en hoort dat ze niet weer terug wil naar het werkkamp. Barbara polst André hoe lang ze haar nog in het ziekenhuis kunnen houden. In het hierop volgende gesprek vertelt André aan Barbara hoe het komt dat hij tegen zijn zin in informant moest worden van de Stasi. Hij maakte ooit de fout een assistente de verantwoordelijkheid te geven over de ingebruikname van nieuwe couveuses, waardoor baby’s de dood vonden. Hij kan vandaag de dag niet voorkomen dat Stella wordt afgevoerd. Barbara probeert de bewakers nog tegen te houden, maar er is geen redden aan.

Een nieuwe toenadering tussen André en Barbara wordt mogelijk gemaakt door een nieuwe patiënt, een jongen die zichzelf vergiftigde en daarna vanaf een flat naar beneden sprong. Vanwege hersenletsel moet hij geopereerd. Barbara heeft vlak daarvoor verlof aangevraagd om een vluchtpoging te ondernemen, dus kan ze zelf niet bij de operatie assisteren.

Als vlak voor het vertrek van Barbara uit haar appartement Stella aanbelt die opnieuw uit het kamp ontsnapt is, volgt een nogal voorspelbaar einde, maar dat doet niets af aan de mooie ingetogen manier waarop dit drama verteld wordt. De in moeilijke omstandigheden verkerende maar sterke Barbara, die van huis naar werk en terug fietst, blijft nog lang op het netvlies van de kijker hangen. 

Hier de trailer.

1 opmerking: