Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 11 maart 2017

The salt of the earth (2014), documentaire van Wim Wenders


Indrukwekkend portret van het leven van een Braziliaanse sociaal fotograaf

Wim Wenders zag eens in een galerie zwart-wit foto’s van Sebastiao Salgado (1944) en werd geraakt door diens liefde voor de mens, het zout van de aarde. Hij zocht contact met de Braziliaanse fotograaf die over de hele wereld zwierf om de sociale toestanden vast te leggen. Wenders kon meedoen met Salgado en zijn zoon Juliano die zijn vader inmiddels met de filmcamera begeleidde, onder andere naar West Papoea en een eiland in de Noordelijke IJszee waar zeeleeuwen met indrukwekkende slagtanden leefden. Wenders zegt dat het niet gemakkelijk was om een fotograaf te filmen, want die schiet terug. Het project levert een schat van prachtige beelden op. Ze laten ons iets zien van de enorme diversiteit aan culturen, die zo God het wil gespaard mogen blijven voor de ondergang. Salgado werd ook geraakt door het enorme lijden van de en tenslotte door de nijpende toestand van de aarde, maar vond daar een uitweg voor die hoop geeft.

Een van de eerste foto’s die Wenders toont komt uit een enorme Braziliaanse goudmijn. De vijftigduizend werkers van allerlei slag die daar rond wroeten zeggen volgens Salgado veel over de geschiedenis van de mensheid. Vanaf de bovenkant hoorde hij een indrukwekkende gemompel uit de menigte die met gevaar voor eigen leven op ladders goudaders probeerde te vinden. Afdalen kon alleen rennend. Iedereen waagde zijn kans op rijkdom. Aan het eind van de dag kreeg men een zak stenen waarin hopelijk goud zat. Salgado, zoon van een veefokker, studeerde eerst economie maar besloot na zijn huwelijk met Lelia, de studentenopstanden in de zestig, de vlucht naar Parijs in 1969 en de periode van ontwikkelingsprojecten in Afrika het roer om te gooien en fotograaf te worden. In 1973 fotografeerde Salgado de droogte in Niger. Een jaar later werd Juliano geboren, vijf jaar later gevolgd door Rodigro die het syndroom van Down had. In deze periode kon het gezin terug naar Brazilië omdat de dictatuur daar verdreven was.

Otras Americas (1977 – 1984) is een verslag van een reis door Zuid Amerika. Het was de tijd van de bevrijdingstheologie. Salgado ontmoette in Ecuador een priester die met hem meereisde en hem in contact bracht met een indianenstam, die zowel zeer gelovig was als drankzuchtig. In Mexico ontmoette hij een stam van landbouwers die zo uit de middeleeuwen leken te komen, een ander volk was zeer muzikaal, weer een ander bestond vooral uit lopers. Salgado vertelt dat zijn foto’s een leven portretteren en dat hij een relatie aangaat met de mensen die hij schiet. Na het herstel van de democratie in zijn land maakte Salgado een reis van twee jaar door het noordoosten, de streek waar hij was geboren en die onder een grote droogte leed. Ook de boerderij van zijn vader had daarmee te kampen. Er was weinig over van het vruchtbare land waarin Salgado was opgegroeid.

Het project Sahel (1984-1986) in samenwerking van Artsen zonder grenzen stond in het teken van de hongersnood. Salgado stelde vast dat de honger geen natuurprobleem was, maar meer een kwestie van verdeling. Hij filmde Kopten in het noorden van Ethiopië die vel over been stierven maar wel gewassen werden om netjes voor God te verschijnen. In de jaren 1986-1991 hield Salgado zich bezig met het project Workers, waarin hij de werkende mens in verschillende uithoeken van de wereld filmde. In dat laatste jaar was hij in Koeweit waar Irakezen de olievelden in brand staken om de opmars van de Amerikanen te remmen. De explosies veroorzaakten een begin van doofheid bij Salgado. De vluchtelingenproblematiek leidde tot het project Exodus (1993-1999). Saldago was nauw betrokken bij de beestachtige genocide die zich vanaf 1994 in Rwanda en Congo afspeelde, maar filmde ook in Joegoslavië, waar welgestelde en weldenkende Europeanen ten prooi raakten aan haat. Saldago concludeerde dat de mens uit een uiterst gewelddadig beest is die het niet verdiend te overleven. Vaak moest hij de camera neerleggen om te huilen.

Na de dood van zijn vader vestigde hij zich met Lelia op de ranch. Lelia besloot bomen te planten op een gebied van achthonderd hectaren, dat tot een nieuw regenwoud met de naam Instituto Terra leidde en ook Salgado er weer bovenop hielp. Later deed hij het tienjarige project Genesis waarin hij de natuur als onderwerp nam. Hij fotografeerde zeeleeuwen die naast hem op het strand kwamen liggen, een aap die zichzelf voor het eerst in de lens zag, walvissen die behoedzaam manoeuvreerden rond de kleine boot waarin Salgado zat. Hij ging ook naar de Nenetsen in Siberië die met hun laarzen aan slapen en een herontdekte, zelfbewuste indianenstam in Brazilië waar vrouwen meerdere mannen hebben die kokers door de kin dragen. In de aftiteling lezen we dat Instituto Terra inmiddels een nationaal park is. Het zegt veel over het regeneratievermogen van de natuur en biedt daarmee hoop voor de mens die zichzelf daar misschien aan kan optrekken.

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten