Een adembenemende film over hetgeen we zien en niet zien in
de War on Terror
In Dirty wars
volgt Richard Rowley de Amerikaanse oorlogscorrespondent Jeremy Scahill, die zo’n
tien jaar na de proclamatie van de War on
Terror door George W. Bush ingaat op de gevolgen van deze haatcampagne. Door
het inzetten van geheime nachtelijke operaties werd deze oorlog steeds meer onzichtbaar
en oneindig. Scahill, die de documentaire zelf inspreekt, rijdt door de donkere
straten van de Afghaanse miljoenenstad Kabul en zegt dat de film gaat over wat
we zien en niet zien.
Omdat Scahill als correspondent van The Nation niet het gevoel had dat hij in Kabul het werkelijke
gezicht van de oorlog zag, maar meer de gepacificeerde versie die de Amerikanen
op de televisie brachten, gaat hij naar het zuiden van het land waar dertien
personen zonder medeweten van de Afghaanse politie vermoord waren door
Amerikaanse soldaten. De tocht met een Toyota door een grijs gebied is
gevaarlijk, net als een latere tocht naar Gardez in de provincie Paktia waar politieman
Mohammed Daoud en enkele zwangere vrouwen zonder duidelijke reden gedood waren
tijdens een geboortefeest. Scahill hoort dat de soldaten met messen de kogels
uit de lichamen haalden voor ze vertrokken. De Navo verklaart dat het om een
zaak van eerwraak ging.
Tijdens een zitting van de Senaatscommissie in Washington
voert Scahill het woord over de zaak maar niemand is geïnteresseerd. Schahill
spreekt meestal tegen dovemansoren, zegt hij. Slechts eenmaal eerder in 2007 kregen
zijn onthullingen over de paramilitaire organisatie Blackwater, die diensten
voor het leger uitvoerde, wel veel mediaaandacht maar voor Scahill voelde dat
als een gevecht in de boksring. Generaal Shelton vertelt hem dat dit soort
zaken in iedere oorlog gebeurt, dat Daoud misschien een dubbele pet ophad en
dat de zwangere vrouwen terroristen konden zijn geweest. Pas na een onderzoek
van de Verenigde Naties dat klopte met hetgeen Scahill had gehoord, gaf de Navo
haar falen toe. Afghaanse militairen brachten onder leiding van de Amerikaanse
admiraal McRaven een schaap naar de familie.
Thuis in Brooklyn kon Scahill de zaak niet van zich
afzetten. Hij ontdekte dat McRaven de leider was van de JSOC die geheime
operaties uitvoert en dat er laatste drie maanden al 1700 nachtelijke invallen
hadden plaatsgevonden. Die leidden ertoe dat medewerkers ontslag namen en uit
de school klapten. Een van hen was Andrew Exum die onder McRaven diende en
vertelde dat de dodenlijst, gelijkend op het kaartspel met vijfenvijftig
gezochte Irakezen, steeds langer werd. Scahill concludeerde daaruit dat de wijze
van oorlogsvoering van de Amerikanen met goedkeuring van president Obama ondergronds
gegaan was.
Scahill gaat naar Jemen waar onder het mom van de strijd
tegen Al Qaida op 17 december 2009 in Al Majalah onverwachte nachtelijke aanvallen
werden uitgevoerd. Een vrouw vertelt over de raketinslag waarbij vijftig doden
te betreuren waren, waaronder ook kinderen. De journalist die erover berichtte
werd gevangen gezet en op last van Obama ook gevangen gehouden. Scahill stuit
op een foto van McRaven op bezoek bij de president van Jemen. De Amerikaanse
regering ontkent alle betrokkenheid. Scahill voelt zich bedreigd. Tijdens een
interview met een voormalig medewerker van JSOC hoort hij over folteringen met
steun van het Witte Huis.
Een week na de moord in Al Majalah wordt er een mislukte aanslag
gepleegd op de Amerikaanse staatsburger Anwar Al-Awlaki. Scahill gaat naar
diens vader en hoort dat zijn zoon door de War
on Terror geradicaliseerd is. De moord op Bin Laden door JSOC zet de
organisatie in het zonnetje. De paramilitaire poot van de regering kan overal
ter wereld vrij haar gang gaan. Iedereen is doelwit. Somalië werd een proeftuin
voor de JSOC, met krijgsheren als helpers en dekmantels. Als Scahill in een
ziekenhuis is bij de grens met Kenia waar mensen naar toe zijn gebracht die met
een auto op een bermbom waren gereden, hoort hij dat Awlaki met een drone is vermoord
en later ook diens zoon. Een verklaring van de Verenigde Staten blijft uit. Hij
gaat terug naar de ouders van Awlaki om zijn medeleven te betuigen en foto’s
van de kleinzoon te zien en vreest dat de jongen is uitgeschakeld omdat hij
mogelijk later ook een radicale moslim zou worden. Waarmee de War on Terror alleen maar meer
verwoesting zaait.
Hier de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten